Τέμπη: Η τραγωδία του πολιτικού συστήματος και η επέλαση του ακραίου λαϊκισμού
Το ξέσπασμα θυμού, όπως διοχετεύεται μέσα από τις μαζικές κινητοποιήσεις, δεν στρέφεται μόνο κατά της κυβέρνησης, την οποία στοχεύει κατά προτεραιότητα. Εξελίσσεται σε ένα αντισυστημικό τσουνάμι.
Η χώρα χρειάζεται αξιόπιστη εναλλακτική πρόταση διακυβέρνησης και όχι ετερόκλητες ευκαιριακές συμπράξεις
Δύο χρόνια μετά την τραγωδία των Τεμπών, μια δεύτερη τραγωδία ξετυλίγεται τις μέρες αυτές μπροστά στα μάτια μας. Αυτή τη φορά, τραγική φιγούρα είναι το πολιτικό σύστημα, το οποίο παρακολουθεί αιφνιδιασμένο το ξέσπασμα της σωρευμένης κοινωνικής οργής και προσπαθεί να την ερμηνεύσει και να τη φέρει στα μέτρα του. Η συζήτηση για την πρόταση δυσπιστίας που κατατέθηκε στη Βουλή, αποτέλεσε την κορύφωση, μέχρι στιγμής, της αδυναμίας του πολιτικού συστήματος να σταθεί στο ύψος των περιστάσεων. Η παλλαϊκή απαίτηση για απονομή δικαιοσύνης, αντί να γίνει πεδίο συναίνεσης, έγινε αφορμή για ακραίες συγκρούσεις και διχαστικά συνθήματα. Βούτυρο στο ψωμί του χυδαίου λαϊκισμού που άδραξε την ευκαιρία.
Η κυβέρνηση και ο πρωθυπουργός βρέθηκαν, για δεύτερη φορά, σε κατάσταση πανικού. Αποδείχτηκε ότι η αυτοδυναμία που κερδήθηκε λίγους μήνες μετά τη φονική σύγκρουση των τρένων, δεν στάθηκε ικανή να σκεπάσει την εικόνα μιας συμφοράς που έγινε υπόθεση κάθε ελληνικής οικογένειας. Πώς θα μπορούσε άλλωστε. Οι σπασμωδικές, σε μεγάλο βαθμό, αντιδράσεις της χειροτέρεψαν τα πράγματα. Βγήκαν πάλι από τα μπαούλα -και τα κινητά- τα άλμπουμ με τις παλιές φωτογραφίες. Μόνο που ο πήχης για την αξιολόγηση της διακυβέρνησης της χώρας δεν είναι πια εκεί που τον άφησαν οι προηγούμενοι, αλλά εκεί που τον τοποθετούν οι ανάγκες μιας σύγχρονης ευρωπαϊκής κοινωνίας. Ειδικά στα θέματα της ασφάλειας των πολιτών, ο πήχης έχει ανέβει ψηλά.
Ο πρωθυπουργός απέδωσε τις ευθύνες στο «βαθύ κράτος». Λες και το βαθύ κράτος είναι κάτι απρόσωπο, χωρίς να μπορεί κανείς να το αγγίξει.
Ο πρωθυπουργός απέδωσε τις ευθύνες, για μια ακόμα φορά, στον συνήθη ύποπτο, το «βαθύ κράτος». Ανέλαβε τις ευθύνες που «αναλογούν στην κυβέρνησή του», αλλά μέχρι εκεί. Λες και το βαθύ κράτος είναι κάτι απρόσωπο, που πλανιέται σαν φάντασμα πάνω από τη χώρα, χωρίς να μπορεί κανείς να το αγγίξει. Οι πολιτικές ευθύνες των αρμόδιων υπουργών έμειναν στο απυρόβλητο. Όπως αναπάντητο έμεινε το ερώτημα γιατί, δυο χρόνια μετά, το κράτος δεν μπορεί ακόμα να εγγυηθεί την ασφάλεια στις σιδηροδρομικές μεταφορές. Η εξαγγελία για τη συνταγματική κατοχύρωση της αξιολόγησης έγινε με απειλητική χροιά σε μια χώρα όπου οι σχετικές νομοθετικές προβλέψεις παραβιάζονται συστηματικά.
Τα κόμματα της λεγόμενης προοδευτικής αντιπολίτευσης -μηδέ της Πλεύσης Ελευθερίας εξαιρουμένης- αποφάσισαν να συνυπογράψουν την πρόταση δυσπιστίας, για λόγους εξασφάλισης του απαιτούμενου αριθμού βουλευτών. Ωστόσο, από τη στιγμή που οι συγκεντρώσεις για οξυγόνο και δικαιοσύνη πήραν, με την απλόχερη χορηγία αρκετών κυβερνητικών στελεχών, αντικυβερνητικό χαρακτήρα, η κοινοβουλευτική σύμπραξη ανόμοιων ιδεολογικά και πολιτικά κομμάτων εξελίχτηκε συνειρμικά σε πρόπλασμα εναλλακτικής εκδοχής διακυβέρνησης. Αυτός ήταν άλλωστε και ο στόχος της πολιτικής οικογένειας των προερχομένων από τον ΣΥΡΙΖΑ δυνάμεων, που άδραξαν τη συγκυρία ως μια ευκαιρία παραγραφής των κυβερνητικών τους πεπραγμένων μέσω της «προοδευτικής» συνεργασίας με το ΠΑΣΟΚ.
Οι συνέπειες ήταν άμεσες, όπως άλλωστε αποκρυσταλλώνεται και στις δημοσκοπήσεις που έγιναν μετά τα πρώτα μαζικά παλλαϊκά συλλαλητήρια, αλλά και μετά τη συζήτηση της πρότασης δυσπιστίας. Τη συνεχιζόμενη κατηφορική πορεία της Νέας Δημοκρατίας ακολουθεί κατά πόδας το ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝΑΛ που αδυνατεί να επωφεληθεί από τις σημαντικές της απώλειες. Η εικόνα της «ενωμένης προοδευτικής αντιπολίτευσης» στη Βουλή έβαλε φρένο στις φιλοδοξίες για αμφίπλευρη διεύρυνση της δημοκρατικής παράταξης και θόλωσε το μήνυμα για αυτόνομη πορεία και πολιτική αξιοπιστία που επιχειρεί να εκπέμψει το ΠΑΣΟΚ τα τελευταία χρόνια.
Το ξέσπασμα θυμού, όπως διοχετεύεται μέσα από τις μαζικές κινητοποιήσεις, δεν στρέφεται μόνο κατά της κυβέρνησης, την οποία στοχεύει κατά προτεραιότητα. Εξελίσσεται σε ένα αντισυστημικό τσουνάμι που απειλεί να παρασύρει -όχι χωρίς αιτία- όλες τις πολιτικές δυνάμεις που κυβέρνησαν τη χώρα τις τελευταίες δεκαετίες. Ταυτόχρονα, πριμοδοτεί με εμπιστοσύνη τις λαϊκιστικές δυνάμεις των άκρων, που απειλούν τους δημοκρατικούς θεσμούς των οποίων εμφανίζονται δήθεν ως εγγυήτριες. Οποιασδήποτε μορφής συμπόρευση με τις δυνάμεις αυτές τις νομιμοποιεί δημοκρατικά και τις εκτοξεύει δημοσκοπικά. Η χώρα χρειάζεται αξιόπιστη εναλλακτική πρόταση διακυβέρνησης και όχι ετερόκλητες ευκαιριακές συμπράξεις.
Ενώ η Τουρκία γίνεται όλο και πιο επιθετική, ενώ η Ευρώπη πασχίζει να ανασυνταχθεί στις νέες συνθήκες που διαμορφώνονται λόγω της αμερικανικής πολιτικής, εμείς συζητάμε παλαβομάρες
15°
