-Πολύ συναίσθημα, πάρα πολύ συναίσθημα, απόγνωση και πόνος.
-Ένας έτοιμος εχθρός, ο ίδιος που φταίει πάντα: Οι ξένοι.
-Μια ξεκάθαρη λαϊκιστική πρόταση που δίνει ελπίδα, ασφαλώς όχι για λύση του προβλήματος, αλλά για μια στρεβλή και πρόσκαιρη καταπολέμηση των συμπτωμάτων.
Στην Ελλάδα σήμερα ενδέχεται να ξαναπάσχουμε από τη διαχρονική "ευγενή μας τύφλωση". Έγραψα για το φαινόμενο πριν από λίγες ημέρες. Είναι ο ίδιος τρόπος με τον οποίο αντιμετωπίζουμε όλες τις μεγάλες κρίσεις τα τελευταία διακόσια χρόνια, οι περισσότερες εκ των οποίων συνοδεύονται και από μία μεγαλειώδη πτώχευση. Η συλλογική μας τύφλωση δεν μας επιτρέπει να χωνέψουμε ακριβώς γιατί πτωχεύουμε, βεβαίως, και γι' αυτό δεν μαθαίνουμε ποτέ τι θα έπρεπε να κάνουμε διαφορετικά (τίποτε δεν θα έπρεπε να κάνουμε διαφορετικά, αφού είμαστε πάντα αθώοι), κι έτσι ακολουθούμε κάθε μεγάλη κρίση με έναν εμφύλιο διχασμό (ενίοτε και πολεμο) και, φυσικά, λίγες δεκαετίες μετά ξαναπτωχεύουμε. Αυτό γίνεται συνέχεια.
Τα τελευταία σαράντα χρόνια είχαμε σχετική ειρήνη, περισσότερη δημοκρατία από ποτέ, και ποταμούς χρημάτων από τους (κακούς, τρισκατάρατους) ξένους. Μίκρυνε κι ο κόσμος, πλήθυναν οι προσλαμβάνουσες, θα περίμενε κανείς ότι αυτή ήταν η ευκαιρία μας να γλιτώσουμε από τον κύκλο, μα όχι, νάτα, τα ίδια πτωχεύσαμε πάλι. Και πάλι με τον ίδιο τρόπο αντιδρούμε. Την περασμένη Τετάρτη κατέβηκα στο Σύνταγμα και μίλησα με μερικούς από τους Αγανακτισμένους 2.0. Μερικά από τα πράγματα που άκουσα μπορείτε να τα ακούσετε κι εσείς εδώ:
Τα έγραψα και εδώ πέρα. Τι συμπέρασμα βγάζετε από αυτά; Είμαστε ευγενώς τυφλοί και τώρα; Οι ενδείξεις αυτό δείχνουν.
Η Ελλάδα είναι μια χώρα χρεοκοπημένη, με θεσμούς που δε λειτουργούν και παραγωγικό μοντέλο βγαλμένο από άλλον αιώνα. Η διαπραγμάτευση στο Eurogroup, το χρέος (το οποίο ούτως ή άλλως ποτέ δεν θα αποπληρώσουμε) και το πώς θα λέγεται το μνημόνιο δεν είναι τα σημαντικότερα προβλήματα της χώρας. Αλλά ο κόσμος στην πλατεία που έχει φτωχύνει (δεν έχει σημασία το από ποιά αφετηρία πλούτου ξεκίνησε, και το πώς έφτασε εκεί, στο πώς νιώθει) δεν θέλει να ακούσει τα σημαντικότερα προβλήματα της χώρας, γιατί αυτά είναι πάρα πολύ δύσκολα και προϋποθέτουν τόσο δραματικές αλλαγές αντίληψης στο τι είναι το κράτος και το τι πρέπει να περιμένουν οι πολίτες από τη ζωή, που περισσότερο απελπισία μπορούν να του δημιουργήσουν, παρά ελπίδα.
Οπότε ορίστε: Έρχονται ιδεοληπτικοί αριστεροί (παρέα με σκοτεινούς ακροδεξιούς εθνικιστές) οι οποίοι υπεραπλουστεύουν και συμπυκνώνουν όλο το ελληνικό πρόβλημα σε δύο λέξεις ("μνημόνιο" και "χρέος") και υπόσχονται απλόχερα μια επιστροφή στο 2009 της αφθονίας, κι αυτό για το πλήθος αρκεί. Αυτό είναι ελπίδα. Βασισμένη σε αφηρημάδες και μιας θρησκευτικής χροιάς πίστη στο ατεκμηρίωτο.
11°
