Ο Κυριάκος Μπερμπερίδης γράφει για την κριτική στον Κυριάκο Μητσοτάκη και τη στάση των προκατόχων του πρωθυπουργού, Κώστα Καραμανλή και Αντώνη Σαμαρά.
Ο Σαμαράς πρωτοεξελέγη βουλευτής το 1977, δηλαδή πριν 47 ολόκληρα χρόνια, σε ηλικία 26 χρονών, ως αγαπημένο παιδί του ευπατρίδη Ευάγγελου Αβέρωφ. Στήριξε τον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη στις εκλογές για την ηγεσία το 1984, μπήκε στην κυβέρνησή του το 1990, τον ανέτρεψε το 1993, έφτιαξε δικό του κόμμα, έμεινε κατόπιν εκτός βουλής, παρέμεινε σε πολιτική εξορία αρκετά χρόνια και το 2004, επί Κώστα Καραμανλή, επέστρεψε ως ευρωβουλευτής για να γίνει στη συνέχεια υπουργός, αρχηγός της ΝΔ και πρωθυπουργός. Κυβέρνησε τη χώρα με τον Βενιζέλο σε μια δύσκολη τριετία, όταν η Ελλάδα ήταν με το ένα πόδι εκτός ευρωζώνης, ίσως και εκτός Ευρώπης, και κατάφερε πράγματι να τη σταθεροποιήσει πριν έρθει η λαίλαπα του ΣΥΡΙΖΑ.
Ο Κώστας Καραμανλής παρ’ ότι έφερε ένα βαρύ όνομα, δεν ήταν φτιαγμένος για αρχηγός. Για την ακρίβεια, ούτε ήθελε κιόλας. Σπρώχτηκε σχεδόν με το ζόρι στην αρχηγία της ΝΔ από τον Γιάννη Βαρβιτσιώτη, σε μια εποχή που οι καυγάδες του Έβερτ με τον Σουφλιά είχαν φτάσει στο απροχώρητο και η ΝΔ ήταν πολιτικά με την πλάτη στον τοίχο. Υποσχέθηκε επανίδρυση του κράτους σε μια εποχή που έρρεαν αφειδώς οι κοινοτικές επιδοτήσεις, είχε διείσδυση στον μεσαίο χώρο, αλλά και αξιοσημείωτη ανοχή από την Αριστερά. Απέτυχε δυστυχώς οικτρά και απέδρασε σχεδόν από την εξουσία, κάνοντας πρόωρες εκλογές και βλέποντας το καράβι να πέφτει στα βράχια.
Κοινό στοιχείο μεταξύ Αντώνη Σαμαρά και Κώστα Καραμανλή είναι ότι απέφυγαν να κάνουν οποιαδήποτε αυτοκριτική για τα πεπραγμένα τους
Κοινό στοιχείο και των δύο, το ότι απέφυγαν να κάνουν οποιαδήποτε αυτοκριτική για τα πεπραγμένα τους. Ειδικά ο Καραμανλής περιέπεσε σε μια ιδιότυπη αφωνία για πολλά χρόνια, αφήνοντας να πλανώνται διάφορες θεωρίες συνωμοσίας για «κύκλους» που δήθεν επιδίωξαν και πέτυχαν την απομάκρυνσή του από την εξουσία. Η αλήθεια ήταν πολύ πιο απλή. Η χώρα πτώχευσε με ευθύνη και του ίδιου, καθώς η διακυβέρνησή του ήταν επιεικώς τραγική και μοιραία οδήγησε σε δημοσιονομικό εκτροχιασμό.
Ο καιρός πέρασε, ο Κυριάκος ανέλαβε αρχηγός και έκτοτε κέρδισε τρεις απανωτές εθνικές εκλογές με υψηλότατα ποσοστά. Περιέργως όμως τον τελευταίο χρόνο, άρχισε να γίνεται στόχος κριτικής και από τους δύο προκατόχους του. Πότε για τα εθνικά θέματα, πότε για τον γάμο των ομόφυλων ζευγαριών, πότε για άλλα θέματα της καθημερινότητας. Λες και δεν ήταν ο γάμος των ομόφυλων στο πρόγραμμα της ΝΔ, λες και τα ανθρώπινα δικαιώματα, είτε αφορούν 100 ανθρώπους είτε 1000, υπόκεινται σε διαπραγμάτευση, λες και η χώρα δεν είναι μέρος της πολιτισμένης Ευρώπης.
Ακολούθησε κριτική για τα εθνικά θέματα όπου αμφότεροι οι προκάτοχοι εξέφρασαν ανησυχίες, αφήνοντας βαρύτατους και άδικους υπαινιγμούς, την ώρα που οι διαπραγματεύσεις με τους Τούρκους βρίσκονται εν εξελίξει και γίνεται λόγος για προσφυγή στη Χάγη. Και ειλικρινά διερωτάται κανείς τι λιγότερο έκανε ο Κυριάκος Μητσοτάκης από τον Κωνσταντίνο Καραμανλή ή τον Ανδρέα Παπανδρέου; Δεν ενίσχυσε σημαντικά τις ένοπλες δυνάμεις στην πενταετία που κυβερνά; Δεν διαχειρίστηκε αποτελεσματικά την υβριδική επίθεση τον Μάρτιο του 2020; Δεν κατασκευάζει και επεκτείνει τον φράχτη του Έβρου που θα καταστήσει τη Θράκη απροσπέλαστη; Δεν προέβη σε στρατηγικές συμμαχίες με τις ΗΠΑ και τη Γαλλία; Δεν υπέγραψε συμφωνίες οριοθέτησης με Αίγυπτο και Ιταλία δίνοντας ένα παράδειγμα πολιτισμένης επίλυσης διαφορών στη διεθνή κοινότητα; Δεν έκανε την Ελλάδα μη μόνιμο μέλος του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ για την επόμενη διετία; Δεν αναβάθμισε γεωπολιτικά και οικονομικά τη χώρα, διαπραγματευόμενος τώρα από θέση ισχύος;
Και αν ενόχλησαν οι αναφορές για αναγκαίους συμβιβασμούς και προσφυγή στη Χάγη, τι διαφορετικό έκανε ο Κωνσταντίνος Καραμανλής υπογράφοντας το πρωτόκολλο της Βέρνης το 1975, με το οποίο τα μέρη δεσμεύτηκαν να απέχουν από έρευνες σε μη οριοθετημένη υφαλοκρηπίδα; Δεν ήταν ο Κωνσταντίνος Καραμανλής που προσέφυγε, μονομερώς έστω, στη Χάγη το 1976 για όλες τις διαφορές στο Αιγαίο; Δεν ήταν ο Ανδρέας Παπανδρέου που συμφώνησε στο Νταβός με τον Οζάλ για αποχή από ενέργειες σε αμφισβητούμενα ύδατα μετά την κρίση του Σισμίκ το 1987; Με ποια λογική Κωνσταντίνος Καραμανλής και Ανδρέας Παπανδρέου θεωρούνται πατριώτες και ο Κυριάκος Μητσοτάκης υποχωρητικός και περίπου μειοδότης; Γιατί τέτοια και τόση απροκάλυπτη εμπάθεια απέναντί του; Ενόχλησε άραγε το άνοιγμα προς το κέντρο; Μα το έκανε και ο Κωνσταντίνος Καραμανλής σε όλες ανεξαιρέτως τις πρωθυπουργικές του θητείες, και πριν και μετά τη Μεταπολίτευση. Εξάλλου το 41% δεν ήρθε καθόλου τυχαία και δεν υπήρχε περίπτωση να έρθει αν η ΝΔ περιχαρακωνόταν στα στενά πολιτικά και ιδεολογικά της πλαίσια.
Ενόχλησε που δεν τους συμβουλεύεται; Πιθανόν αλλά ουδείς τους υποσχέθηκε ότι ο Κυριάκος θα συγκυβερνούσε μαζί τους, όντας ο ίδιος υπό επιτροπεία. Ενόχλησε που θα γίνει ένας από τους μακροβιότερους πρωθυπουργούς της Μεταπολίτευσης; Και ποιος δηλαδή του ’φταιξε του Κώστα Καραμανλή που μέσα σε πέντε χρόνια έκανε δύο φορές πρόωρες εκλογές; Εκτός φυσικά αν ενόχλησε καθ’ αυτό το 41% και αν τον επιθυμούσαν, για δικούς τους λόγους, τσαλακωμένο. Ανεξήγητη συμπεριφορά, παιδαριώδης, προσβλητική, ακατανόητη, εγωιστική που αδικεί πρώτα απ’ όλα τους ίδιους και θα βλάψει και την υστεροφημία τους.
Ένα πάντως είναι σίγουρο. Ότι η χώρα θα προχωρήσει με αυτούς που θέλουν, αφήνοντας πίσω τις θλιβερές παρενθέσεις, τις γκρίνιες και τα μούτρα. Και οι υπόλοιποι που δεν θέλουν, καλή καρδιά.
13°
