Αλλαγή, κάθαρση, εκσυγχρονισμός, επανίδρυση, ανάπτυξη. Αυτή τη φορά ήταν η σειρά της ελπίδας να κερδίσει τις εκλογές. Τα τηλεοπτικά πάνελ με τους βαλσαμωμένους αναλυτές σχόλασαν τις πρώτες πρωινές ώρες της Δευτέρας, η Ελλάδα αποφάσισε να γυρίσει σελίδα, οι βραχνιασμένοι νεολαίοι που κράδαιναν σημαίες της Βενεζουέλας επέστρεψαν σπίτι για να γράψουν «venceremos» στο facebook και να σηκώσουν προφίλ Τσε Γκεβάρα. Φώτα, κάμερες, επανάσταση.
Ο Τσίπρας κατάφερε να γίνει ο νεότερος έλληνας πρωθυπουργός της μεταπολίτευσης. Αν θα καταφέρει να δώσει τις λύσεις που υποσχέθηκε ή θα αρχίσει τις συριζάντζουλες, είναι μια άλλη συζήτηση. Η θεαματική κίνηση της πολιτικής του ορκωμοσίας θα έχει νόημα, αν τολμήσει να φορολογήσει την εκκλησιαστική περιουσία ή ανοίξει το ζήτημα διαχωρισμού εκκλησίας-κράτους. Καλοί οι συμβολισμοί, καλύτερες οι πράξεις. Η ελπίδα του ΣΥΡΙΖΑ είναι τζάμπα όσο περνάει από τις τσέπες των ευρωπαίων φορολογούμενων, γιατί δεν είμαστε και χθεσινοί, λεφτά δεν έχουμε, αλλά έχουμε ιστορία και παράδοση. Η φάση «κάνουμε κατάληψη και μετά ζητάμε διπλή εξεταστική» δεν παίζει στην Ευρώπη. Η «καθαρή εντολή» που έλαβε ο νέος πρωθυπουργός είναι μάλλον η κρυφή ελπίδα πολλών Ελλήνων να λάμψει ξανά ο «ήλιος της δικαιοσύνης», δηλαδή του ορίτζιναλ ΠαΣοΚ, μέχρι να πάθουμε ηλίαση. Πολύ σύντομα θα μάθουμε αν εμείς οι Έλληνες, εκτός από τα ταξίδια στον Σείριο, βρήκαμε τον τρόπο να ταξιδεύουμε και στο χρόνο.
Μέχρι στιγμής πάντως, μάθαμε πως ένας προοδευτικός χώρος, όταν πρόκειται για το καλό της χώρας, βεβαίως-βεβαίως, μπορεί να τακιμιάσει και με ανθρώπους που καταγγέλλουν την «Ευρώπη των πουσταριών» ή επιδίδονται σε αντιεβραϊκά παραληρήματα. Τα πάντα μπορούν να συμβούν σε αυτή τη χώρα, αρκεί να είναι σωστή η μοιρασιά. Ο νέος πρωθυπουργός δεν έχει την πολυτέλεια των προκατόχων του να κρύβεται πίσω από τις λέξεις για πολύ καιρό.
Όσοι συνταξιούχοι δεν έπαθαν έμφραγμα μετά τα πρώτα exit polls, παίζει να επιρρίπτουν ευθύνες στον Σαμαρά που δεν κατέβασε στο Επικρατείας τον γέροντα Παΐσιο. Στη Νέα Δημοκρατία κρύβονται πίσω από τους αριθμούς, μετρούν ποσοστά, υπολογίζουν απώλειες, ψάχνουν να βρουν τα αίτια της ήττας σε καμπάνιες και όχι σε πολιτικές, αρνούνται να παραδεχθούν πως ο Σαμαράς κυβέρνησε σαν πρωθυπουργός της Πολιτικής Άνοιξης. Αντί να ασχοληθεί με προϋπολογισμούς, προτίμησε να ψάξει τον τάφο του Μέγα Αλέξανδρου. Ήδη περιμένουν την επόμενη Κυριακή των εκλογών και κάνουν λόγο για «αριστερή παρένθεση», αγνοώντας πως, αν συνεχίσουν στην ίδια ιδεολογική ρότα, μπορεί να βρεθούν αντιμέτωποι με την ιστορική τους τελεία. Η ιστορία στήνει τις καλύτερες φάρσες. Από τα πομπώδη ταρατατζούμ του «Ζάππειο 1» το 2010, ο Σαμαράς βρέθηκε το 2015 να «έχει καθαρή τη συνείδησή του» παρέα με μερικούς κλακαδόρους που φώναζαν το όνομά του. Καθόλου παράξενο που όταν ήρθε η ώρα να παραδώσει την εξουσία, αντί να παραστεί στο Μέγαρο Μαξίμου, προτίμησε να κρυφτεί στα κομματικά γραφεία της Συγγρού.
Το πολιτικό σύστημα επιμένει να μην είναι χρήσιμο αλλά να είναι αρεστό. Στον έβδομο χρόνο της ελληνικής κρίσης, μετά από τέσσερις εκλογικές αναμετρήσεις και άπειρες υποσχέσεις, συμπεριφέρεται στους πολίτες σαν μικρά παιδιά τάζοντας πως «ένας άλλος δρόμος είναι εφικτός». Όταν αυτό δεν συμβαίνει, το εκλογικό σώμα αρχίζει τα νάζια και προχωράει στον επόμενο καλό θείο. Ελλάδα, η χώρα της αιώνιας πολιτικής εφηβείας, τα καλά, ανυποψίαστα παιδιά που τα ξεγελούν οι πανούργοι και άτιμοι πολιτικοί. Μετά τα παίρνουν κρανίο και ψάχνουν σωτήρες ή μπαμπούλες. H ευημερία μιας χώρας δεν είναι παιχνίδι που περιμένεις να σου το χαρίσουν επειδή ήσουν καλό παιδί. Στα προεκλογικά σποτ τα τρενάκια μπορούν να βγουν από τις ράγες και να μη συμβεί τίποτα. Στην αληθινή ζωή, δυστυχώς, αυτό δεν μπορεί να γίνει.
Το σενάριο που θέλει την ελπίδα να πεθαίνει τελευταία έχει ένα βασικό πρόβλημα. Προϋποθέτει πως πριν από αυτή, τα έχει τινάξει η χώρα κι εσύ.
13°
