Οι εσωκομματικές εκλογές του ΠΑΣΟΚ και η ενδιαφέρουσα υποψηφιότητα της Άννας Διαμαντοπούλου
Να απαντήσουμε καταρχάς την αυτονόητη ερώτηση. Γιατί το ΠΑΣΟΚ κάνει εσπευσμένα νέες εκλογές για ανάδειξη αρχηγού; Διότι κάποιοι αντιλήφθηκαν την επομένη των ευρωεκλογών ότι με τον Ν. Ανδρουλάκη στο τιμόνι δεν βλέπουν εξουσία. Και το ΠΑΣΟΚ είναι, έστω και ξεπεσμένο, κόμμα εξουσίας. Ο αρχηγός δέχτηκε την πρόκληση και ήδη έχουμε επτά υποψηφιότητες και αναμένεται και μια όγδοη, αυτή της Άννας Διαμαντοπούλου. Η βασική διακύβευση; Να βρεθεί κάποιος ή κάποια που να μπορεί να νικήσει τον Μητσοτάκη.
ΠΑΣΟΚ: Επτά και μία υποψηφιότητες για τις εσωκομματικές εκλογές
Ο πληθωρισμός υποψηφίων δίνει στην εκλογή έναν χαρακτήρα ιλαρότητας που μόνο πολιτικός δεν είναι. Αν η πολιτική γραμμή της σημερινής ηγεσίας θεωρείται προβληματική και αδιέξοδη θα περίμενε κανείς να διατυπωθούν αναλυτικά οι αντιρρήσεις στην υπάρχουσα και μετά να διαμορφωθούν μια ή δύο το πολύ διαφορετικές συνεκτικές προτάσεις. Στη συνέχεια να αναδειχθούν οι αντίστοιχοι εκπρόσωποι αυτών και να θέσουν υποψηφιότητα απέναντι στον σημερινό αρχηγό. Και πίσω από τους υποψηφίους να στοιχηθούν τα στελέχη που θα αποτελέσουν την ηγετική ομάδα της επόμενης ημέρας. Προφανώς και θα υπάρχουν λεπτομέρειες στις οποίες δεν θα συμφωνούν όλοι αλλά αυτές δεν είναι λόγος για τον πληθωρισμό που παρατηρούμε.
Τι κακό έχουν οι πολλές υποψηφιότητες; Θολώνουν την εικόνα και προκαλούν σύγχυση στο ακροατήριο. Κατά πρώτον, δεν βοηθούν τον ψηφοφόρο να διακρίνει τις διαφορετικές πολιτικές γραμμές για το μέλλον του κόμματος. Να σημειώσει τις αιχμές και τις διαφορές για τις λύσεις που προτείνει ο κάθε υποψήφιος για τα μεγάλα προβλήματα της χώρας. Αλλά και την τακτική που θα ακολουθήσει ώστε αυτές να γίνουν κτήμα όλων των πολιτών και να προσελκύσουν ευρύτερα κοινωνικά στρώματα στην κάλπη του κόμματος. Κατά δεύτερον, υπονοούν ότι το κίνητρο πίσω από κάθε υποψηφιότητα είναι η προσωπική φιλοδοξία, η ανάγκη να κάνει ο καθένας το κομμάτι του αυτοπροβαλλόμενος ως ηγέτης και εν δυνάμει πρωθυπουργός. Και κατά τρίτον διαχέουν την υποψία ότι όσοι βρεθούν εκτός του 2ου γύρου θα διεκδικήσουν ρόλους την επόμενη μέρα από εκείνον/η που θα εκλεγεί δηλώνοντας προκαταβολικά τη στήριξή του.
Ωστόσο το πιθανότερο είναι κάποιοι που θα δουν ότι δεν «τραβάνε» να αποσυρθούν αλλά και άλλοι να μη συλλέξουν τον αριθμό των 5000 υπογραφών στήριξης από μέλη του κόμματος ή το 15% των μελών της Κ.Ε ώστε να είναι έγκυρη η υποψηφιότητά τους. Θα διακινδύνευα να γράψω ότι στο τέλος θα απομείνουν ο Ν. Ανδρουλάκης, ο Χ. Δούκας, ο Π. Γερουλάνος και η Α. Διαμαντοπούλου. Σε μια τέτοια κούρσα τα πράγματα ξεκαθαρίζουν σαφώς και οι ψηφοφόροι, είτε μέλη και φίλοι του ΠΑΣΟΚ, είτε πολίτες χωρίς σχέση με αυτό θα έχουν τη δυνατότητα να μελετήσουν τα προγράμματα και να πάρουν τη μεγάλη απόφαση. Στο τέλος φυσικά οι περισσότεροι θα ψηφίσουν με βάση το πρόσωπο που τους κάνει «κλικ». Και κυρίως αναλογιζόμενοι ποιος/α μπορεί να νικήσει σε βάθος χρόνου τον Μητσοτάκη. Αφού φυσικά υπερφαλαγγίσει τον Σ. Κασσελάκη.
Διότι, είναι σίγουρο ότι όλοι θα ορκιστούν στην ενότητα του κόμματος και τη μαζικότητα της πολιτικής του. Όλοι έχουν τον τρόπο να φτιάξουν την καλύτερη ομάδα δράσης και να πάρουν από τον καθένα το μέγιστο. Όλοι θα βάλουν στόχο όλες τις προοδευτικές δυνάμεις από την Αριστερά και το Κέντρο μέχρι τη δημοκρατική Δεξιά. Όλοι θα υποσχεθούν κόμμα που θα ακούει την κοινωνία και θα της δίνει προοπτική. Όλοι θα διακηρύξουν αλλαγή στο διοικητικό μοντέλο της χώρας, αποκέντρωση και κατάργηση του επιτελικού κράτους. Όλοι θα βάλουν στόχο την ενίσχυση των αδυνάμων, των νέων και των τιμημένων γερατειών. Όλοι θα έχουν μια μαγική δική τους συνταγή για την ακρίβεια, την εγκληματικότητα, την Υγεία, την Παιδεία και φυσικά την Οικονομία. Όλοι θα επαναφέρουν στο πολιτικό σύστημα την αξιοπιστία που του αξίζει. Και τέλος όλοι θα είναι σίγουροι ότι με αυτούς στο τιμόνι οι πολίτες θα ζήσουν στην Ελλάδα που ονειρεύονται.
Και επειδή όλοι είναι ΠΑΣΟΚ αν είχαν πραγματικά διαφορετικές απόψεις θα τις ξέραμε. Εκείνο που τελικά θα μετρήσει στην προτίμηση των πολιτών είναι το πρόσωπο που κατά τη γνώμη τους, μπορεί όχι μόνο να νικήσει τον δεξιό εχθρό, αλλά και να εγγυηθεί την ενότητα του κόμματος. Ο επικρατέστερος, όπως δείχνουν και οι δημοσκοπήσεις είναι ο Ν. Ανδρουλάκης (39,4%), σαρξ εκ της σαρκός του κόμματος, δημοφιλής στο βαθύ αλλά και ρηχό κόμμα, σοβαρός έως αγέλαστος, θεματοφύλακας των βασικών αρχών και της κληρονομιάς του Ανδρέα Παπανδρέου. Με αντιπαθείς όμως στενούς συνεργάτες, χαμηλή επικοινωνιακή ικανότητα, που δεν ελκύει ευρύτερες μάζες και δεν δείχνει ότι έχει τις ικανότητες να νικήσει τον Μητσοτάκη πόσο μάλλον να κυβερνήσει τη χώρα στα επόμενα δύσκολα, για την Ευρώπη, χρόνια. Γι αυτό εξ άλλου και γίνονται οι εκλογές. Για να τον αλλάξουν.
Ο Π. Γερουλάνος (20%) έχει ένα σοβαρότατο και ήπιο προφίλ με αστικό άρωμα, συσπειρώνει τους παπανδρεϊκούς και υπόσχεται όλα όσα αναφέρω συν την ιδιαίτερη κατ’ αυτόν ικανότητα να εκμεταλλεύεται τις ικανότητες των συνεργατών του και να εμπιστεύεται τη γνώμη των επαϊόντων. Ωστόσο είναι ένα παλιό στέλεχος στο χώρο, δεν είναι το νέο πρόσωπο που θα γοητεύσει ξαφνικά τους άσχετους με το κόμμα, ώστε να σπεύσουν να τον ψηφίσουν. Μια αξιοπρεπής υποψηφιότητα, αλλά μέχρις εκεί. Του λείπει η «κυβερνησιμότητα».
Εν αντιθέσει με το Χ. Δούκα (22,3%) που έχει το πλεονέκτημα του νέου και άφθαρτου προσώπου, είναι φρέσκος δήμαρχος Αθηναίων και εμφανίζεται ως ο αριστερός της παρέας. Αυτό και μόνο είναι ικανό να προσελκύσει στην κάλπη του χιλιάδες ψηφοφόρους του ΣΥΡΙΖΑ και της Νέας Αριστεράς που ελπίζουν στη μεγάλη κεντροαριστερά, σε έναν συνασπισμό της Αριστεράς στα πρότυπα του «Νέου Λαϊκού Μετώπου» που είναι ο νικητής των πρόσφατων γαλλικών εκλογών. Φαίνεται να ωριμάζει σε κάποιους η ιδέα ότι απέναντι στην Νέα Δημοκρατία και στον Κ. Μητσοτάκη απαιτείται μια ενωμένη Αριστερά και όχι διάσπαρτα μικρά κόμματα με λίγο ή πολύ παρόμοιες «προοδευτικές» απόψεις. Βεβαίως το αρνητικό της υποψηφιότητας αυτής είναι το γεγονός ότι ο Χ. Δούκας θα παραμείνει δήμαρχος και αν θέλει να «σώσει» την Ελλάδα, πρέπει πρώτα να βελτιώσει το δήμο του.
Αν υπάρχει όμως μια υποψηφιότητα που έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον είναι αυτή της Α. Διαμαντοπούλου. Αποστασιοποιημένη από το ΠΑΣΟΚ τα τελευταία χρόνια είναι μια υποψηφιότητα που ξενίζει πολλούς και ταράζει τα νερά. Προτάθηκε από τον Κυριάκο Μητσοτάκη για τη θέση του γενικού γραμματέα του ΟΟΣΑ, ενώ πολλοί περίμεναν εδώ και χρόνια να αναλάβει υπουργείο στην κυβέρνηση της ΝΔ. Θα κατηγορηθεί ευθέως ότι ήταν εδώ και πολύ καιρό απούσα από το κόμμα, δεν είναι αριστερή, ότι έχει στηρίξει τον Κ. Μητσοτάκη και ότι «είδε φως και ξαναμπήκε». Ωστόσο, εκείνη προφανώς και θα έχει απαντήσεις σε όλες τις κατηγορίες που θα της εκτοξεύσουν, αφού είναι σίγουρο ότι δεν θα έκανε τέτοια σοβαρή κίνηση αν δεν είχε μετρήσει εξονυχιστικά τα πάντα. Σίγουρα θα έχει κάνει τις δικές της δημοσκοπήσεις και σίγουρα θα έχει ένα ολοκληρωμένο πρόγραμμα να παρουσιάσει πέρα από κομματικές ρετσέτες. Το μόνο σίγουρο είναι ότι θα έχει το σοβαρότερο και ελκυστικότερο πρόγραμμα και θα στρέψει τη συζήτηση στην ουσία.
Το κυριότερο προσόν της Άννας είναι ότι θα προτάξει την ικανότητά της να νικήσει τον Κ. Μητσοτάκη και το πλεονέκτημα της «κυβερνησιμότητας» που είναι συντριπτικό απέναντι στους άλλους υποψηφίους. Και είναι πιθανόν να έχει την δημόσια υποστήριξη παλιών και επιφανών ηγετικών στελεχών του ΠΑΣΟΚ. Η Άννα έχει «ευρωπαϊκό αέρα» όσο κανείς άλλος/η μέσα στο ΠΑΣΟΚ, συνεκτικές εκσυγχρονιστικές απόψεις για τα μείζονα και τα ελάσσονα, επιτυχημένη υπουργική θητεία και επιτελείο όχι απλά να τρέξει την υποψηφιότητά της αλλά και να κυβερνήσει. Και φυσικά θα έχει την υποστήριξη ενός μεγάλου μέρους του «ΑΝΤΙΣΥΡΙΖΑ» μετώπου που στήριξε τον Κ. Μητσοτάκη και τον ψηφίζει ακόμα. Ειδικά αν ο πρωθυπουργός δεν κατέβει στις επόμενες εκλογές είναι πολλοί αυτοί που θα ήθελαν να δουν την Άννα Διαμαντοπούλου στη θέση της οδηγού της χώρας.
«Βλέποντας τη σπουδαία δουλειά που γίνεται σε αυτές δομές, θα έλεγα ότι αυτή η επίσκεψη ήταν για μένα ένα δώρο Χριστουγέννων» τόνισε η Πρόεδρος της Δημοκρατίας
12°
