Όταν ο σύντροφος Ανδρουλάκης αποκαλούσε τον σύντροφο Αλέκση «μέγα χορηγό του Μητσοτάκη» κανείς δεν κατάλαβε ότι τα λόγια του ήταν λόγια θαυμασμού και όχι ψόγου
Πώς ο Νίκος Ανδρουλάκης και ο Αλέξης Τσίπρας «βοηθούν» στην αύξηση των ποσοστών του Κυριάκου Μητσοτάκη και της Νέας της Δημοκρατίας
Όταν ο σύντροφος Ανδρουλάκης αποκαλούσε τον σύντροφο Αλέκση «μέγα χορηγό του Μητσοτάκη» κανείς δεν κατάλαβε ότι τα λόγια του ήταν λόγια θαυμασμού και όχι ψόγου. Αρχίσαμε να το καταλαβαίνουμε λίγες μέρες αργότερα, όταν τα στελέχη του ΠΑΣΟΚ, μεθυσμένα από την τεράστια επιτυχία της ανόδου κατά 3 ποσοστιαίες μονάδες, άρχισαν να εμφανίζονται σε τηλεοπτικές εκπομπές και να διαγωνίζονται για το ποιος από όλους μπορεί να κάνει την μεγαλύτερη κατρουγκαλιά.
Την αρχή έκανε η συντρόφισσα Χρονοπούλου, που κάτι πήγε να πει για τα υπερκέρδη (ό,τι κι αν είναι αυτό) 150 εισηγμένων εταιρειών (πρέπει να βρούμε άλλη μια γιατί όλες κι όλες είναι 149), μετά μπερδεύτηκε και είπε ότι θα αυξηθούν οι φόροι στη μεσαία τάξη και μετά ξεμπερδεύτηκε και επέστρεψε στα ασφαλή νερά των «υπερκερδών». Ακλούθησε ο σύντροφος Δουδωνής με την αύξηση στη φορολογία των μερισμάτων (πιθανότατα όχι φοβερά καλή ιδέα σε μια χώρα γεμάτη οικογενειακές επιχειρήσεις) και ο σύντροφος Παραστρατίδης ο οποίος υπεραμύνθηκε του ΕΝΦΙΑ λέγοντας ότι είναι φόρος που αφορά τους «έχοντες». Ταυτοχρόνως, ο σύντροφος Πρόεδρος ισχυρίστηκε ότι το αφορολόγητο στη γονική παροχή είναι 4.800.000 (θεωρώντας μάλλον δεδομένο ότι κάθε παππούς και γιαγιά έχουν μόνο ένα εγγόνι και ότι όλα τα παιδιά όχι μόνο είναι μοναχοπαίδια, αλλά δεν έχουν ξαδέρφια και έχουν όλους τους παπουδογιαγιάδες ζωντανούς) και υποσχέθηκε να το μειώσει από 800.000 στις 400.000 για κάθε γονέα.
Η προσπάθεια ολοκληρώθηκε με τον παλιό υπουργό οικονομικών σύντροφο Χριστοδουλάκη σε ένα ρεσιτάλ παλιάς καλής πασοκικής υπεραπλούστευσης να λέει ότι «η Νέα Δημοκρατία παίρνει λίγα από τους λίγους και πολλά από τους πολλούς, εμείς θα πάρουμε πολλά από τους λίγους και λίγα από τους πολλούς» (ακατανόητη εξαγγελία σε μια χώρα όπου οι πολλοί πληρώνουν έτσι κι αλλιώς λίγα αφού το 40% των συμπολιτών δηλώνει εισόδημα κάτω από τις 5.000 και το 60% κάτω από τις 10.000).
Με λίγα λόγια, οι σύντροφοι του ΠΑΣΟΚ βάλθηκαν να στείλουν το μήνυμα ότι σκοπός τους είναι να αναστατώσουν την οικονομία και να αυξήσουν τη φορολογία. Ασχέτως του τι ακριβώς έχουν στο μυαλό τους, αυτό που στην πραγματικότητα κάνουν είναι να εμφανίζουν τον Μητσοτάκη ως τη μοναδική επιλογή σιγουριάς, τον μοναδικό εγγυητή σταθερότητας και τους εαυτούς τους ως το εισιτήριο σε μια περιπέτεια που δεν διαφέρει πολύ από την περιπέτεια που υπόσχεται ο Αλέκσης και η Εκλογική του Επιτροπή.
Την ίδια ώρα ο ΣΥΡΙΖΑ συνεχίζει να παίζει το βιολί που έπαιζε και πριν την 21η Μαΐου (δεν μπορεί να παίξει και άλλο) με διαρκείς υποσχέσεις (που εκλαμβάνονται ως απειλές) για αυξήσεις φόρων και διαρκή απαξίωση των ψηφοφόρων που δεν είχαν την ωριμότητα, την ευφυΐα ή την ψυχική συγκρότηση να ψηφίσουν το κόμμα του Αλέκση και της Πόπης.
Είναι σαν τα στελέχη των δύο λιγότερο μικρών κομμάτων της αντιπολίτευσηςνα έχουν παίξει στοίχημα όχι μόνο την αυτοδυναμία αλλά και την περαιτέρω αύξηση των ποσοστών του Μητσοτάκη και της Νέας της Δημοκρατίας και κάνουν ό,τι μπορούν για να σιγουρευτούν ότι θα κερδίσουν το στοίχημα. Σαν κάθε πρωί να αναρωτιούνται «τι θα μπορούσα να πω που θα ωφελούσε τη Νέα τη Δημοκρατία και τον Κυριάκο;» και, αφού το βρίσκουν, το λένε.
Εκτός αν είναι η απόλυτη απόδειξη της ανεπάρκειας και των δύο κομμάτων που, ανήμπορα να καταθέσουν μια σοβαρή και πειστική πρόταση, διαγκωνίζονται για μια δεύτερη θέση η οποία είναι καταδικασμένη να απέχει πολύ από την πρώτη. Σε κάθε περίπτωση τόσο το ΠΑΣΟΚ όσο και ο ΣΥΡΙΖΑ, τόσο ο Αλέκσης όσο και ο κραταιός Νικόλας, μοιάζουν να έχουν βγει από τα πιο τρελά όνειρα του Μητσοτάκη. Μόνο που ένα όνειρο στο οποίο δεν υπάρχει στοιχειωδώς σοβαρή αντιπολίτευση είναι καλό μόνο για την κυβέρνηση και για κανέναν άλλο. Και μπράβο τους.
