Ο Προκόπης Δούκας αναρωτιέται αν διδαχθήκαμε τίποτα από την ανεπάρκεια του κράτους και της εκπροσώπησής μας.
Έχουν δίκιο όσοι επισημαίνουν ότι και πάλι ο προεκλογικός δημόσιος διάλογος αγνοεί τα σοβαρά παγκόσμια ζητήματα, που θα καθορίσουν το μέλλον μας: τη ραγδαία πρόοδο της τεχνολογίας (με την εμφάνιση και των εφαρμογών Τεχνητής Νοημοσύνης), την κλιματική αλλαγή, το ενεργειακό και την πράσινη μετάβαση, τη γήρανση του πληθυσμού και το δημογραφικό, τις νέες γεωπολιτικές ισορροπίες, την αλλαγή στο αντικείμενο της εργασίας και τις εργασιακές σχέσεις, τη μετανάστευση και πόσα άλλα.
Αυτό όμως που συστηματικά αποσιωπάται είναι ο ελέφαντας στο δωμάτιο: Η αδήριτη ανάγκη να καλύψει η Ελλάδα το χαμένο έδαφος στη μεγαλύτερη πληγή της, στο κράτος που πολύ συχνά λειτουργεί πλημμελώς, με απαράδεκτες ανεπάρκειες και διεφθαρμένες πρακτικές.
Οι λέξεις ταμπού είναι έλεγχος και αξιολόγηση. Αν υπήρχαν αυτά σε σοβαρό επίπεδο, ο κάθε «σταθμάρχης της Λάρισας», ακόμα κι αν είχε τοποθετηθεί με ρουσφέτι, θα είχε κοπεί. Αν η λειτουργία του δημοσίου ήταν εύρυθμη, δεν θα ακολουθούνταν παρελκυστικές τακτικές, με σπάσιμο των συμβάσεων και ατελείωτες προσφυγές. Αν η δικαιοσύνη λειτουργούσε πιο ορθολογικά, θα απέτρεπε διάφορα τριτοκοσμικά φαινόμενα και δεν θα είχαμε δικαστές χωρίς έργο ή μαριονέτες του Κασιδιάρη. Αν υπήρχαν στοιχειώδεις λειτουργίες πρόνοιας, δεν θα είχαμε ντροπιαστικά γηροκομεία ή παιδιά που ανακαλύπτονται θαμμένα στο μπαλκόνι του σπιτιού τους, ενώ οι γονείς είναι γνωστό ότι έχουν κακοποιήσει το μεγαλύτερο αδελφάκι του.
Αν η νομοθέτηση και η αστυνόμευση της καθημερινότητας λειτουργούσαν, δεν θα είχαμε τα διαρκή φαινόμενα χαώδους ατιμωρησίας, από τα πεζοδρόμια και την κίνηση στους δρόμους, ως τα πρόστιμα που συρρικνώνονται προκλητικά. Αν υπήρχε κράτος που λειτουργεί με συνείδηση, δεν θα επιτρεπόταν τόσο μαζική περιφρόνηση των μέτρων ασφαλείας, από τα κράνη στα δίκυκλα, ως τα δημόσια έργα στους δρόμους. Αν δεν αποφεύγαμε κουτοπόνηρα να αντιληφθούμε τι σημαίνει αξιολόγηση (από τους πολλούς, χρήστες και συνεργάτες, όπως γίνεται πχ σε όλα τα διεθνή πανεπιστήμια, ακόμα και σε νομπελίστες - κι όχι «από τον υπουργό»), με στόχο τη βελτίωση των περισσότερων και την απομάκρυνση όσων είναι ανεπίδεκτοι μάθησης, τότε θα είχαμε μια άλλη παιδεία κι όχι εκπαιδευτικούς ή οδηγούς λεωφορείων, που οδηγούν με το κινητό, αλλά κατά τα άλλα διαμαρτύρονται για την αξιολόγηση και την ασφάλεια των μεταφορών. Και σίγουρα δεν θα υπήρχε η πυροσβεστική που έδρασε στο Μάτι.
Αν, τέλος, είχαμε κατανόηση της ανάγκης μιας κοινής πορείας, θα είχαμε άλλες προτεραιότητες, που δεν θα καθορίζονταν από ένα πολιτικό και συνδικαλιστικό σύστημα, που κινείται σε μεγάλο του μέρος, με συνθήματα της δεκαετίας του ’80, απαιτώντας αποτελέσματα, αλλά χωρίς τις προϋποθέσεις. Και θα είχαμε καταλάβει οτι δεν μπορείς να είσαι απέναντι στην αξιοκρατία και την αξιολόγηση, αλλά να ζητάς τα αποτελέσματα τους μόνο με λαϊκισμό, κονδύλια και προσλήψεις. Θα συζητούσαμε για το πώς θα έχουμε μακροχρόνιο σχεδιασμό, για την επίλυση, με πολύ κόπο, των μεγάλων υστερήσεων μας. Θα είχαμε προσπαθήσει να εξαφανίσουμε τις μαύρες τρύπες του δημοσίου, όπως πχ ο ΟΣΕ ή τα ΕΛΤΑ.
Υπάρχει όμως μια προϋπόθεση: το σοβαρό και αξιόλογο πολιτικό προσωπικό.
Πριν από τον Γεωργούλη, συζητούσαμε για τους μοιραίους πρώην υπουργούς Μεταφορών που επιμένουν με θράσος στην πολιτική, πριν από αυτούς τον Πολάκη και ακόμα πιο πριν την Καϊλή (που επίσης δεν κατάλαβε τίποτα και θέλει να επιστρέψει). Είδαμε μπροστά μας τη χρεοκοπία της κρατικής λειτουργίας (κι όχι της ιδιωτικοποίησης, που μπορεί να γίνεται σωστά ή λάθος, αλλά δεν είναι η ουσία του προβλήματος). Και δεν είδαμε καμία προσπάθεια στο δημόσιο διάλογο να σηκώσουμε τα μανίκια και να ασχοληθούμε σε βάθος με τα προβλήματα. Αντιθέτως, η αταβιστική αντίδραση μερίδας του εκλογικού σώματος, σύμφωνα με τις πρώτες δημοσκοπήσεις μετά την τραγωδία των Τεμπών, ήταν να ενισχύσει τα δήθεν αντισυστημικά άκρα, που εγγυώνται την υποβάθμιση της ζωής μας σε κάθε επίπεδο, πουλώντας ανερυθρίαστα ψέμματα, για να συντηρήσουν το μαγαζάκι τους.
Μετά από μια δεκαετία και πλέον οπισθοχώρησης σε πολλούς τομείς της καθημερινότητας, λόγω της οικονομικής συρρίκνωσης, αλλά και των νοοτροπιών που ενίσχυσε το αδιέξοδο αντιμνημόνιο, είμαστε σε ένα σταυροδρόμι. Σε αυτές τις εκλογές, με την αχρείαστη ταλαιπωρία της απλής αναλογικής που θεσμοθετήθηκε εκ του πονηρού, πολίτες και υποψήφιοι, έχουμε αυξημένες ευθύνες. Στη Βουλή που θα προκύψει από τις δεύτερες εκλογές, οι οποίες γίνονται με λίστα λόγω της μη παρέλευσης εξαμήνου από τις πρώτες, τα περισσότερα κόμματα (αν και δεν είναι υποχρεωμένα), θα τηρήσουν τη σειρά της σταυροδοσίας των πρώτων εκλογών.
Μη διδαχθείτε τίποτε λοιπόν από το χάλι της ομάδας που στείλαμε στην Ευρωβουλή, στις περασμένες ευρωεκλογές. Αφήστε πάλι το χειρότερο κομμάτι του εκλογικού σώματος να καθορίσει ποιοί μας αντιπροσωπεύουν, κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωσιν ή απλώς «επειδή είναι οι πιο γνωστοί».
Μην αναζητήσετε τους ελάχιστους αξιόλογους, με έργο στην κοινωνία, που πολύ συχνά αποθαρρύνονται και αποχωρούν από την πολιτική. Ψηφίστε αλά Eurovision, τι διαφορά έχει; Μήπως πρόκειται να καθορίσουν τη χώρα όπου θα ζήσουν τα (περισσότερα) παιδιά μας;
Αφήστε λοιπόν άλλους να αναδείξουν τα παρατράγουδα που έγιναν πολιτικοί, τους πολιτικούς αρχηγούς που το μόνο βιογραφικό τους είναι ο κομματικός σωλήνας, η καμαρίλα και ο λαϊκισμός, τα κομματικά μπουλντόγκ που εκχυδαίζουν τον πολιτικό λόγο, τα celebrities και τους αθλητές που δεν έχουν να αρθρώσουν ούτε μισή πολιτική πρόταση, τα προϊόντα του νεποτισμού που έχουν ανύπαρκτη προσωπική αξία, τους παλαιοκομματικούς που στέλνουν στρατιές συνεργατών στα εκλογικά τμήματα μπας και αλλοιώσουν τη σταυροδοσία, τους άχρηστους δημοσιογράφους που έγιναν διάσημοι χωρίς να κοπιάσουν ποτέ, τους τοξικούς που ξημεροβραδιάζονται στα social media και παριστάνουν οτι δεν είναι στρατευμένοι, τους δημοφιλείς ηθοποιούς και τραγουδιστές, που παριστάνουν οτι “δεν είμαστε όλοι ίδιοι”, ενώ είναι απλώς απαράσκευοι και χειρότεροι σε κάθε επίπεδο.
Και μετά βγείτε να διαμαρτυρηθείτε για τα Τέμπη, το πολιτικό σύστημα και τις άλλες παθογένειες μας…
7°
