Ουκρανία: Ο φόβος των πυρηνικών, από τη μία, και της ανόδου των εθνικιστών, από την άλλη, κρατούν δεμένα τα χέρια της Ευρώπης και της Αμερικής
Έχουμε αποκτηνωθεί. Δεν μας σώνουν ούτε οι δακρυσμένες, οι οργισμένες, οι θυμωμένες και οι έξω από τα δόντια αναρτήσεις μας, ούτε τίποτα. Ζούμε ΠΑΡΑΛΛΗΛΑ με το διαρκές, καθημερινό έγκλημα που διαπράττεται στην Ουκρανία, και όμως μπορούμε και κάνουμε όλα όσα θα κάναμε ακόμη και αν δεν υπήρχε Πούτιν σ’ αυτό το κομμάτι του σύμπαντος, και ακόμη και αν η ζωή στην Ευρώπη κυλούσε, ως εκ τούτου, φυσιολογικά και όχι ΑΝΩΜΑΛΑ όπως κυλά τώρα.
Οπότε, ναι: πηγαίνουμε στις δουλειές μας όσοι τύχει κι έχουμε, διαβάζουμε τα βιβλία μας, βλέπουμε το Stranger Things, αγοράζουμε σουβλάκια, σκουπίζουμε τη μουστάρδα από το πιγούνι, κανονίζουμε διακοπές, μετράμε τα φραγκοδίφραγκα στο πορτοφόλι μας, σχολιάζουμε τα κακώς κείμενα στα σόσιαλ, βγάζουμε τον σκύλο βόλτα, κάνουμε κι ένα δεύτερο ντουζάκι καθότι ζέστη. Όλα αυτά τέλος πάντων. Αυτό που λέμε ζωή. Το συνεχίζουμε κανονικά, ΛΕΣ ΚΑΙ ΔΕΝ ΣΥΜΒΑΙΝΕΙ ΤΙΠΟΤΕ.
Στο μεταξύ, ΧΩΡΙΣ ΚΑΝΕΝΑΝ ΛΟΓΟ, εξαιτίας μίας απόλυτης και πολύ συγκεκριμένης ΑΝΩΜΑΛΙΑΣ, μια χώρα μεγάλη όσο κοτζάμ τέσσερις Ελλάδες σε πληθυσμό, έχει έρθει τ’ απάνω κάτω. Σαράντα πέντε ΕΚΑΤΟΜΜΥΡΙΑ άνθρωποι έχουν χάσει τον ύπνο τους. Κάπου δέκα ΕΚΑΤΟΜΜΥΡΙΑ μαθητές κάνουν σχολείο με τα ψέματα. Από πενήνταμέχρι εκατό χιλιάδες άνθρωποι έχουν διαλυθεί —εννοώ έχουν διαλυθεί τα σώματά τους, έχουν διαλυθεί ΚΥΡΙΟΛΕΚΤΙΚΑ, τους έχουν πεταχτεί τα μάτια έξω από τις κόγχες τους, έχουν ανοίξει τα κρανία τους, έχουν ξεχυθεί τα σωθικά τους στον δρόμο, έχουν κοπεί τα μέλη τους, έχουν πολτοποιηθεί, απανθρακωθεί, σκιστεί στα δυο και στα χίλια, εξαερωθεί, έχουν γίνει κομματάκια, ή απλώς έχουν αφήσει την τελευταία τους πνοή σε ένα νοσοκομείο που δεν έχει καν γάζες και τσιρότα και ορούς και απαντοχή, από γρίπη, κορονοϊό, γάγγραινες, καρκίνο, επιπλοκές στον τοκετό κι απ’ ό,τι θες. Και άλλα 12 με 13 ΕΚΑΤΟΜΜΥΡΙΑ άνθρωποι έχουν αφήσει τα σπίτια τους, πολλοί από αυτούς για πάντα, ενώ πάνω από ΕΝΑ ΕΚΑΤΟΜΥΡΙΟ, ίσως όμως και διπλάσιοι, έχουν απαχθεί και πεταχτεί στις εσχατιές της Ρωσίας σε ένα δυστοπικό πείραμα γεωπολιτικής ομηρίας που θυμίζει Χίτλερ, Στάλιν, Κίνα και επιστημονική φαντασία ΜΑΖΙ.
Και ας μένει ο λόγος για την κατεστραμμένη γη, τα κατεστραμμένα σπίτια, τις κατεστραμμένες υποδομές, που όλα μαζί θέλουν πάνω από μία και δύο γενιές για να συνεφέρουν.
Κι εμείς; Εμείς κάνουμε ΛΕΣ ΚΑΙ ΔΕΝ ΣΥΜΒΑΙΝΕΙ ΤΙΠΟΤΕ.
Στ’ αλήθεια, έχουμε κάνει πολέμους, ΚΑΙ ΠΟΛΥ ΚΑΛΑ ΚΑΝΑΜΕ, με αφορμές υποπολλαπλάσιες αυτών των εγκλημάτων. Ενώ τώρα δα;Ενώ τώρα δα απλώς λέμε πόσο, ωιμέ, τρομερά είναι όλα αυτά που συμβαίνουν, πόσο σκληρά και απάνθρωπα, αλλά ναι, θα δούμε, ίσως, να το σκεφτούμε, μην είμαστε πολύ ωμοί, γίνονται αυτά, ας μην τους εξευτελίσουμε δα κιόλας, μπλα-μπλα-μπλα δημοκρατία, μπλα-μπλα-μπλα με εκλέξατε.
Αντιλαμβάνομαι ότι ο ένας λόγος (που δεν πείθει πια) είναι ο τρόμος των πυρηνικών. Και πράγματι, δεν θα είχα κανένα πρόβλημα να το άκουγα «από τα πιο επίσημα χείλη», που λέμε. Θα ηρεμούσαμε λιγάκι. «Δεν μπορούμε να κάνουμε κάτι, δεν γίνεται να επέμβουμε, τα χέρια μας είναι δεμένα, γιατί αν αυτός ο τρελός πατήσει το κουμπί, ναι μεν θα εξαφανίσουμε διά παντός τη Ρωσία από τον χάρτη την επόμενη ώρα, αλλά θα υποστούμε στο μεταξύ και εμείς πελώρια ζημιά — άρα δεν αξίζει τον κόπο άμα τα βάλεις κάτω». Θα ηρεμούσαμε, μά τον Θεό. Θα ήταν μια παρηγοριά. Γιατί θα ήταν κάτι ορθολογικό. Αλλά όμως δεν το έχουμε ακούσει.
Από την άλλη, η ταπείνωση της Δύσης απέναντι στα πετρέλαια και στα φυσικά αέρια (αυτός είναι ο λόγος που δεν κόβουμε ΚΑΘΕ γέφυρα επικοινωνίας με το καθεστώς του Κρεμλίνου), αυτό μοιάζει να μην είναι λογικό. Ή και πάλι: ναι, ναι, ΝΑΙ, είναι κατανοητό πως ο όχλος, δασκαλεμένος άλλωστε από τον ίδιο τον εχθρό εδώ και μια γεμάτη δεκαετία τώρα, θα φώναζε και θα ’βγαζε αφρούς, και οι λαϊκιστές θα έβγαιναν σαν τις ύαινες στο μεϊντάνι να πιάσουν τον χορό τρίβοντας ταυτόχρονα τα χέρια και κάνοντας τη σούμα στο μυαλό τους, και η ένωση αυτών των δυο θα έμπαζε τους φασίστες και καθετί τερατόμορφο στα ευρωπαϊκά κοινοβούλια με τις μπάντες, με όγκο μεγάλο, ναι — ναι, το ξέρω.
Όμως αυτό δεν σημαίνει ότι δεν έχουμε αποκτηνωθεί. Ή μάλλον ΑΥΤΟ είναι η τρανή απόδειξη.
Έχουμε αποκτηνωθεί. Και, ναι, δεν μας σώνουν ούτε οι δακρυσμένες, οι οργισμένες, οι θυμωμένες και οι έξω από τα δόντια αναρτήσεις μας, ούτε τίποτα. Ζούμε ΠΑΡΑΛΛΗΛΑ με το διαρκές, καθημερινό έγκλημα που διαπράττεται στην Ουκρανία, και όμως μπορούμε και κάνουμε όλα όσα θα κάναμε και υπό νορμάλ συνθήκες. Πράγμα που, πολύ φοβάμαι, θα το βρούμε μπροστά μας. Τα μεγάλα προβλήματα απαιτούν συνήθως δυναμικές λύσεις.
Είναι όπως όταν μπαίνει ένας άσβερκος χρυσαυγίτης στο λεωφορείο και ειρωνεύεται, προπηλακίζει, βρίζει και δέρνει έναν ξένο μετανάστη, κι εμείς καθόμαστε και τον κοιτάμε κάνοντας μόκο. Ή κοιτώντας το κινητό μας. Ή βγάζοντάς τον βίντεο μ’ αυτό το κινητό.
Αυτό κάνουμε και τώρα. Βγάζουμε βίντεο, φοβισμένοι μέχρι μυελού των οστέων. Και στο μεταξύ ο άλλος έχει κατεβάσει τον ξένο άνθρωπο του Θεού από το λεωφορείο και τον σκοτώνει στη γωνία.
10°
