Τελικά ο Τσιτσιπάς είναι τελείως τσιτσιπάς

Για αρχή να ζητήσω συγγνώμη που παλιότερα έκανα το λάθος να «υπερασπιστώ» τον Τσιτσιπά (τα εισαγωγικά γιατί προφανώς την υπεράσπισή μου δεν την είχε καμία ανάγκη και τίποτα δεν άλλαξε για εκείνον). Πίστεψα ότι αυτό που κάποιοι περιέγραφαν ως αντικοινωνικό ζαμανφουτισμό ήταν απλή επιπολαιότητα σε συνδυασμό με την αδυναμία του να μεταφέρει το πνεύμα της σκέψης του σε γραπτό κείμενο (αδυναμία πολύ συνηθισμένη καθώς παρότι σχεδόν όλοι ξέρουν γραφή, λίγοι ξέρουν να γράφουν). Πίστεψα ότι οι επιθέσεις εναντίον του ήταν προϊόν φθόνου ή ακόμα και ατζέντας. Τελικά, έστω και καθυστερημένα, κατάλαβα πως μπορεί οι επιθέσεις να ήταν σε μεγάλο βαθμό προϊόν φθόνου και ατζέντας, αλλά σίγουρα δεν ήταν άδικες. Ο Τσιτσιπάς όχι απλώς αδιαφορεί για οτιδήποτε υπάρχει πέρα από τον εαυτό του (δικαίωμά του), όχι μόνο έχει γραμμένο όλον τον πλανήτη στα μπαλάκια του τένις του (δικαίωμά του), αλλά φαίνεται να αισθάνεται και την ανάγκη όχι απλώς να μας πει πόσο γραμμένο τον έχει αλλά και πόσο απολαμβάνει να επιδεικνύει την καλοπέραση την ώρα που ο πλανήτης δυστυχεί (δικαίωμα μας να ανταποκριθούμε στην επίδειξη). 

Για τους πολύ πετυχημένους ανθρώπους, αυτούς που έχουν εκατομμύρια ακολούθους, συνεπώς και για τους πολύ πετυχημένους αθλητές, τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης δεν είναι ένας τρόπος επικοινωνίας με έναν κύκλο γνωστών και φίλων. Είναι ένας τρόπος επικοινωνίας με τον κόσμο (για τους γνωστούς και φίλους φτιάχνεις άλλο προφίλ). Κάθε ποστ ή κάθε τουίτ είναι μια δημόσια δήλωση και ως τέτοια δεν μπορεί να μη λαμβάνει υπόψιν το δημόσιο αίσθημα, δηλαδή το πώς αισθάνονται οι άνθρωποι στους οποίους απευθύνεται. Ο Τσιτσιπάς λοιπόν, εν μέσω μιας χιτλερικού τύπου εισβολής που έχει αναστατώσει τον πλανήτη, εν μέσω μιας εισβολής που σκορπά πόνο και θάνατο, εν μέσω ενός γεγονότος που κυριαρχεί σε κάθε δευτερόλεπτο της δημόσιας συζήτησης, τουιτάρει αυτό:

«Το Μαλιμπού είναι ένα μαγικό μέρος» μας ενημερώνει ο Στέφανος ενώ θα μπορούσε απλώς να γράψει «Κοιτάχτε πώς γράφω στ΄ @ρχίδια μου και την Ουκρανία και τους νεκρούς της και τους πρόσφυγες και τον πόλεμο και τον πλανήτη όλο και πόσο καλά περνάω» και τουλάχιστον να μας αναγκάσει να παραδεχτούμε την ευθύτητά του.  

«Είναι στον κόσμο του το παιδί» ακούω και διαβάζω και αυτό που έχω να πω είναι πως τα πράγματα είναι μάλλον πολύ χειρότερα. Γιατί ο Τσιτσιπάς γυρίζει τον πραγματικό κόσμο, τον κόσμο μας, στον οποίο δεν υπάρχει πιθαμή που η εισβολή στην Ουκρανία να μην είναι όχι απλώς το πρώτο, αλλά σχεδόν το μοναδικό θέμα συζήτησης. Ακόμα κι αν δεν συζητούν τον πόλεμο, οι άνθρωποι στον κόσμο μας συζητούν τις συνέπειες του. Σίγουρα, ας πούμε, συζητούν για τα μέτρα της Δύσης εναντίον της Ρωσίας και των Ρώσων ολιγαρχών (ή όσων βρίσκονται στον στενό κύκλο του δικτάτορα) ειδικά όταν είναι Ρώσοι όπως είναι η μαμά του Τσιτσιπά. Κάπως δύσκολο ο κόσμος του να μην έχει πάρει χαμπάρι τίποτα από τον κόσμο μας. Άλλωστε, αν η άγνοια ήταν η αιτία θα είχε πια κατεβάσει το τουίτ και ίσως να ζητούσε και μια συγγνώμη.  

Αλλά, όπως όλα δείχνουν, ο Τσιτσιπάς δεν έχει άγνοια. Αυτό που φαίνεται να έχει είναι η ανάγκη να κάνει επίδειξη καλοπέρασης στα μούτρα όσων υποφέρουν ή έστω ανησυχούν για ένα γεγονός στο οποίο μέχρι και η φράση «πυρηνική επίθεση» ακούστηκε. Δηλαδή στα μούτρα όλων.    

«Μα θα πρέπει να μην κάνουμε τίποτα και κανείς μας να μην απολαύσει τίποτα μέχρι να τελειώσει ο πόλεμος;» θα ρωτήσει κάποιος που μάλλον δεν θα έχει πιάσει το νοημα και τον οποίο είμαι πρόθυμος να βοηθήσω να το πιάσει. Φυσικά και μπορούμε να κάνουμε τα πάντα. Μια χαρά είναι και τα ταξίδια και το κλάμπινγκ και οι εκδρομές και τα ψώνια μας και όλα όσα μπορεί κανείς να κάνει. Αυτό που είναι κακό είναι να μην καταλαβαίνεις πότε μπορείς να καμαρώσεις γι’ αυτά και το ακόμα χειρότερο -όπως μάλλον είναι η περίπτωση Τσιτσιπά– είναι να απολαμβανεις να καμαρώνεις όταν οι άλλοι δεν μπορούν να τα κάνουν. Για παράδειγμα, αν ενός γνωστού σου το παιδί σκοτωθεί σε αυτοκινητιστικό προφανώς, εσύ δεν έχεις κανέναν λόγο να σταματήσεις να ζεις τη ζωή σου όπως και πριν. Κανείς δεν θα σε κατηγορήσει που δεν θρηνείς κλεισμένος στο δωμάτιο σου. Αν όμως τον συναντήσεις λίγες μέρες μετά, θα είσαι τεράστιος τσιτσιπάς αν αρχίσεις να του λες πόσο ωραία πέρασες σε μια εκδρομή με τον γιό σου. Αν επισκεφτείς μια οικογένεια που περνά μια οικονομική καταστροφή είσαι τσιτσιπάς αν αρχίσεις να τους διηγείσαι τις τελευταίες επιτυχίες σου στο χρηματιστήριο. «Read the room» του γράφει κάποιος κάτω από το τουίτ του αλλά, όπως φαίνεται, ο Τσιτσιπάς δεν αδυνατεί να «διαβάσει το δωμάτιο». Θέλει απλώς να το κάνει να νιώσει άσχημα. Και μπράβο του και καλά να περνάει.