Σχόλιο για την πρόταση του Αλέξη Τσίπρα για αναθεώρηση του ευρωπαϊκού πλαισίου οικονομικής διακυβέρνησης.
Ο Αλέξης Τσίπρας προτείνει να αλλάξουμε τους κανόνες οικονομικής διακυβέρνησης στη γηραιά ήπειρο. Εξειδικεύει δε τις προτάσεις του σε πέντε άξονες. Θα σταθώ στον πέμπτο. Προτείνει την ενίσχυση του ρόλου των εθνικών κοινοβουλίων, ταυτόχρονα την ενίσχυση του ευρωκοινοβουλίου αλλά μαζί και την ενίσχυση των διαδικασιών ευρείας διαβούλευσης με τη συμμετοχή της κοινωνίας των πολιτών, επιστημονικών φορέων και των κοινωνικών εταίρων.
Πρόκειται για μια πολύ προχωρημένη ιδέα. Κανείς δεν την είχε σκεφθεί προηγουμένως. Ας δούμε όμως πώς μπορεί να λειτουργήσει στην πράξη. Ας υποθέσουμε ότι η χώρα μας θέλει να αυξήσει τις δαπάνες για να δώσει επιδόματα σε όσους συμμετέχουν σε συνδικαλιστικά σωματεία. Μια προοδευτική διακυβέρνηση προτείνει αυτό το ρηξικέλευθο μέτρο και καθώς θα έχει ενισχυθεί ο ρόλος του εθνικού κοινοβουλίου κάνει την πρόταση στη Βουλή. Την οποί φυσικά ελέγχει, ίσως και με ψήφους άλλων. Άλλωστε η ψήφος δεν έχει χρώμα για τους συντρόφους.
Καθώς όμως θα έχει ενισχυθεί και ο ρόλος της κοινωνίας των πολιτών, λογικά η προοδευτική διακυβέρνηση θα προχωρήσει σε δημοψήφισμα. Παρότι μπορεί να ψηφίσει απλά, θα θέλει να δώσει την απαραίτητη συλλογική νομιμοποίηση. Ας υποθέσουμε επίσης ότι η κοινωνία αποδέχεται τη σημασία των συνδικαλιστών στο δημόσιο βίο, θέλει να τους επιβραβεύσει με μετρητά και ψηφίζει ΝΑΙ. Καθώς όμως επιστημονικοί φορείς και κοινωνικοί εταίροι θα έχουν δει το ρόλο τους να ενισχύεται, πιθανόν να έχουν κάποιο δικαίωμα βέτο. Χάριν του παραδείγματος, ας υποθέσουμε ότι όλοι ψήνονται πως η ενίσχυση του συνδικαλισμού είναι βασική ανάγκη της κοινωνίας, και συμφωνούν.
Το θέμα λοιπόν θα φθάσει στο ευρωκοινοβούλιο. Ο ρόλος του οποίου -υπενθυμίζεται- θα έχει ενισχυθεί. Ακόμη και αν με διαφορά τερτίπια, έχουμε ομοφωνία μέχρις εκεί, με τα σημερινά δεδομένα θεωρώ απίθανο να συμφωνήσουν οι κουτόφραγκοι σε μια τέτοια πρόταση.
Με δεδομένο λοιπόν ότι όλοι αυτοί θα έχουν ενισχυμένο ρόλο, ποιανού η άποψη θα επικρατήσει; Στην πραγματικότητα, η πρόταση του επικεφαλής του ΣΥΡΙΖΑ, δεν αλλάζει τους συσχετισμούς ισχύος σε ένα σύστημα που ήδη βρίσκεται σε σχετική ισορροπία. Ενισχύοντας ταυτόχρονα το ρόλο όλων των συμμετεχόντων, δεν αλλάζει τίποτε στον τρόπο λήψης αποφάσεων.
Είναι σα να δίνει «τίτλους» σε όλους τους εργαζόμενους μιας εταιρείας, χωρίς να τους συνοδεύει από μισθολογική αναβάθμιση. Χωρίς να αλλάζει την ιεραρχία. Όλοι αναβαθμίζονται κατά μια βαθμίδα. Τίποτε δεν αλλάζει.
Η πρόταση του Αλέξη Τσίπρα καταλήγει, στην πραγματικότητα, σε μη-πρόταση. Όπως κάνει με τα περισσότερα θέματα, ο αρχηγός του ΣΥΡΙΖΑ επιθυμεί διακαώς τη διατήρηση του Status Quo. Διότι αυτό γνωρίζει και αυτό εμπιστεύεται. Εκεί πιστεύει ότι μπορεί να ελιχθεί και με τερτίπια τύπου Χαϊκάλη και Καμμένου, να βρεθεί ξανά στην εξουσία, εκεί όπου ο ρόλος των πάντων θα είναι αναβαθμισμένος αλλά τελικά θα κυβερνά αυτός και θα αποφασίζει με γνώμονα τα πορίσματα του ινστιτούτου της Φλωρεντίας, τα επιστημονικά πορίσματα της μελέτης των δορυφορικών στοιχείων και κυρίως τις αρχές της αριστεράς, όπως τουλάχιστον εκείνος και οι σύντροφοι του έχουν στα μυαλά τους.
