Σχόλιο για την αντιμετώπιση της πανδημίας και την πρόταση του ΣΥΡΙΖΑ για δημιουργία διεπιστημονικής επιτροπής οριζόμενης από τα κόμματα.
Σχεδόν με το που εμφανίστηκε η νόσος Covid-19 σε πανδημικό επίπεδο οι συζητήσεις μεταξύ των πολιτών για το «τι πρέπει να γίνει», βρίσκονται σε ημερήσια διάταξη. Εξ ίσου διαδεδομένες είναι και οι κριτικές συζητήσεις τόσο σχετικά με τις κυβερνητικές αποφάσεις, όσο και με τις προτάσεις της επιστημονικής επιτροπής. Πρόκειται προφανώς για εύλογες καταστάσεις μέσα σ’ ένα δημοκρατικό πολίτευμα. Βέβαια υπάρχει και μια πραγματικότητα η οποία αφ’ ενός μας δείχνει ότι η συγκεκριμένη πανδημία είναι ένα πρωτοεμφανιζόμενο φαινόμενο και βασικά τα αίτια της αρρώστιας σχεδόν εντελώς άγνωστα. Συνεπώς και η αντιμετώπιση του από τις διάφορες επιστημονικές ομάδες, παγκοσμίως, ακόμα και τώρα και μετά από σχεδόν 2 χρόνια πανδημίας, είναι ελλιπής, αντικρουόμενη και ίσως και αποσπασματική. Είναι επίσης ευρέως γνωστό ότι η αντιμετώπιση της πανδημίας από διάφορες κυβερνήσεις εκφράστηκε, συχνά, με αντικρουόμενες πολιτικές. Γεγονός το οποίο, συχνά επίσης, δεν βοήθησε στην αντιμετώπιση της αρρώστιας, π.χ. το παράδειγμα της Σουηδίας, ή της Ουγγαρίας.
Υπάρχει όμως ένα, «ωστόσο», το οποίο χρειάζεται να διατυπωθεί και αφορά γενικότερα στη στάση των κομμάτων σε όλα τα δημοκρατικά πολιτεύματα. Πάντα χρειάζεται να υπάρχει και να φυλάγεται «ως κόρη οφθαλμού», μια βαθιά διαχωριστική γραμμή, ανάμεσα στις πολιτικές θέσεις και στον επιστημονικό λόγο. Ακριβώς γιατί, και είναι ιστορικά καταγεγραμμένο, όταν ο πολιτικός λόγος εισχωρεί στον επιστημονικό, επιδιώκοντας να τον καταργήσει ή να τον υποκαταστήσει, τότε δημιουργείται πολιτική αντινομία η οποία επηρεάζει αρνητικά το δημοκρατικό θεσμικό πλαίσιο. Τότε το ανορθολογικό επιχειρεί να εξοστρακίσει το ορθολογικό για καθαρά ιδιοτελείς σκοπούς, φαλκιδεύοντας τους δημοκρατικούς θεσμούς. Τέτοια παραδείγματα έχουμε ιστορικά στη ναζιστική Γερμανία και στην πρώην ΕΣΣΔ με την απόρριψη της ψυχανάλυσης και στις δύο όπως και με το κραυγαλέο παράδειγμα του Λυσσένκο. Ειδικότερα για την ψυχανάλυση, ακόμα σήμερα, εκτός από άτομα, υπάρχουν πολιτικές δυνάμεις οι οποίες αρνούνται το θεωρητικό της υπόβαθρο, ενώ την αποδέχεται ακόμα και χριστιανική εκκλησία. Εδώ, λοιπόν, είναι όπου το ανορθολογικό εισβάλλει με ένταση θα έλεγα μέσα στο επιστημονικό λόγο και απαιτεί να τον καταργήσει, καταργώντας ταυτόχρονα εκφράσεις του δημοκρατικού θεσμικού πλαισίου.
Αυτήν ακριβώς την παραπάνω αντίληψη εμπεριέχει η πρόταση που κατέθεσε ο ΣΥΡΙΖΑ για δημιουργία διεπιστημονικής επιτροπής οριζόμενης από τα κόμματα, ακριβώς γιατί ως πολιτικός φορέας επιχειρεί να κομματικοποιήσει τον επιστημονικό λόγο, καταθέτοντας πιθανώς διαφορετικές επιστημονικές απόψεις, αφού οι διοριζόμενοι από εκείνον επιστήμονες θα τον εκπροσωπούν πολιτικά. Αυτή η συγκεκριμένη πρόταση εκτός από αντιεπιστημονική είναι και πολιτικά επικίνδυνη για τη δημοκρατία. Ταυτόχρονα όμως δείχνει το πώς είναι γαλουχημένος πολιτικά ο συγκεκριμένος χώρος που φαίνεται να αγνοεί συστηματικά τόσο την ελευθερία του επιστημονικού λόγου, όσο και το δημοκρατικό θεσμικό πλαίσιο της χώρας.
