Η αμυντική συμφωνία Ελλάδας - Γαλλίας, η ζώνη του Σαχέλ και η άγνοια του Αλέξη Τσίπρα
Σε δεκατρείς μεγάλες γαλλικές πόλεις εμφανίστηκε σήμερα μια αφίσα. Έχει τη φωτογραφία και το όνομα του Ολιβιέ Ντιμπουά, ενός γάλλου δημοσιογράφου αφρικανικής καταγωγής που κρατείται εδώ και έξι μήνες από μια ομάδα τζιχαντιστών στο Μάλι.
Ο Ολιβιέ προσγειώθηκε στις 8 του περασμένου Απριλίου στο αεροδρόμιο του Γκάο και από εκεί κατευθύνθηκε στο ξενοδοχείο του όπου άφησε τα πράγματά του. Λίγες ώρες αργότερα, ένας μάρτυρας θα τον έβλεπε να επιβιβάζεται σε ένα αυτοκίνητο μαζί με άλλους. Στις 10 Απριλίου δεν ήταν στην πτήση της επιστροφής για το Μπαμάκο. Και από τότε αγνοούνται τα ίχνη του.
Πατέρας δύο παιδιών, 13 και 5 ετών, ο Ολιβιέ γνώριζε τους κινδύνους της δουλειάς του. Η Λιμπερασιόν, απ’ όπου πήρα αυτές τις πληροφορίες, ελπίζει πως η κινητοποίηση θα έχει αποτέλεσμα και ο δημοσιογράφος θα επιστρέψει σώος στην πατρίδα του και την οικογένειά του. Αλλά εάν η ιστορία του μοιάζει να μας αφορά περισσότερο και το Μάλι φαντάζει ξαφνικά πιο κοντά είναι επειδή ο Αλέξης Τσίπρας εμφανίστηκε χθες στη Βουλή να γνωρίζει τους κινδύνους της ζώνης του Σαχέλ, της στεπικής λωρίδας νότια της Σαχάρας που διασχίζει οκτώ χώρες: τη Μπουρκίνα Φάσο, τη Μαυριτανία, τον Νίγηρα, τη Νιγηρία, το Τσαντ, το Σουδάν, την Ερυθραία και, ναι, το Μάλι.
Ο αρχηγός του ΣΥΡΙΖΑ δεν φαντάστηκε μόνο να εκστρατεύει εκεί ένα ελληνικό σώμα ούτε μόνο έλληνες στρατιώτες να πέφτουν θύματα απαγωγής από τους τζιχαντιστές, όπως ο Ολιβιέ Ντιμπουά. Τους είδε να επιστρέφουν σε φέρετρα, τυλιγμένα με ελληνικές σημαίες, όπως επέστρεφαν αμερικανοί στρατιώτες από το Βιετνάμ, το Ιράκ και το Αφγανιστάν. Είδε τη «μικρή Ελλάδα» σαν μια νεοαποικιοκρατική δύναμη να μετρά απώλειες ενός ασύμμετρου πολέμου. Και δεσμεύθηκε πως, όταν επιστρέψει στην εξουσία, αυτός τη συμφωνία θα την «αλλάξει». Θα πείσει τους Γάλλους να διατηρήσουν τον όρο της συνδρομής αλλά χωρίς την αμοιβαιότητα.
Το πασιφιστικό πνεύμα και το πατριωτικό φρόνημα του Αλέξη Τσίπρα λένε πως οι γάλλοι στρατιώτες μπορούν μια χαρά να κινδυνεύουν στα νερά της ανατολικής Μεσογείου, αλλά οι έλληνες ένστολοι δεν θα πατήσουν ποτέ το πόδι τους στη σκόνη της υποσαχάριας Αφρικής. Είναι αλήθεια χειρότερο να σκονίζεσαι από το πνίγεσαι; Ακόμη κι έτσι διατυπωμένο, το ερώτημα είναι παραπειστικό. Απαντά στην κινηματογραφική φαντασία, αλλά δεν απαντά στην πραγματικότητα. Και η πραγματικότητα λέει πως στο Σαχέλ επιχειρεί μια αμιγώς γαλλική στρατιωτική δύναμη, η Barkhane, η οποία εμπλέκεται σε εχθροπραξίες, και μια υποστηρικτική, η Task Force Takuba, την οποία συνδράμουν μια σειρά από ευρωπαϊκές χώρες, όπως το Βέλγιο, η Δανία, η Εσθονία, η Ιταλία, η Νορβηγία, η Σουηδία και η Τσεχία.
Από αυτήν την πολυεθνική δύναμη δεν γύρισε κανένα φέρετρο πίσω και με καμία σημαία. Όχι επειδή το νερό είναι πιο επικίνδυνο από τη σκόνη. Αλλά επειδή καμία από αυτές τις χώρες δεν έστειλε τους στρατιώτες της στο Σαχέλ για να μετρήσει απώλειες και φέρετρα σκεπασμένα με σημαίες. Επειδή δεν είναι είναι πόλεμος αυτός που γίνεται στο Σαχέλ αλλά κάτι πιο πολύπλοκο που κάνει έναν δημοσιογράφο σαν τον Ολιβιέ Ντιμπουά να ταξιδέψει ως εκεί για να μας ενημερώσει. Να καλύψει την άγνοιά μας για ό,τι συμβαίνει εκεί και, μάλλον, και την άγνοια του Αλέξη.
