Έχω μια θεωρία: Οτιδήποτε συμβαίνει στον Πλανήτη Γη έχει ως αποτέλεσμα κάποιοι να τσακώνονται γι’ αυτό στην Ελλάδα. Είτε πρόκειται για την οικονομική κατάσταση της Βενεζουέλας, είτε για κάποιον εκτελεσθέντα διεφθαρμένο δημόσιο υπάλληλο στην Κίνα, θα υπάρξουν συμπατριώτες μας που θα αλληλοβριστούν στο ίντερνετ ή θα γράψουν βαθυστόχαστα άρθρα σε ηλεκτρονικό αλλά και έντυπο Τύπο, κατακεραυνώνοντας την «άλλη πλευρά».
Λογικό είναι λοιπόν το φαινόμενο αυτό να παρατηρείται σε μέγιστο βαθμό όταν η εθνική ομάδα της χώρας αγωνίζεται στο Μουντιάλ. Δεν μιλάω για ποδοσφαιρικές αναλύσεις, για το αν θα πρέπει να παίζει ή όχι ο Κατσουράνης ή αν ο Καρνέζης έφταιγε για το δολοφονικό τέρμα της Κόστα Ρίκα. Η μεγάλη διαμάχη, που έκανε peak αμέσως μόλις ο Σαμαράς κάρφωσε την μπάλα στα δίχτυα του Ιβοριανού τερματοφύλακα και άρχισε τις καρδούλες, αφορά τους πανηγυρισμούς που ακολούθησαν το εν λόγω παιχνίδι.
Διακρίναμε δύο τάσεις...
α) Την ελληναράδικη: Όλοι έχουμε ιερό χρέος να πανηγυρίζουμε στους δρόμους τις νίκες της Εθνικής. Οφείλουμε όλοι να είμαστε χαρούμενοι και όποιος δεν συμμετέχει ενεργά σε αυτή την πατριωτική ευθυμία είναι προδότης, εθνομηδενιστής και μίζερος.
β) Την «επαναστατική»: Όποιος χαίρεται για τις νίκες της Εθνικής είναι χρυσαυγίτης. Όλοι οι πανηγυρισμοί έχουν εθνικιστική χροιά και όποιος φώναξε «γκολ» στους αγώνες με τις δύο Ακτές ήταν χαμηλού διανοητικού επιπέδου αλλά και αναίσθητος επειδή ασχολείται με ευτελή θεάματα τη στιγμή που ο κόσμος πεθαίνει από την πείνα.
Κατά την προσωπική μας άποψη (που λέει κι ο Μανόλο) είναι δικαίωμα του καθενός να υποστηρίζει όποια ομάδα επιθυμεί. Είτε πρόκειται για σύλλογο είτε για Εθνική. Ω, ναι! Κανείς δεν σε υποχρεώνει να πανηγυρίζεις τα τέρματα που πετυχαίνει η εθνική ομάδα της χώρας σου και, φυσικά, κανείς δεν δικαιούται να σε εμποδίζει από το να το κάνεις.
Ζούμε όμως σε μια χώρα η οποία διαθέτει ένα σημαντικότατο αριθμό κατοίκων που λατρεύει να μανουριάζει. Μεγαλύτερη απάτη από το «Εμείς οι Έλληνες όταν είμαστε ενωμένοι» δεν υπάρχει. Ο Έλληνας δεν γουστάρει ενώσεις και τέτοια φλώρικα πράγματα. Θέλει να πλακώνεται, βρε παιδί μου! Είτε είναι για πολιτική, είτε είναι για μπάλα, είτε για τις αριθμημένες θέσεις στα θέατρα είτε για μια θέση παρκινγκ. Ακόμα και αν δεν υπάρχει λόγος για καβγά θα πρέπει να τον επινοήσουμε (για να παραφράσουμε τον Βολταίρο). Άσε που στην χώρα μας επικρατεί ένα είδος άγραφου νόμου που λέει πως οτιδήποτε συμβαίνει πρέπει άμεσα να πολιτικοποιείται και να ιδεολογικοποιείται.
Μέχρι και ο Αλέξης Σπυρόπουλος, που παραλίγο να καταστρέψει τις φωνητικές του χορδές με τα ουρλιαχτά που έβγαλε στα ελληνικά γκολ, θεωρήθηκε ανθέλληνας επειδή τόλμησε να πει την άποψή του – πως δεν ήταν δηλαδή πέναλτι αυτό που έτυχε στον Σαμαρά στα χασομέρια του ματς με τους Ιβοριανούς.
Το Μουντιάλ τελειώνει σε δέκα μέρες. Μετά, ανάμεσα στα πατροπαράδοτα και ιερά μπάνια του λαού, έχουμε Ευρωμπάσκετ. Μετά θα αρχίσουν τα βιντεάκια στο ίντερνετ που θα λένε «Ερχόμαστε τον Σεπτέμβρη»! και ο κόσμος θα εξακολουθεί να χωρίζεται σε μνημονιακούς και αντιμνημονιακούς, σε Βόρειους και Νότιους, σε μπαγεβιτσικούς και αντιμπαγεβιτσικούς, σε Μακρυκωσταίους και Κοντογιώργηδες σε Αστερίξ και Ρωμαίους κ.ο.κ. Τελικά, σε αυτή τη χώρα δεν πλήττεις ποτέ.
11°
