Πώς θα προστατευτούμε από τους αντιεμβολιαστές;

Μαζί με τις ανακοινώσεις για τα εμβόλια και τα καλά νέα που αυτές φέρνουν (καλά νέα που πρέπει απλώς να μας κάνουν να χαμογελάμε ΚΑΤΩ από τη μάσκα γιατί εμβόλια ΔΕΝ έχουμε ακόμα) άρχισαν να βγαίνουν από τις σπηλιές τους και οι συμπολίτες αντιεμβολιαστές. Αυτή η θλιβερή μερίδα του πληθυσμού που η πνευματική τους κατάσταση δεν τους επιτρέπει να κατανοήσουν πως χωρίς τα εμβόλια (και τα άλλα επιτεύγματα της επιστήμης, από τον προγεννητικό έλεγχο μέχρι τις θεραπείες για ασθένειες που μέχρι πριν λίγα χρόνια σε καταδίκαζαν σε θάνατο) οι περισσότεροι από μας (και αυτούς δηλαδή) δεν θα υπήρχαμε.

Από τον υπουργό του Αλέκση, Χαϊκάλη, μέχρι τον άσημο (σίγουρα όμως περήφανο) Έλληνα, η γκάμα των αντιεμβολιαστών είναι μεγάλη, αλλά όλοι έχουν ένα κοινό: είναι εξαιρετικά επικίνδυνοι για τη δημόσια υγεία.

Βλέπετε, η επιτυχία ενός εμβολίου εξαρτάται και από τον αριθμό των ανθρώπων που θα εμβολιαστούν. Όσο μεγαλύτερος ο αριθμός, τόσο μεγαλύτερη η επιτυχία και τόσο πιο κοντά το τέλος της πανδημίας. Ένα εμβόλιο που θα είναι 90% αποτελεσματικό δεν θα προσφέρει τίποτα αν το κάνει το 10% του πληθυσμού, ενώ ένα εμβόλιο που θα είναι 80% αποτελεσματικό μπορεί να σημαίνει το τέλος της πανδημίας αν με αυτό εμβολιαστεί το 70-80% του πληθυσμού.

Δεν θέλει ιδιαίτερο μυαλό για να καταλάβει κανείς πως ο εμβολιασμός ενός πολύ μικρού ποσοστού συμπολιτών δεν θα έχει ιδιαίτερη σημασία, αν οι υπόλοιποι συνεχίσουν να ασθενούν και να πέφτουν σαν τις μύγες. Όπως δεν έχουν ιδιαίτερη σημασία τα μέτρα της καραντίνας αν τα τηρούν μόνο λίγοι. Ή αν αυτοί που δεν τα τηρούν είναι αρκετοί για να κάνουν αυτό που έκαναν στη Θεσσαλονίκη.

Με λίγα λόγια, είναι ζήτημα ζωής και θανάτου, όταν τα εμβόλια είναι έτοιμα, να εμβολιαστούμε όσο το δυνατόν περισσότεροι και σίγουρα τόσοι ώστε η πανδημία να νικηθεί. Με λίγο περισσότερα λόγια: όποιος δεν κάνει το εμβόλιο δεν βάζει σε κίνδυνο μόνο τη δική του ζωή, αλλά και τις ζωές άλλων, όπως και την πιθανότητα επιστροφής σε κάποια κοινωνική και οικονομική κανονικότητα.

Κι επειδή η επιστροφή στην κοινωνική και οικονομική κανονικότητα όπως και οι ζωές των ανθρώπων (τα βάζω ξεχωριστά, αλλά όλα αυτά είναι αλληλένδετα) είναι πολύ πιο σημαντικές από τις εμμονές των αντιεμβολιαστών, θα πρέπει με κάποιο τρόπο και αυτοί να υποχρεωθούν να κάνουν αυτό που πρέπει προκειμένου να σωθούν ζωές, οικονομία και κοινωνία: να εμβολιαστούν.

Δυστυχώς σε αυτούς τους ανθρώπους η πειθώς δεν αποδίδει, όπως δεν αποδίδει καμία εκστρατεία ενημέρωσης που θα προσπαθήσει να πείσει τον ηλίθιο που οδηγεί χωρίς ζώνη και κρατάει το τιμόνι με το ένα χέρι καθώς με το άλλο στέλνει μήνυμα στο κινητό. Το πρόβλημά του δεν είναι πρόβλημα ενημέρωσης, είναι ψυχοθεραπείας. Κι επειδή η ψυχοθεραπεία θέλει χρόνια για να δείξει αποτελέσματα ο μόνος τρόπος να εμποδιστεί η αντικοινωνική του συμπεριφορά είναι ο νόμος. Ακόμα κι αν ο ίδιος δεν συνειδητοποιεί το γιατί, ο νόμος πρέπει να τον υποχρεώνει να φερθεί με τρόπο που να μην βάζει (τουλάχιστον) τις ζωές των άλλων σε κίνδυνο. Με τον ίδιο τρόπο, ο νόμος εμποδίζει αυτόν που για οποιονδήποτε λόγο θέλει να κουβαλάει μαζί του ένα Ούζι και να ρίχνει πού και πού και την μπαλωθιά του. Γιατί η επιθυμία του οπλόκαυκλου, οι εμμονές, οι φοβίες και οι λοιπές ψυχολογικές του διαταραχές, είναι ασήμαντες μπροστά στην ανάγκη της κοινωνίας να προστατευθεί από τις σφαίρες του.

Με τον ίδιο τρόπο, οι φοβίες και οι εμμονές των αντιεμβολιαστών είναι ασήμαντες μπροστά στην ανάγκη της κοινωνίας να ξεπεράσει αυτήν την υγειονομική, οικονομική και κοινωνική κρίση.

Μια λύση είναι να γίνει ο εμβολιασμός υποχρεωτικός. Μια τέτοια υποχρέωση είναι λογική και κανονικά δεν θα έπρεπε να παραξενεύει κανέναν, ιδιαιτέρως σε μια χώρα η οποία σε υποχρεώνει να χαρίσεις ένα κομμάτι από τη ζωή σου στις ένοπλές της δυνάμεις. Φοβάμαι όμως ότι πολλοί θα ενοχληθούν και θα υπερασπιστούν το δικαίωμα των λίγων να σκοτώσουν ή να καταστρέψουν τους πολλούς και θα καθυστερήσουν οποιαδήποτε διαδικασία, και η ταχύτητα στην περίπτωσή μας είναι υψίστης σημασίας. Δεν έχουμε καιρό για χάσιμο και για ατελείωτες συζητήσεις για το αν η εμμονή του Γιώργου είναι πιο σημαντική από τις ζωές μας.

Και δεν χρειάζεται να χάσουμε χρόνο ή να συζητήσουμε για τη δυνατότητα που πρέπει ή δεν πρέπει να έχει ο Γιώργος να μας σκοτώσει. Δεν χρειάζεται να εμβολιάσουμε κανέναν με το ζόρι. Αρκεί να καταφέρουμε να τον αναγκάσουμε να εμβολιαστεί. Αρκεί να του δώσουμε να καταλάβει ότι η επιθυμία του να είναι κομμάτι της κοινωνίας έχει και υποχρεώσεις απέναντι στην κοινωνία, με πιο σημαντική την προστασία της ύπαρξής της.

Και ο καλύτερος τρόπος να το καταφέρουμε αυτό είναι να ορίσουμε τον εμβολιασμό ως απαραίτητη προϋπόθεση για μια σειρά δραστηριότητες που μπορεί να ξεκινούν από την εργασία σε χώρους με πολλούς υπαλλήλους και να φτάνουν στην επίσκεψη σε χώρους ομαδικής ψυχαγωγίας. Δηλαδή να κάνουμε ό,τι κάνουν στους παιδικούς σταθμούς, τα νηπιαγωγεία και τα δημοτικά σχολεία όλης της χώρας, όπου η φοίτηση προϋποθέτει και κάποιους εμβολιασμούς. Τίποτα ιδιαίτερο, τίποτα καινούργιο, τίποτα ακραίο και εξεζητημένο, τίποτα που να μην κάνουμε ήδη. 

Με τον τρόπο αυτό α) θα αναγκάσουμε τους συμπολίτες αντιεμβολιαστές να φερθούν με τον τρόπο που είναι απαραίτητος ώστε η κοινωνία να συνεχίσει να υφίσταται ως τέτοια και β) αν δεν τα καταφέρουμε, τουλάχιστον να μπορούμε κάπως να προφυλαχθούμε από τους κουμπουροφόρους με τα αόρατα κουμπούρια.

Εννοείται πως πρέπει να έχει προηγηθεί εκστρατεία ενημέρωσης και εννοείται πως αν το ποσοστό των ανθρώπων που θέλουν να εμβολιαστούν είναι ικανό να νικήσει την πανδημία, οι αντιεμβολιαστές δεν μας αφορούν και τόσο. Δηλαδή η άρνηση των αντιεμβολιαστών δεν μας νοιάζει αυτή καθεαυτή. Δεν είμαστε 5 χρόνων να λέμε «αφού το κάνω εγώ το εμβόλιο, θέλω να το κάνεις κι εσύ». Δεν είναι βάρος το να κάνεις ένα εμβόλιο ώστε να ζητάς από κάποιον να το μοιραστείτε. Το εμβόλιο είναι σωτηρία και απλώς το ζητούμενο είναι να εμβολιαστούν τόσοι άνθρωποι όσοι είναι απαραίτητο για να είναι αποτελεσματικό. Αν τα καταφέρουμε, αυτοί που δεν θέλουν να εμβολιαστούν μπορούν να συνεχίσουν να ζουν στις σπηλιές των εμμονών τους. Και μπράβο τους.