Το post της ημέρας: Κυριάκος Αθανασιάδης

«Αυτή η φωτογραφία είναι πέντε ημερών. Επιστρέψαμε την 1η Απριλίου στην Ελλάδα, και ο πατέρας μου ήρθε στο σπίτι μας για ΠΡΩΤΗ ΦΟΡΑ στις 25 Οκτωβρίου. Σχεδόν 7 μήνες μετά. Δεν ήξερε καν την πολυκατοικία μας. Ήρθε για 5 λεπτά με το ρολόι. Ίσα που έκατσε για να πάρει μιαν ανάσα, όσο εμείς βάζαμε τα ψάρια στο ψυγείο. Γιατί γι' αυτό ήρθε, για να μας φέρει κάτι ψάρια που του έδωσε ένας ψαράς. (Ο ψαράς με διάβαζε παλιά που έγραφα για τον Άρη, είδε τον μπαμπά μου, του περίσσευαν τα ψάρια, του τα 'δωσε πεσκέσι...) Ήρθε, έκατσε ανάμεσα από τις ανοιχτές μπαλκονόπορτες, έφυγε.
Και πάλι κακώς ήρθε.
Το 'χω ξαναπεί: βρισκόμαστε Σαββάτο παρά Σαββάτο εδώ στο υπέροχο καφενείο Ο Πύργος, τρώμε και πίνουμε οι τρεις μας -- και δεν έχουμε ακουμπηθεί ακόμα. Ποτέ. Ούτε μισή φορά.
Εδώ στη γειτονιά, έχουμε καμιά τριανταριά μαγαζιά -- «χώρους καφεστίασης». Σήμερα είναι και πάλι όλα κλειστά. Σε πιάνει η καρδιά σου. Η γειτονιά ρημαγμένη, εκατοντάδες μεροκάματα χαμένα, πρόσωπα ένα γύρω συννεφιασμένα, ένα τοπίο απόλυτης παρακμής.
Κι όλα αυτά γιατί; Επειδή το τραμπικό κομμάτι της νεολαίας ήθελε ΝΑ ΔΙΑΣΚΑΙΔΑΣΗ. Γι' αυτό. Κι επειδή ΕΛΑ ΜΩΡΕ ΤΩΡΑ ΜΩΡΕ ΕΛΑ ΣΕ ΠΑΡΑΚΑΛΛΛΩ ΜΑΛΛΛΑΚΙΕς.
Γι' αυτό και ΜΟΝΟ.
ΥΓ. Κλαιγόμαστε κι εμείς που δεν πουλάνε τα βιβλία μας και θα κλείσουν οι μισοί οίκοι και σχεδόν όλα τα βιβλιοπωλεία. Τι να τα κάνεις τα βιβλία, πραγματικά. Τι διάολο να τα κάνεις τα βιβλία, σκέφτεσαι καμιά φορά. Μεταξύ μας κοροϊδευόμαστε. Εδώ ο κόσμος βγάζει τα μάτια του ΜΕ ΤΑ ΙΔΙΑ ΤΟΥ ΤΑ ΧΕΡΙΑ. Αλλά ΔΕΝ θα το βάλουμε κάτω. Τώρα γράφουμε κι ετοιμάζουμε βιβλία για το '21 και το '22».