Στις 24 Απριλίου, ανακοινώθηκε ότι είμαι υποψήφια Ευρωβουλευτής με το συνδυασμό «Γέφυρες» για τις εκλογές της 25 Μαΐου 2014.
Ποια είμαι και τι δουλειά έχω εγώ με αυτά τα πράγματα;
Δεν είμαι κόρη βουλευτή, πολιτευτή, υπουργού ή κομματάρχη εθνικής ή τοπικής εμβέλειας. Δεν προέκυψα από κομματικό σωλήνα οποιουδήποτε κόμματος. Δεν είμαι ούτε θα γίνω (εκτός απροόπτου) κληρονόμος επιχείρησης, ξενοδοχείου, βιομηχανίας ή τσιφλικιού μεγάλου ή μικρού. Δεν διετέλεσα μέλος καμιάς φοιτητικής παράταξης, και καμιά σχέση δεν έχω με μεγαλοΔΑΠίτισσες ή μικροΠασπίτισσες στο Πανεπιστήμιο.
Ποια είμαι; Είμαι η Ερμέλα. Είμαι 26 ετών. Έχω προλάβει να γίνω οικονομολόγος με πτυχίο από το Πανεπιστήμιο Πειραιά και μεταπτυχιακό στις Ευρωπαϊκές Σπουδές από το Πανεπιστήμιο της Βιέννης. Μόλις άρχισα να κάνω έρευνα για διδακτορικό στα οικονομικά στο Πάντειο για το πώς οι Ελληνίδες τα φέρνουν πέρα εν μέσω κρίσης μεταξύ δουλειάς, οικογένειας, γονιών, παιδιών και προσωπικού χρόνου.
Γιατί στις εκλογές; Γιατί θέλω να μιλήσω για τη γενιά μου. Να μιλήσω στα παιδιά που μεγαλώσαμε μαζί αλλά και στους υπόλοιπους για να μας καταλάβουν.
• Εχω βαρεθεί να ακούω άλλους να μιλάνε για την γενιά μου, ενώ δεν ανήκουν σε αυτήν. Να προεξοφλούν τι αισθανόμαστε και να βάζουν λόγια στο στόμα μου που ποτέ δεν είπα, ούτε σκέφτηκα.
• Επαναστατώ με τη συγκατάβαση, τις γενικεύσεις και την ιδέα ότι οι νέοι και οι νέες σήμερα είναι όπως οι γονείς τους 30 χρόνια πριν.
• Αισθάνομαι ότι θέλουμε και μπορούμε να είμαστε δημιουργικοί, αλλά η αντιμετώπιση του «περίμενε τη σειρά σου» ή του «μα, τι ξέρεις εσύ από τη ζωή;». γίνεται εμπόδιο.
• Ακούω κατά κόρον ότι έχουμε 60% ανεργία. Το βλέπω και στους φίλους και στις φίλες μου. Όμως δεν αισθάνομαι χαμένη, ούτε θύμα.
• Δεν θέλω συμπόνοια, ούτε κατανόηση. Θέλω ευκαιρίες.
• Εχω βαρεθεί τις δικαιολογίες.
Αλλά επαναστατώ και με πολλά πράγματα που χαρακτηρίζουν την Ελλάδα σήμερα:
• Η ομοιογένεια και η καταπίεση του μέσου όρου δεν με αντιπροσωπεύουν. Για εμένα είναι αυτονόητο ότι μια παρέα αποτελείται από ανθρώπους με διαφορετική καταγωγή, διαφορετικό χρώμα και διαφορετικές σεξουαλικές προτιμήσεις και θρησκείες.
• Την δηθενιά του Ελληνάρα ότι «καλοί είναι οι μετανάστες, αλλά δεν τους αντέχει η χώρα μας».
• Το Πανεπιστήμιο κομμένο και ραμμένο στα μέτρα καθηγητών, διοικητικών και αιωνίων που διαιωνίζουν την λογική της ήσσονος προσπάθειας και του δημοκρατικού πέντε.
Και ονειρεύομαι ένα διαφορετικό αύριο:
• Θέλω να μπορώ να πηγαίνω στην Ευρώπη σαν Ελληνίδα με ψηλά το κεφάλι.
• Θέλω η Ελλάδα να συμμετέχει ισότιμα στις αλλαγές και στη συζήτηση που θα γίνει στην Ευρώπη και να μην «ποντάρει» μονίμως σε αστερίσκους και εξαιρέσεις.
• Θέλω το πανεπιστήμιο που φοιτώ να μπορεί να σταθεί στην Ευρώπη. Θέλω να αισθάνομαι ότι συμμετέχω στην γνώση ισότιμα με κάθε άλλο Ευρωπαίο φοιτητή.
Δεν θέλω η Ελλάδα που θα μας παραδώσουν μετά το Μνημόνιο να μοιάζει με την ντροπή του 2009. Δεν θέλω να ξαναζήσει η γενιά μου τα ίδια χάλια με πριν.
Δεν θέλω το ίδιο προσχηματικό κοινωνικό κράτος που αξιοποιεί την δική μου ανάγκη για να δίνει παροχές σε βολεμένους. Θέλω όταν εγώ αποφασίσω να κάνω οικογένεια να μην αναγκαστώ να εγκαταλείψω την δουλειά μου επειδή η μαμά μου θα έχει δικές της υποχρεώσεις.
Δεν θέλω να φοβάμαι να αναζητήσω μια καλύτερη δουλειά στην Ελλάδα ή στην Ευρώπη.
Γιατί όμως με τη Δράση –και τώρα με τις Γέφυρες;
Εντάχτηκα με ενθουσιασμό στη Δράση και είμαι μέλος της Κεντρικής Επιτροπής από το Φεβρουάριο 2014, γιατί δεν με ενδιαφέρουν οι καρέκλες ούτε η πολιτική σαν καριέρα. Και επειδή στη Δράση δεν υποτάσσουμε τη λογική στην πολιτική ορθότητα. Αλλά και γιατί δεν πιστεύω ότι το πρόβλημα, το δικό μου και της γενιάς μου, μπορεί να λυθεί με διορισμό στο Δημόσιο.
8°
