Ο Μάνος Βουλαρίνος γράφει για την πρωτοφανή αύξηση όγκου δουλειάς που γνωρίζει ο κλάδος των εταιριών κούριερ αλλά και τα προβλήματα που έχουν δημιουργηθεί.
Η πρώτη απάντηση που φαντάζομαι σας έρχεται στο μυαλό όταν διαβάζετε την ερώτηση του τίτλου είναι ότι δεν τρέχει απολύτως τίποτα. Όλα πάνε πιο αργά κι από γέρικη χελώνα, οι παραγγελίες που κάνατε τον προηγούμενο μήνα ακόμα να έρθουν και το δέμα που στείλατε πριν μια εβδομάδα θα κάνει άλλες τρεις να φτάσει στον προορισμό του ο οποίος βρίσκεται στον ίδιο νομό. Η δεύτερη απάντηση είναι πως το μόνο που τρέχει είναι οι διανομείς τους που τρέχουν σαν ντοπαρισμένοι Βέγγοι για να κάνουν δουλειά τριών ή τεσσάρων ανθρώπων αναπόφευκτα χωρίς ιδιαίτερη επιτυχία.
Φυσικά καμία από τις δύο απαντήσεις δεν απαντά στην ερώτηση, η οποία για να γίνει πιο σαφής θα πρέπει να διατυπωθεί ως εξής: τι στο διάολο συμβαίνει με τις εταιρείες κούριερ κι αντί να προσλαμβάνουν κόσμο και να επενδύουν σε εξοπλισμό σφυρίζουν αδιάφορα με αποτέλεσμα να παρέχουν τις υπηρεσίες τους με τον χειρότερο δυνατό τρόπο;
Οι εταιρείες κόυριερ έχουν περισσότερη δουλειά απ’ όση είχαν ποτέ. Προκειται δηλαδή για έναν από τους ελάχιστους κλάδους που η δουλειά τους έχει αυξηθεί. Είναι, δηλαδή, ένας κλάδος που γνωρίζει, ή είναι στο κατώφλι του να γνωρίσει, πρωτοφανή ανάπτυξη. Κι αντί αυτή η ανάπτυξη να φέρει θέσεις εργασίας και επενδύσεις, φέρνει πρωτοφανή πτώση στην ποιότητα των υπηρεσιών.
Οι εταιρείες κούριερ αντί να προσπαθήσουν να ανταπεξέλθουν στις υποχρεώσεις τους επιλέγουν να αδιαφορήσουν γι αυτές. Το σκεπτικό τους μοιάζει να είναι: αφού αναγκαστικά θα ζητήσουν τις υπηρεσίες μας, αφού εταιρείες και αγοραστικό κοινό δεν έχουν άλλη διέξοδο και θα έρθουν σε εμάς, εμείς δεν έχουμε κανέναν λόγο να παρέχουμε καλύτερες υπηρεσίες. Και δεν έχουμε κανέναν λόγο να ανταγωνιστούμε ο ένας τον άλλο. Αφού δεν υπάρχει εναλλακτική στις υπηρεσίες μας, ας βγάλουμε όσο πιο πολλά μπορούμε με τις χειρότερες δυνατές υπηρεσίες και τις χειρότερες δυνατές συνθήκες εργασίας για τους εργαζόμενους μας, χωρίς να χαλάσουμε τη διάθεση μας με ψυχοφθόρους ανταγωνισμούς.
Κάποιος μπορεί να ισχυριστεί δεν είναι υποχρεωτικό η αύξηση του όγκου δουλειάς να σημαίνει και αύξηση των εσόδων. Ακόμα κι αν αυτό ισχύει, ακόμα κι αν η κατακόρυφη αύξηση όγκου εργασιών δεν φέρνει καμία αύξηση στα έσοδα, η αυξημένη δουλειά για τις εταιρείες κόυριερ είναι δεδομένη για τα επόμενα πολλά πολλά χρόνια. Ακόμα και μετά την κρίση του κορωνοϊου που αναγκάζει πολλούς ανθρώπους να χρησιμοποιούν τις εταιρείες κούριερ, οι πελάτες και τα δέματα που θα πρέπει να μεταφέρουν θα είναι πολύ περισσότερα απ’ όσα ήταν πριν την πανδημία. Είτε γιατί κάποιοι άνθρωποι θα συνεχίσουν να φοβούνται, είτε γιατί κάποιοι άλλοι θα ανακαλύψουν ότι είναι πιο εύκολο να κάνουν τις δουλειές και τα ψώνια τους από το σπίτι, οι εταιρείες κούριερ είναι ένας κλάδος στον οποίο δύσκολα θα χάσει αυτός που θα επενδύσει.
Παρόλα αυτά οι επιχειρηματίες του κλάδου αρνούνται να επενδύσουν. Και γιατί να το κάνουν; Στο κάτω-κάτω δεν υπάρχει τίποτα που να τις υποχρεώνει να είναι στοιχειωδώς συνεπείς ή αξιόπιστοι. Ακόμα και ο μεταξύ τους ανταγωνισμός, που κάποιες υποχρεώσεις συνέπειας θα δημιουργούσε, μοιάζει (πολύ περιέργως) ανύπαρκτος.
Αν υπήρχε ανταγωνισμός μεταξύ των εταιρειών, οι εταιρείες θα διαφήμιζαν τις επιδόσεις τους. Αν π.χ. υπήρχε ανταγωνισμός και προσπάθεια για καλές επιδόσεις, εμείς που (αναγκαστικά τώρα και προαιρετικά αργότερα) παραγγέλουμε από το ίντερνετ θα προτιμούσαμε τα καταστήματα που συνεργάζονται με τις αποτελεσματικές και γρήγορες εταιρείες και όχι με τις αναξιόπιστες και αργές. Αλλά όπως είπαμε, εκτός από ποιότητα υπηρεσιών δεν υπάρχει ούτε ανταγωνισμός (στην πραγματικότητα η φράση είναι: η χαμηλή ποιότητα υπηρεσιών αποδεικνύει ότι δεν υπάρχει ανταγωνισμός).
Με λίγα λόγια, ενω οι εταιρείες κούριερ έχουν περισσότερη δουλειά από ποτέ και όλα δείχνουν ότι και μετά την κρίση θα έχουν περισσότερη απ’ όση είχαν ποτέ πριν α) δεν επενδύουν σε προσωπικό και εξοπλισμό και β) δεν ανταγωνίζονται μεταξύ τους (με το β να είναι η γεννεσιουργός αιτία του α)
Και κάνουν και κάτι εξίσου κακό: δεν προσαρμόζουν τις τιμές τους στην ανεπάρκεια τους.
Θέλω να πω πως ακόμα κι αν δεχτούμε (έτσι για πλάκα) πως δεν μπορούν να ανταγωνιστούν και άρα να επενδύσουν, πολύ δύσκολα θα δεχτούμε ως κανονικό το ότι κοστολογούν με τον ίδιο τρόπο τις υπηρεσίες τους ανεξαρτήτως ποιότητας. Πολύ δύσκολα θα δεχτούμε ότι χρεώνουν με το ίδιο ποσό την έγκαιρη με την πολύ καθυστερημένη παράδοση.
Προφανώς όλα τα παραπάνω, πέρα από μια ένδειξη του πόσο σιχαίνεται το επιχειρείν ένα κομμάτι του ελληνικού επιχειρηματικού κόσμου, είναι και μια απόδειξη της απουσίας κανόνων. Κανόνων που θα υποχρέωναν ακόμα και τους επιχειρηματίες που αισθάνονται για τις λέξεις «επενδύσεις» και «ανταγωνισμός» την ίδια απέχθεια που αισθάνεται ένας νεοφώτιστος κνίτης και να επενδύσουν και να ανταγωνιστούν.
Είναι αδιανόητο το ότι οι εταιρείες κούριερ παίρνουν τα ίδια λεφτά είτε παραδώσουν σε 2 είτε σε 22 ημέρες. Είναι αδιανόητο το ότι δεν υπάρχει τιμολόγιο το οποίο να εξαρτάται και από τις ημέρες παράδοσης. Είναι αδιανόητο ο έμπορος λαδιού να ορίζει τιμή ανά κιλό (ή λίτρο δεν έχω ιδέα) και να εισπράττει ανάλογα με τα κιλά (ή τα λίτρα) που πουλάει αλλά ο έμπορος υπηρεσιών μεταφοράς να εισπράττει το ίδιο ποσό ανεξαρτήτως καθυστέρησης.
Καταλαβαίνω πως μια πρόβλεψη για τέτοιους κανόνες θα δυσαρεστούσε κάποιους επιχειρηματίες γιατί θα τους ανάγκαζε να εισπράττουν ανάλογα με την ποιότητα των υπηρεσίων τους και - αναπόφευκτα - να επενδύσουν για την βελτίωση των υπηρεσιών αυτών, αλλά είμαι σίγουρος πως θα ευχαριστούσε ολους τους υπόλοιπους. Δηλαδή τους επιχειρηματίες που δεν αντιλαμβάνονται ως επιχειρηματικότητα τις αρπαχτές και εμάς. Και μπράβο μας.
