Την ώρα που η παγκόσμια επιστημονική κοινότητα εορτάζει τον εντοπισμό από μία αμερικανο-ευρωπαϊκή ερευνητική ομάδα που παρακολουθεί τα του Σύμπαντος δρώμενα μέσω τηλεσκοπίου στην Ανταρτική, των πρώτων τεκμηριωμένων αποδείξεων για την ύπαρξη βαρυτικών κυμάτων που προέρχονται από την πρώτη στιγμή του Big Bang, την ίδια εκείνη στιγμή, στα νότια της Χερσονήσου του Αίμου, η Ελλάδα βιώνει τη δική της κατάρα της Σκοτεινής Τρύπας. Δυστυχώς αυτή η «τρύπα» δεν εμπερικλείει ούτε περίσσευμα ενέργειας ούτε αντιύλη. Πρόκειται για ένα «σύνδρομο» που εμφανίζεται περιοδικά και που αφορά μεγάλες περιόδους της Ιστορίας που οι ειδήμονες ονομάζουν «Σκοτεινά Χρόνια». Συνέβη κατά την περίοδο των Αχαιών, κατά την περίοδο του Βυζαντίου, κατά την περίοδο μετά τη δολοφονία Καποδίστρια. Συμβαίνει και κατά την τρέχουσα ιστορική περίοδο. Ορισμένοι αποδίδουν το φαινόμενο σε ψεκασμούς άνωθεν. Άλλοι το αποδίδουν στις μεταφυσικές δυνάμεις που διέθετε ο Γέροντας Παΐσιος. Ορισμένοι επιμένουν πως ο πραγματικός φταίχτης είναι ο ηγούμενος του Βατοπεδίου όστις εκδικείται τους διώκτες του.
Σε αυτή την τρέχουσα ιστορική περίοδο ο Αχιλλέας Μπέος, επί παραδείγματι, προηγείται των αντιπάλων του στη διεκδίκηση του δημαρχιακού θώκου της πόλης του Βόλου με μεγάλη μάλιστα διαφορά, αφήνοντας πολύ πίσω του το γνήσιο τέκνο της Κεντροαριστεράς - Δημοκρατικού Σοσιαλισμού - Δημοκρατικής Παράταξης, κ. Σκοτινιώτη. Ο Αχιλλέας Μπέος είναι ο γνωστός ποδοσφαιρικός παράγων, προφυλακισθείς για τα «Στημένα», γνωστός «νταής» των γηπέδων, αναπόσπαστο μέλος της μεγάλης παρέας της ημεδαπής «Παράγκας» αλλά, ω του θαύματος, τυγχάνει και μεγαλομέτοχος του Ολυμπιακού Βόλου, που για τα ελληνικά δεδομένα, ως φαίνεται, η ιδιότητά του αυτή του προσδίδει το ίδιο κοινωνικό (και άρα πολιτικό) εκτόπισμα που διαθέτει ο πασίγνωστος μεγιστάνας Ρομάν Αμπράμοβιτς. Η σχετική δημοσκοπική έρευνα της Public Issue είναι αποκαλυπτική.
Προφανώς οι Έλληνες πολίτες προκρίνουν ορισμένα μοντέλα κοινωνικής συμπεριφοράς τα οποία κατά τη γνώμη τους αναβαθμίζουν την πολιτική ζωή του τόπου.
Σε αυτά τα πλαίσια προφανώς και δεν εντυπωσιάζουν εγχειρήματα που βλέπουν το φως της δημοσιότητας, τα οποία διεκδικούν μια θέση στην πεντάδα της Εθνικής Ομάδας του πολιτικού στίβου. Έντρομοι αλλά μάλλον λόγω πεπερασμένων ανακλαστικών παρακολουθήσαμε την άνοδο της Χρυσής Αυγής για να καταλήξουμε στη σταδιακή αποδόμησή της εκ των έσω μάλιστα, την ανοδική πορεία και κατόπιν την κατάρρευση των Ανεξαρτήτων Ελλήνων του πολυτάλαντου Πάνου Καμμένου, την εκτόξευση με δυναμική προσδοκίας της ΔΗΜΑΡ και την ομολογουμένως αποκαρδιωτική συρρίκνωσή της.
Εσχάτως οι αναλυτές προσεγγίζουν με δέος το νέο χειμαρρώδες φαινόμενο το οποίο επιτέλους εναρμονίζει τη δυναμική του νεανικού Lifestyle με το σύνθετο αλγόριθμο της πολιτικής ανανέωσης του συστήματος. Πρόκειται για εξίσωση που ταλαιπωρεί εδώ και χρόνια τους επικοινωνιολόγους. Δεν αρκεί μόνον να διαβεί κάποιος τον Ρουβίκωνα. Οφείλει και να μη βραχεί στα θολά νερά του ποταμιού. Κυρίως να μην κολλήσει στη λασπώδη κοίτη του. Οφείλει επίσης να διαθέτει «αναρριχητικές» ικανότητες ώστε να ξεπεράσει το εμπόδιο της απέναντι κρημνώδους όχθης.
Το γεγονός και μόνον ότι ο Θεόδωρος Πάγκαλος αντιμετώπισε με ανεκτικότητα και με μία δόση «γλυκιάς προσμονής» το φαινόμενο, αποτελεί καταλυτική για τα πολιτικά δρώμενα εξέλιξη. Ο κ. Πάγκαλος, persona non grata για το χώρο της αναδυόμενης «Ελιάς», διαχρονικός στόχος της Αριστεράς, ομού μετά της κυρίας Μπακογιάννη κατά τη διάρκεια της γνωστής τηλεοπτικής εκπομπής «Ανατροπή» έδειξαν πως ένας πρώην σοσιαλδημοκράτης και μία νυν κεντροδεξιά κεντρο- φιλελεύθερη διαθέτουν τα ανακλαστικά ώστε να υπερβούν επιθετικά φαινόμενα όπως αυτό του Σταύρου Θεοδωράκη. Προφανώς και λόγω πείρας αντιλαμβάνονται πως η πολιτική ανατροπή σε επίπεδο θεάματος, για να είναι ανώδυνη, διαχειρίσιμη και άρα πολιτικά απαλλοτριώσιμη, ενταγμένη στον κύκλο αναπαραγωγής της καθεστηκυίας τάξης πραγμάτων, πρέπει να προέρχεται από τον πυρήνα της Αυλής των Θαυμάτων του ίδιου του συστήματος.
Πώς αλλιώς θα μπορούσε να δικαιολογηθεί ένα οκτασέλιδο αφιέρωμα κυριακάτικης έκδοσης με επιρροή, στο εγχείρημα της «εκτροπής» του κεντροαριστερού ρεύματος με κατεύθυνση προς μία «άκακη» φρέσκια και μπουμπουκιασμένη λόγω ανοίξεως, αυτονόητα εκσυγχρονιστική και φιλοευρωπαία εκδοχή.
Το «λαϊκό» και μάλιστα το «καλό λαϊκό» που ξεκινά από τον τόπο καταγωγής ενός φερέλπιδος πολιτικού κάπου στην περιοχή Χανίων και καταλήγει με μία κουβέντα στη Σητεία μεταξύ μεροκαματιάρηδων ψαράδων και του γοητευτικού, όντως, επικοινωνιακού πολιτικού προϊόντος, αυτό το κοκτέιλ συμπάθειας, ανοχής, κοινωνικής ευαισθησίας, νεανικού παλμού, παραπέμπει σε μία μεταμοντέρνα εκδοχή του Νίκου Ξανθόπουλου με συντεταγμένες όμως της εποχής της παγκοσμιοποίησης. Η εικόνα είναι καταλυτικά δυναμική. Σκούρο σακάκι με ένα μακό από μέσα, μία κυρτωμένη ελαφρά αλλά «οικεία» στάση στο πόντιουμ που προκαλεί εμπιστοσύνη, μία μετρημένη με δοσίμετρο ακτινοβολίας τηλεοπτική έκθεση, μία εκουσίως θολή παρουσίαση πολιτικών θέσεων με παραπομπή σε απολύτως αυτονόητες αρχές (μείωση κομματικών επιχορηγήσεων, μείωση αριθμού βουλευτών, μείωση του κράτους αλλά όχι των υπαλλήλων του, αποδοτικότητα του κρατικού μηχανισμού, αποτελεσματική Παιδεία, παραγωγική επιχειρηματικότητα, εργασιακή κινητικότητα μέσω ταχύρρυθμης εκπαίδευσης κλπ κλπ). Η εικόνα είναι όντως συγκινητική. Επιτέλους οι «αδιάφθοροι» καταφθάνουν. Οι δημοσκοπήσεις πιστοποιούν την αβάσταχτη ελαφρότητα του μέσου Έλληνα ψηφοφόρου. Οι αναλυτές έχουν πια με κάτι να ασχοληθούν. Η πολιτική οικοδομή χτίζεται με ανακυκλωμένα μεν αλλά φρεσκοπλυμένα υλικά.
Τα φαινόμενα τέτοιου τύπου έχουν βραχύχρονο κύκλο ζωής. Ιδίως όταν το εγχείρημα βασίζεται στη συγκέντρωση της διαμαρτυρόμενης ψήφου με αντισυστημική διάθεση, σε συνδυασμό με την οργή που προέρχεται όχι από τη συνειδητοποίηση του πολιτικού αδιεξόδου αλλά από την απώλεια του βολέματος των πολιτών από το νοσηρό καθεστώς της συλλογικής διαφθοράς.
Το ψευδεπίγραφον του αντισυστημικού μένους μιας κοινωνίας μονίμως βολεμένων μικροαστών σε πλήρη συνάρτηση με την ντεμέκ μαγκιά της δήθεν αντιεξουσιαστικής ορολογίας απολίτικου ντελίριου, αλλά σε λαϊκή πάντα βάση, του απλού «πολιτικού που ακούει την κοινωνία», όλα τα παραπάνω κρατούν χρονικά όσο μία μικρή ανάσα. Έως ότου δηλαδή εξαντληθεί το περιεχόμενο της φρεσκάδας του προτεινόμενου ανατρεπτικού και συνάμα απορριπτικού Lifestyle. Όσο κρατά, δηλαδή, σε ιστορικό χρόνο ένα τηλεοπτικό προϊόν. Το θέαμα αναπαράγεται για να μην πεθάνει. Το ζήτημα είναι αν θα προλάβει να ανακυκλωθεί πριν την ημερομηνία λήξης του.
21°
