Πώς να αντιμετωπίσεις την αποτυχία αν ήσουν υποψήφιος στις εκλογές και δεν τα κατάφερες
Δηλώσαμε, ομιλήσαμε σε πλήθη, μοιράσαμε φυλλάδια, υποσχεθήκαμε παπάδες με λαιμαριές και φούντες, φιλήσαμε βρέφη, αγκαλιάσαμε γιαγιάδες, κεράσαμε κόσμο και κοσμάκη. Ό,τι περνούσε από το χέρι μας προκειμένου να εκλεγούμε, το κάναμε – αλλά ορίστε που δεν εκλεχτήκαμε τελικά. Ο κόσμος και κοσμάκης που αγκαλιάσαμε, φιλήσαμε, κεράσαμε κλπ, δεν μας ψήφισε, κυρίως επειδή είναι μπαγλαμάς, ή/και επειδή δεν του γεμίσαμε το μάτι όσο θα έπρεπε.
Ποιο είναι το σαβουάρ-φερ για την περίπτωσή μας; Τι κάνουμε από δω και πέρα, ως χυλοπιτιασμένοι, φτυμένοι πρώην υποψήφιοι;
Δεν εκφράζουμε την βαθιά περιφρόνησή μας μέσα από τα σόσιαλ μίντια, ή οπουδήποτε μπορεί να μας ακούσει ψυχή ανθρώπου. Τους αντιπαθούμε όλους τους ψηφοφόρους, εννοείται, τους το κρατάμε μανιάτικο που δεν μας ψήφισαν. Αλλά το λέμε μόνο στη μάνα μας, που σκασίλα της, και σε έναν κολλητό που βαριακούει/ή/και είναι στην φυλακή, για να μην το κυκλοφορήσει παραέξω.
Δεν δίνουμε συνεντεύξεις γεμάτες πικρία και σαρκασμό, για το επίπεδο της κοινωνίας, τον ξεπεσμό των ψηφοφόρων και την κατάντια του τόπου.
Αν δώσουμε κάπου συνέντευξη, συγχαίρουμε δημόσια τους άθλιους που εξελέγησαν, (ποιος ξέρει με τι είδους διαδικασίες) – αλλά τους συγχαίρουμε μεγαλόκαρδα, χαμογελαστά, και χωρίς να φτύνουμε.
Γενικά κάνουμε θερμές χειραψίες στους εκλεγέντες, και ορκιζόμαστε ότι θα τους βοηθήσουμε με κάθε δυνατό τρόπο. Για το καλό του τόπου, μια και οι προσωπικές μας βλέψεις έχουνε βγει προς το παρόν από την εξίσωση.
Φροντίζουμε να χαμογελάμε πλατιά και να γελάμε (βροντερά, αν μας παίρνει) με κάθε ευκαιρία. Τα κατεβασμένα μούτρα τα κρατάμε για μέσα στο σπίτι, μαζί με την παντόφλα.
Εκεί μέσα στο σπίτι, δεν ζαλίζουμε τον άνθρωπό μας με ερωτήματα του τύπου «τι δεν έκανα σωστά;», «τι δεν πήγε καλά;», «τι έχει περισσότερο από εμένα ο/η Χ, που τον/την ψηφίσανε όλοι σα τα πρόβατα;» Ο άνθρωπός μας, παρά την συμπαράσταση που μας έδειξε, στην πραγματικότητα δεν έχει τρελή σκορδοκαΐλα, καλό θα ήτανε βέβαια να είχαμε εκλεγεί γιατί παίζουν και μερικά λεφτά όσο να΄ναι, αλλά βασικά θέλει να δει Γκέημ οβ Θρόουνς, που έχασε επεισόδια με τις βλακείες μας τόσο καιρό.
Ανακαλύπτουμε διαφημιστικό υλικό κάτω από τα πατάκια: κάτι χαζοχαρούμενα ανίψια μας που είχανε αναλάβει να τα μοιράσουν, κράτησαν ένα σωρό κάρτες επειδή (όπως μαθαίνουμε αργότερα) είναι καλές για τζιβάνες. Την επόμενη φορά θα χρησιμοποιήσουμε λεπτό χαρτί για τα φυλλάδιά μας.
Ανεβάζουμε τουίτια/φέησμπουκ μεγαλόψυχα, στα οποία συγχαίρουμε τους κάφρους που εξελέγησαν και ευχαριστούμε τους οκτώ νοματαίους που μας ψήφισαν – τα γράφουμε όλα με απλό, στρέητ, και καθόλου σαρκαστικό τρόπο.
Χωνεύουμε καλά-καλά το ότι δεν γκρινιάζουμε δημοσίως. (Στον άνθρωπό μας λέμε ό,τι θέλουμε, μας συνδέει με Κάιρο έτσι κι αλλιώς).
Δεν σκάμε πάρα πολύ τρομερά: η υγεία είναι το παν, θα ξανακατέβουμε στις επόμενες εκλογές με πιο μελετημένη προεκλογική καμπάνια. Θα προσλάβουμε εταιρεία ή/και καλύτερη εταιρεία, να μας ζμπρώξει, ειδικά στους νέους/γέρους/μεσήλικες, που τσιμπάνε με τις ρεκλάμες και ψηφίζουν ό,τι τους φαίνεται πιο γυαλιστερό, τρομάρα τους.
Πηγαίνουμε διακοπές για να συνέλθουμε. Παίρνουμε μαζί μερικά από τα καρτο-φυλλάδια της προεκλογικής μας εκστρατείας, μην πάνε χαμένα, και κοιτάμε να χαλαρώσουμε: πάντα υπάρχει η Επόμενη Μέρα, αν όχι η Επόμενη Εκλογική Αναμέτρηση…
Δυστυχώς, η χώρα οδεύει σε ένα ακόμα εφιαλτικό αδιέξοδο. Το πολιτικό προσωπικό έχει διαγράψει από τη μνήμη του τα χρόνια και τις σκληρές συνέπειες της κρίσης.
10°
