Η προηγούμενη δεκαετία δοξάστηκε και λοιδορήθηκε ταυτόχρονα, όσο ελάχιστες. Η επίπλαστη, όπως αποδείχθηκε, ευημερία, με τη σιγουριά του ευρώ, συνοδεύτηκε από την περιχαράκωση στο ατομικό συμφέρον και την απομάκρυνση από τις συλλογικές διαδικασίες, μεγάλου και μικρότερου βεληνεκούς. Τα νοικοκυριά έγιναν μικρογραφία του κράτους: παγιδεύτηκαν στο φθηνό χρήμα και έστησαν στην ανάπτυξή τους την κατανάλωση.
Χαρακτηριστικό παράδειγμα εφαρμογής, η Αθήνα. Οι άλλοτε αστικές γειτονιές της Κυψέλης, των Πατησίων, της πλατείας Βικτωρίας, της Αμερικής και του Αγίου Παντελεήμονα εγκαταλείπονται και από τους τελευταίους κατοίκους τους. Από κατοίκους που ανήκαν στις λεγόμενες δυναμικές ηλικιακές κατηγορίες, οι οποίοι επέλεξαν, ως μια έκφραση της κοινωνικής και οικονομικής τους ανέλιξης, απόλυτα κατανοητή και μονότονα επαναλαμβανόμενη σε όλο τον κόσμο: τον αποχαιρετισμό του κέντρου της πόλης. Το οποίο όμως, με κάθε ευκαιρία, οι ίδιοι άνθρωποι ορκίζονταν ότι αγαπούν, συμπονούν και συμπαρίστανται σε κάθε δοκιμασία του, έστω και από την ασφάλεια που τους χώριζε από αυτό, εγκατεστημένοι πλέον στα ανερχόμενα προάστια. Αλλά, όπως και η φύση, έτσι και η κοινωνία απεχθάνεται τα κενά και φροντίζει να τα καλύψει. Τις περισσότερες φορές χωρίς την ύπαρξη κανόνων και άναρχα: δύο εκρηκτικά συνθετικά κλίματος έντασης και φοβικότητας.
Σήμερα τα ανερχόμενα προάστια βυθίζονται στη δίνη της κρίσης των αντικειμενικών αξιών και το κέντρο της Αθήνας ξαναβρίσκεται στο επίκεντρο του ενδιαφέροντος: οικονομικού και κοινωνικού. Η διαμονή γίνεται και πάλι συμφέρουσα. Νέα στέκια ξεφυτρώνουν παντού. Παλιές γειτονιές ξαναποκτούν ζωή και μπαίνουν και πάλι σε μία κανονικότητα, που τόσο τους έλειπε. Οι δυναμικές ομάδες της πόλης γίνονται ακόμη πιο δραστήριες και αισιόδοξες. Συγκροτούν δίκτυο και δημιουργούν ασπίδα προστασίας και κοινωνικής αλληλεγγύης για εκείνους που η κρίση χτυπά περισσότερο. Δειλά-δειλά όλο και πιο πολλοί διαλέγουν και πάλι το κέντρο για τις αγορές ή τη διασκέδασή τους.
Ο δρόμος είναι μακρύς. Τα περιθώρια βελτίωσης πολύ μεγάλα. Αλλά αν θεωρήσουμε τα 10 προηγούμενα χρόνια ως ένα μεγάλο «μάθημα», για το οποίο το «πάθημα» είναι άγνωστο ακόμη πόσο θα κρατήσει, πρέπει να στραφούμε στην ουσία για την πόλη της Αθήνας: με τον άνθρωπο στο επίκεντρο κάθε πολιτικής, την ενεργό συμμετοχή πυρήνα ανάπτυξης, τις δράσεις αλληλεγγύης κυρίαρχο άξονα συνοχής, την καινοτομία όχημα εξόδου από την αδράνεια και την ακινησία, και με τις παρεμβάσεις ουσίας να αντικαθιστούν μια για πάντα τα έργα βιτρίνας και φθηνού εντυπωσιασμού. Και να αντιληφθούμε, επιτέλους, ότι η μεγαλύτερη κρίση που τελικά περνάμε, είναι η κρίση Πολιτισμού.
Και φυσικά, με την Athens Voice, την εφημερίδα της πόλης, και τα επόμενα 10 χρόνια συμπαραστάτη μας αλλά και αυστηρό κριτή.
Δυστυχώς, η χώρα οδεύει σε ένα ακόμα εφιαλτικό αδιέξοδο. Το πολιτικό προσωπικό έχει διαγράψει από τη μνήμη του τα χρόνια και τις σκληρές συνέπειες της κρίσης.
15°
