Οι καταστροφές στην Κρήτη μας χάρισαν την ευκαιρία να ξανακούσουμε κάποιους (λιγότερους από άλλες φορές αλλά πολύ περισσότερους από όσους θα έπρεπε) εξοργισμένους συμπολίτες να αναρωτιούνται «πού είναι το κράτος» όταν, μετά από τόσα χρόνια και τόσες καταστροφές, αυτή θα έπρεπε να είναι μια ερώτηση στην οποία την απάντηση την έχουμε μάθει όλοι. Μια ερώτηση που θα έπρεπε να κάνουμε χαμηλόφωνα και με μια κάποια ντροπή, καθώς η απάντηση παραμένει πάντα η ίδια: το κράτος είναι εκεί που το έστειλες.
Το κράτος είναι εκεί που το έστειλες όταν έχτισες και προστάτευσες το αυθαίρετο σου, εκεί που το έστειλες όταν έπρεπε να κόβεις αποδείξεις, εκεί που το έστειλες όταν έριχνες τις μπαλωθιές σου, εκεί που το έστειλες όταν αποφάσισες πως τα πεζοδρόμια είναι πολύ καλές θέσεις στάθμευσης και οι δρόμοι φτιαγμένοι μόνο για σένα. Είναι εκεί που το στέλνεις κάθε φορά που επιχειρεί να σε εμποδίσει να κάνεις ό,τι γουστάρεις. Είναι στο διάολο, γιατί εσύ το έστειλες εκεί.
Και δεν το έκανες μόνο αδιαφορώντας για τους κανόνες, το έκανες πολύ περισσότερο ψηφίζοντας εκείνους τους συμπολίτες που πίστευες ότι θα σου εξασφαλίσουν την παραμονή του κράτους στο διάολο (φυσικά με τα απαραίτητα μικρά διαλείμματα για παροχές και επιδόματα). Ψηφίζοντας δημάρχους, περιφερειάρχες και βουλευτές εκείνους που θα εξυπηρετούσαν καλύτερα την επιθυμία σου το κράτος να μην μπλέκεται στα πόδια σου και να μη σου επιβάλει τους κανόνες του.
Φίλες, φίλοι και οι υπόλοιποι. Σύντεκνοι και σύντεκνες (δεν έχω ιδέα αν είναι σωστό αυτό και κάνω μια απεύθυνση σε όποιον ξέρει να πει). Ελληνίδες, Έλληνες. Κυρίες, κύριοι και αγαπημένα μου παιδιά. Στα συστήματα στα οποία οι κάτοικοι μιας χώρας ή μιας περιοχής αποφασίζουν για τους άρχοντες και τους εκπροσώπους τους, οι πρώτοι υπεύθυνοι για ό,τι συμβαίνει είναι οι κάτοικοι. Είναι αυτοί που διαλέγουν δήμαρχο, περιφερειάρχη και βουλευτή.
Προφανώς υπάρχει η περίπτωση να πέσουν θύματα κάποιοι ικανού απατεώνα, αλλά αν κάθε φορά που ψηφίζουν κάποιος τους ξεγελάει τότε δύο πράγματα μπορεί να συμβαίνουν. Ή είναι κλινικά ηλίθιοι ή μοιάζουν με εκείνον τον κυνηγό του ανεκδότου που πάει κάθε μέρα στο ίδιο δάσος για κυνήγι και κάθε μέρα τον βιάζει μια αρκούδα, μέχρι που η αρκούδα, αφού πρώτα του έχει ρίξει τον καθημερινό του βιασμό, του λέει: «έλα παραδέξου το, δεν έρχεσαι για κυνήγι στο δάσος».
Αν έπρεπε να στοιχηματίσω στο τι από τα δύο συμβαίνει, θα στοιχημάτιζα στο δεύτερο, αλλά όπως κι αν έχει η ουσία παραμένει η ίδια. Το κράτος είναι εκεί που το στέλνεις με τις πράξεις σου κι εκεί που το κρατάς με την ψήφο σου. Και το μεγαλύτερο πρόβλημα δεν είναι ούτε οι πράξεις, ούτε η ψήφος σου. Το μεγαλύτερο πρόβλημα είναι που κάνεις σα να μη σε αφορά ούτε το ένα ούτε το άλλο. Και μπράβο σου.
Υ.Γ. Επειδή διαβάζουν και μικρά παιδιά για τα οποία τίποτα δεν είναι αυτονόητο, να διευκρινήσω ότι φυσικά και γνωρίζω ότι υπάρχουν άνθρωποι που θέλουν να τηρούν τους κανόνες, που ψηφίζουν με κριτήρια όχι τόσο κουτοπόνηρα και αντιλαμβάνονται πως το πραγματικό τους συμφέρον είναι το μακροπρόθεσμο. Οι άνθρωποι αυτοί, όμως, δεν αναρωτιούνται πού είναι το κράτος. Ξέρουν ότι το κράτος είναι εκεί που το στέλνουν οι συμπολίτες τους.
«Βλέποντας τη σπουδαία δουλειά που γίνεται σε αυτές δομές, θα έλεγα ότι αυτή η επίσκεψη ήταν για μένα ένα δώρο Χριστουγέννων» τόνισε η Πρόεδρος της Δημοκρατίας
11°
