Τα Χριστούγεννα προσφέρονται για να μετρήσουμε την ανθρωπιά μας. Για να βγούμε λιγάκι από τον εαυτό μας, να κοιτάξουμε γύρω και μακριά και να σκεφτούμε τους αποκλεισμένους, τους κατατρεγμένους και τους καταραμένους.
Ας αφήσουμε -όσο αντέχουμε- τη σκέψη μας να πάει στα ψυχιατρεία, εκεί όπου άνθρωποι φυλακίζονται με εισαγγελική εντολή, δένονται με ιμάντες στα κρεβάτια για να ακινητοποιηθούν και καμιά φορά (τότε μόνο μπορεί να γίνουν είδηση) καίγονται γιατί άναψε μια φωτιά και δεν μπορούσαν να κουνηθούν.
Το φαινόμενο των υψηλών ποσοστών των αναγκαστικών νοσηλειών σε σύγκριση με το μέσο όρο των χωρών της Ευρωπαϊκής Ένωσης είναι ντροπή για τους θεσμούς μας και τον κοινωνικό μας πολιτισμό. Σύμφωνα με τα στοιχεία της «Μελέτης ακούσιων νοσηλειών στην Αθήνα» (Μ.Α.Ν.Α) πάνω από τις μισές νοσηλείες που γίνονται στο Ψυχιατρικό Νοσοκομείο Αττικής (Ψ.Ν.Α.) είναι ακούσιες, με το 30% να εκτελούνται αυτεπάγγελτα. Το 25% των ασθενών αυτών καθηλώνεται μηχανικά κατά τη νοσηλεία του, κάτι που αποτελεί κατάφωρη παραβίαση των δικαιωμάτων τους και προσβολή της προσωπικότητάς τους με βάση τις ευρωπαϊκές αρχές και αξίες.
Ας αφήσουμε -όσο αντέχουμε- τη σκέψη μας να πάει στους προσφυγικούς καταυλισμούς. Πώς να είναι άραγε τα Χριστούγεννα στη Μόρια; Και πώς βιώνουν τη δική μας γιορτή οι εγκλωβισμένοι που δεν ξέρουν πόσο θα μείνουν εκεί και τι τους περιμένει μετά; Έχουν οι πρόσφυγες ψυχή;
Εντάξει, οι γιορτές είναι χαρά. Αλλά δεν μετέχουν όλοι στο ρεβεγιόν. Και στον τρόπο που αντιμετωπίζουμε τους εκτός, τους ηττημένους, τους χαμένους του παιχνιδιού, καθρεφτιζόμαστε εμείς, βλέπουμε το πρόσωπό μας ή, τουλάχιστον, μπορούμε να το δούμε, αν το θελήσουμε.
Μια άνοιξη της δεκαετίας του 40 σε μια παραλιακή πόλη της Αλγερίας, στο Οράν, που έγινε το σκηνικό για τη μυθοπλασία του Α. Καμύ, ο δημοσιογράφος Ραμπάρ εγκλωβίζεται. Πηγαίνει για ένα ρεπορτάζ και τελικά πέφτει θύμα της καραντίνας για την πανούκλα που έχει απλωθεί στην πόλη και αποκλείεται εκεί. Στην αρχή θα κάνει ό,τι μπορεί για να φύγει, θα χρησιμοποιήσει θεμιτά και αθέμιτα μέσα για να γυρίσει στο Παρίσι, εκεί όπου τον περιμένει η ζωή και η αγαπημένη του, αλλά στην πορεία του χρόνου θα αισθανθεί ότι αυτή η μάχη είναι και δική του και θα μείνει, με τη θέλησή του πια, για να παλέψει μαζί με τον γιατρό για την υγεία των άλλων.
«Βλέποντας τη σπουδαία δουλειά που γίνεται σε αυτές δομές, θα έλεγα ότι αυτή η επίσκεψη ήταν για μένα ένα δώρο Χριστουγέννων» τόνισε η Πρόεδρος της Δημοκρατίας
11°
