Στα πρώτα χρόνια της μεταπολίτευσης και μέχρι τα μέσα της δεκαετίες του ’80 στους περισσότερους δήμους της Β Περιφέρειας Αθήνας, οι δήμαρχοι προέρχονταν από το ΚΚΕ. Το κόμμα ποτέ δεν απέκτησε πρωταγωνιστικό ρόλο, αλλά αυτό δεν εμπόδιζε τους πολίτες να επιλέγουν μέλη του για δημάρχους με μεγάλες πλειοψηφίες, ασχέτως του τι ψήφιζαν στις εθνικές κάλπες. Οι δήμαρχοι ασχολούνταν με τα προβλήματα του δήμου, βρίσκονταν κοντά στους πολίτες κι αυτό ήταν αρκετό. Τι κομματική προτίμηση είχαν ή αν έδιναν το παρών σε εκδηλώσεις του ΚΚΕ τους ήταν αδιάφορο. Στην Αθήνα επιλέχθηκε από το ανερχόμενο ΠΑΣΟΚ ως υποψήφιος δήμαρχος, όχι κάποιο στέλεχος πρώτης γραμμής, αλλά ο επιτυχημένος δήμαρχος Ζωγράφου, Δημήτρης Μπέης ο οποίος εκλέχθηκε επί δύο τετραετίες.
Όλα αυτά άλλαξαν το 1986 όταν ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης αποφάσισε να δώσει πολιτικό χαρακτήρα στις αυτοδιοικητικές εκλογές, επιλέγοντας κορυφαία πολιτικά στελέχη για τους τρεις μεγάλους δήμους της χώρας: τον Μιλτιάδη Έβερτ για την Αθήνα, τον Σωτήρη Κούβελα για τη Θεσσαλονίκη και τον Ανδρέα Ανδριανόπουλο για τον Πειραιά. Οι δήμοι κερδήθηκαν και ήταν το πρώτο βήμα της ΝΔ για την κατάκτηση της εξουσίας. Από τότε οι δημοτικές εκλογές, απέκτησαν έντονο πολιτικό χαρακτήρα και το αποτέλεσμά τους εθεωρείτο «πρόκριμα για τις εθνικές εκλογές». Τα κόμματα, τουλάχιστον στους κεντρικούς δήμους, μετρούσαν δυνάμεις και οι πολίτες σε πολλές περιπτώσεις έκριναν τους υποψηφίους όχι για το αν ήταν ικανοί να διοικήσουν το δήμο και να αντιμετωπίσουν τα προβλήματα της πόλης, αλλά ξεκινώντας από την κομματική τους τοποθέτηση (αν και όχι σε απόλυτο βαθμό αφού υπήρχαν υποψήφιοι με ποσοστά πολύ υψηλότερα από αυτά των κομμάτων τους ή σε άλλες περιπτώσεις μικρότερα).
Το προηγούμενο αυτό βλέπουμε να συνεχίζεται σε μεγάλο βαθμό και σήμερα. Άνθρωποι άσχετοι και με διοίκηση και πολύ περισσότερο με την αυτοδιοίκηση, επιλέγονται από κόμματα ως υποψήφιοι να διοικήσουν πολύ μεγάλους οργανισμούς. Τα αποτελέσματα γνωστά, με πιο κραυγαλέο παράδειγμα αυτό της περιφέρειας Αττικής. Αναγνωρίσιμα πρόσωπα, λόγω ιδιοτήτων άσχετων με την αυτοδιοίκηση ψηφίζονται για να διαχειριστούν υπηρεσίες και καταστάσεις που υπερβαίνουν κατά πολύ τις δυνατότητές τους και αποδεικνύονται ανίκανα να ανταπεξέλθουν.
Η πετυχημένη θητεία κάποιου στο χώρο της Τοπικής Αυτοδιοίκησης, φυσικά δεν είναι ασυμβίβαστη με την καριέρα στην κεντρική πολιτική σκηνή. Κάθε άλλο. Όταν κάποιος διαπρέπει σε έναν τόσο δύσκολο τομέα γιατί να μην διεκδικήσει θέσεις που αφορούν στο σύνολο της χώρας; (Για να μιλήσουμε για άλλες χώρες, ο Ζακ Σιράκ πριν γίνει πρόεδρος της Γαλλίας διετέλεσε 18 χρόνια δήµαρχος του Παρισιού).
Ήρθε καιρός να σταματήσει το κομματικό «καπέλο» σε όλα, όπως οι καταστάσεις που ζούμε στην Ελλάδα της μεταπολίτευσης ιδίως μετά τη δεκαετία του ’80: στο δημόσιο, στη δικαιοσύνη, στην εκπαίδευση, στα συνδικάτα, στην αυτοδιοίκηση.
Στις αυτοδιοικητικές εκλογές ας επιλέξουμε τον δήμαρχο που μπορεί να βελτιώσει τη ζωή στην πόλη μας. Να φτιάξει δρόμους και πεζοδρόμια, να καθαρίσει τις πλατείες, να μας γλιτώσει από τα σκουπίδια, να οργανώσει τη ζωή της πόλης καλύπτοντας τις πολιτιστικές και αθλητικές ανάγκες των δημοτών. Το κόμμα που θέλουμε να κυβερνήσει την Ελλάδα έχουμε τη δυνατότητα να το επιλέξουμε στις εθνικές κάλπες.
9°
