Η πρόταση για διοργάνωση Μουντιάλ από την Ελλάδα, τη Σερβία, τη Βουλγαρία και τη Ρουμανία είναι μεγάλη και εγκληματική ανοησία ακόμα και για τα δεδομένα του Αλέκση. Καταλαβαίνω ότι η ελληνική εμπειρία από την τελευταία (ελπίζω) μεγάλη διοργάνωση που ανέλαβε η χώρα μας είναι πολύ θετική (για κατασκευαστές και παρατρεχάμενους) και ακόμα απολαμβάνουμε (κατασκευαστές και παρατρεχάμενοι) τα κέρδη από τους Ολυμπιακούς, αλλά δεν ξέρω αν το να ενώσουν τις αδυναμίες τους τέσσερις καθόλου πλούσιες βαλκανικές χώρες και να διοργανώσουν ένα Μουντιάλ είναι ένας καλός τρόπος να επαναλάβουμε την κτηνώδη (για κατασκευαστές και παρατρεχάμενους) επιτυχία των Ολυμπιακών. Ή την αντιστοίχως κτηνώδη επιτυχία των προηγούμενων Μουντιάλ τα οποία έβαλαν μέσα τις χώρες που τα διοργάνωσαν.
Νομίζω ότι 14 χρόνια μετά, οι περισσότεροι συμπατριώτες έχουν καταλάβει πως το μοναδικό όφελος για τους περισσότερους Έλληνες από τους Ολυμπιακούς του 2004 ήταν το ότι για περίπου ένα μήνα –αν εξαιρέσουμε εκείνο το βράδυ του τελικού των 200μ– δεν φερθήκαμε σα να έχουμε μόλις βγει από τις σπηλιές. Νομίζω, επίσης, ότι οι περισσότεροι καταλάβαμε πως αυτός ο ένας μήνας πολιτισμένης συμπεριφοράς μάλλον μας ζόρισε πολύ, καθώς, αμέσως μετά, η προσπάθεια να αποδειχθεί ότι η θέση των σύγχρονων Ελλήνων είναι τελικά στις σπηλιές, εντάθηκε. Κατά τα λοιπά, το ταμείο έγραψε μείον και το μείον μεγαλώνει συνεχώς χάρη στα «ολυμπιακά έργα» και την αδυναμία αξιοποίησής τους.
Κάποιοι συμπολίτες, ελπίζω για πλάκα, επικαλούνται τις υποδομές που απέκτησε η χώρα μας και που χωρίς τους Ολυμπιακούς δεν θα αποκτούσε, λένε, ποτέ. Η αλήθεια είναι ότι χωρίς τους Ολυμπιακούς δεν θα αποκτούσαμε ποτέ αυτές τις υποδομές με τόσα πολλά χρήματα, αλλά το ότι έχουμε υπάρξει τόσο κορόιδα ώστε να πληρώσουμε 50 αυτό που θα μπορούσαμε να αποκτήσουμε και με 20 δε νομίζω ότι είναι λόγος να περηφανευόμαστε. Αλλά πάλι, αν δεν έχεις πραγματικούς λόγους να περηφανευτείς μπορείς να περηφανευτείς και για τις εθνικές σου ανοησίες, ιδιαίτερα όταν είναι τόσο μεγάλες που προκαλούν δέος σε κάθε άνθρωπο που γνωρίζει πρόσθεση, αφαίρεση και το τι παθαίνει μια χώρα που οι κάτοικοι της νομίζουν πως είναι πολύ πιο μεγάλη απ’ όσο στην πραγματικότητα είναι.
Παρά τα παράπανω, που πια είναι κοινός τόπος ακόμα και για όσους, μάλλον επιπόλαια, κούνησαν χαρούμενοι το σημαιάκι τους όταν ανακοινώθηκε πως οι Ολυμπιακοί του 2004 θα γίνονταν με έξοδα των Ελλήνων φορολογούμενων, η πρόταση του Αλέκση δεν μου κάνει ιδιαίτερη εντύπωση. Όχι μόνο επειδή η οικονομική καταστροφή της χώρας μοιάζει να είναι το βασικό του μέλημα από τον καιρό που ήταν στην αντιπολίτευση ούτε επειδή το μεγαλοπιάσιμο είναι αυτό που συμβαίνει σε όλες τις μαντάμ Σουσούδες. Ο βασικός λόγος που δεν μου κάνει εντύπωση είναι επειδή πιστεύω ότι το μάθημα των Ολυμπιακών δεν έχει γίνει μάθημα στους περισσότερους συμπατριώτες. Μπορεί να κατάλαβαν ότι το προηγούμενο πάρτι στοίχισε πολύ ακριβά, αλλά σαν τελειωμένοι αλκοολικοί αναζητούν ξανά ένα ποτήρι μεγαλείου, αδιαφορώντας για τις συνέπειες. Και ο Αλέκσης θέλει να τους προσφέρει αυτό το ποτηράκι. Το κακό είναι, ότι εκτός από τον Αλέκση, το ίδιο ποτήρι φαίνεται να θέλουν να προσφέρουν και οι υπόλοιποι πολιτικοί αρχηγοί.
Έψαξα αρκετά, αλλά πουθενά δεν βρήκα μια ανακοίνωση αποδοκιμασίας της καταστροφικής πρότασης για βαλκανικό Μουντιάλ. Ούτε η Νέα η Δημοκρατία, ούτε το ΚΙΝΑΛ, ούτε το Ποτάμι μπήκαν στον κόπο να αποδοκιμάσουν την ιδέα του Αλέκση (το ΚΚΕ δεν το έψαξα γιατί θα έλεγε ΟΧΙ ακόμα και σε πρόταση να του παραδοθεί η εξουσία). Κανένα από τα ευαίσθητα με τη σπατάλη του δημοσίου χρήματος κόμματα δεν φαίνεται να ενοχλούνται με μια πρόταση που είναι ο ορισμός της σπατάλης δημοσίου χρήματος. Και γιατί να ενοχληθούν; Εδώ δεν ενοχλούνται τα κορόιδα που θα πληρώσουν ξανά τον λογαριασμό, γιατί να ενοχληθούν τα γκαρσόνια που θα σερβίρουν; Και μπράβο τους.
11°
