Κάθε τόσο μια μερίδα της ψευδοριζοσπαστικής Αριστεράς επαναφέρει με ποικίλες προσεγγίσεις το ζήτημα. Να καταργηθούν τα θρησκευτικά! Το σύνθημα έχει απήχηση. Φιλοξενείται στον Τύπο, αναπαράγεται και διαδίδεται με ταχύτητα. Οι εκφραστές της θέσης –η κ. Ρεπούση από τη ΔΗΜΑΡ και ο κ. Κουράκης από τοn ΣΥΡΙΖΑ, όπως διαβάζω, ο καθένας με τον τρόπο του– περήφανοι αυτοπροβάλλονται, με άλλοτε φανερή και άλλοτε κεκρυμμένη την αλαζονία, που χαρακτηρίζει στην ιστορία όλους τους διεκδικητές της τελικής αλήθειας.
Πρόκειται για ιδεοληπτική στάση, με αφορμή ένα θέμα απολύτως δευτερεύουσας σημασίας, σε μια εποχή συγκλονιστικής αναζήτησης και αμφισβήτησης βεβαιοτήτων και ιδεολογικών αναφορών. Οι αυτοεπαναλαμβανόμενοι ψευδοριζοσπάστες της Αριστεράς δεν έχουν απάντηση για τα προβλήματα της εποχής.
Με παρόμοιες δηλώσεις παλαιού τύπου καλύπτουν το άγχος της πολιτικής τους αμηχανίας. Την απόλυτη αδυναμία πολιτικής καινοτομίας. Είναι μια κίνηση γύρω από το τίποτα. Είναι στο βάθος μια αγωνιώδης αναζήτηση ταυτότητας. Αλλά η θεμελίωση μιας νέας ταυτότητας σήμερα προϋποθέτει την αμφισβήτηση της παλαιάς. Και οι άνθρωποι –ας τους κατανοήσουμε– δεν το μπορούν. Για αυτούς τα προσχήματα αρκούν. Για αυτούς οι διακηρύξεις είναι πολιτική. Η ιδεοληψία ο μόνος τους δρόμος.
Στη μεγάλη επανάσταση, στη Γαλλική Επανάσταση, στο έτος ΙΙ, επιχειρήθηκε μια ριζική αποχριστιανοποίηση. Ο Ροβεσπιέρος υπερασπίστηκε τη λατρεία του Υπέρτατου Όντος και ο ίδιος, μέσα στην επαναστατικότητά του, πήρε την πρώτη θέση ως πρωθιερέας στις λιτανείες που καθιερώθηκαν τότε στο Παρίσι, μοιράζοντας στάχυα στους πολίτες που πλημμύριζαν τους δρόμους! Θυμίζω ότι η λατρεία του Υπέρτατου Όντος καθιερώθηκε από τη Συμβατική στις 18 Φλορεάλ (Μάιος 1794).
Το ύφος Ροβεσπιέρου επανέρχεται από εποχή σε εποχή. Και την ώρα που οι κοινωνίες έχουν ανάγκη από ένα ποιοτικό άλμα αυτοϋπέρβασης και νέας θεμελίωσης, οι αιχμάλωτοι της ιδεοληψίας είναι εδώ, συμβάλλοντας στο τέλμα και στην καθυστέρηση της συνείδησης.
Ασφαλώς και πρέπει αυτό που ονομάζουμε «Θρησκευτικά» στο σχολείο να αλλάξει ή και να καταργηθεί. Εξάλλου, ποτέ το Ευαγγέλιο –αυτό είναι στο βάθος ο αντίπαλος της ψευδοριζοσπαστικής αντίληψης– δεν παρουσιάστηκε στο ελληνικό σχολείο, ως αυτό που πραγματικά είναι: ως ένα μανιφέστο ελευθερίας.
Σε λίγες μέρες, ανοίγουν τυπικά τα σχολεία. Κανένα εκπαιδευτικό πρόγραμμα δεν αρκεί για να μεταφέρει γνώση ή γνώσεις στους νέους ανθρώπους. Στο πάθος της δασκάλας και του δασκάλου, στην αφοσίωση της καθηγήτριας και του καθηγητή, στη συνείδησή τους, βρίσκεται το ζήτημα. Τους παρακαλώ να δεχθούν τις ευχές μου για καλή χρονιά.
Υ.Γ. Ας μου επιτρέψει η κ. Ρεπούση και ο κ. Κουράκης να επισημάνω ότι ο Χριστιανισμός δεν είναι ούτε ιδεολογία ούτε θρησκεία. Αλλά αυτό είναι, πράγματι, μια μεγάλη συζήτηση.
Δυστυχώς, η χώρα οδεύει σε ένα ακόμα εφιαλτικό αδιέξοδο. Το πολιτικό προσωπικό έχει διαγράψει από τη μνήμη του τα χρόνια και τις σκληρές συνέπειες της κρίσης.
10°
