Δεν ξέρω αν η εικόνα του Πούτιν προστατευμένου κάτω από την ομπρέλα -την ίδια στιγμή που Μακρόν και Κιτάρεβιτς γελούν κάτω από τη βροχή- είναι η πιο ωραία εικόνα από την απονομή του Μουντιάλ της Ρωσίας. Στην πραγματικότητα είμαι σίγουρος πως δεν είναι. Είναι όμως η πιο διδακτική. Γιατί μπορεί να φτιάξει μια πολύ ωραία παραβολή για τις διαφορές ανάμεσα στις απολυταρχίες και τις δημοκρατίες. Για τις διαφορές ανάμεσα σε αυτούς που (κυριολεκτικά) πατούν επί πτωμάτων και αυτούς που ο μόνος τρόπος που έχουν να αναρριχηθούν στην εξουσία είναι η πειθώ (μπορεί με αλήθειες, μπορεί και με ψέματα, αλλά σίγουρα χωρίς σφαίρες και νευροτοξικούς παράγοντες). Προφανώς όπως κάθε παραβολή είναι απλοϊκή. Αλλά ταυτόχρονα, όπως κάθε παραβολή, καταφέρνει να αποκαλύπτει τον πυρήνα μιας πραγματικότητας που όλο και περισσότεροι συμπολίτες αρνούνται να παραδεχτούν (υπάρχουν κι αυτοί που δεν μπορούν να καταλάβουν, αλλά γι' αυτούς κανείς δεν μπορεί να κάνει τίποτα).
Για όσους δεν είδατε τη γιορτή μετά το τέλος τους τελικού, να κάνω μια μικρή περιγραφή του τι ακριβώς βλέπετε στη φωτογραφία.
Κατά τη διάρκεια της απονομής αρχίζει να ρίχνει καρέκλες. Οι Ρώσοι διοργανωτές σπεύδουν να προφυλάξουν τον Ρώσο πρόεδρο με μια ομπρέλα αφήνοντας τους φιλοξενούμενους προέδρους της Γαλλίας και της Κροατίας στο έλεος της βροχής. Ο οικοδεσπότης Πούτιν αδιαφορεί πλήρως για το ότι οι φιλοξενούμενοί του γίνονται παπιά καθώς, όπως κάθε φύλαρχος, δεν δίνει δεκάρα για τίποτα άλλο πέρα από τον εαυτό του. Την ίδια στιγμή Μακρόν και Κιτάρεβιτς γελούν και πανηγυρίζουν αδιαφορώντας (ή κάνοντας πως αδιαφορούν) για τη βροχή καθώς, σε αντίθεση με τον σύντροφο Βλαδίμηρο, καταλαβαίνουν τι σημαίνει να είσαι κομμάτι κάποιου γεγονότος που είναι πιο μεγάλο από το Εγώ σου.
Αυτό που περιγράφω δεν κράτησε μερικά δευτερόλεπτα, αλλά πολλά λεπτά. Ή, για να το πω πιο σωστά, όσα λεπτά χρειάστηκαν για να καταλάβει όλος ο πλανήτης πως ανάμεσα στους απολυταρχικούς ημιδικτάτορες και τους δημοκρατικά εκλεγμένους (και με τους περιορισμούς που επιβάλλει η διάκριση των εξουσιών) άρχοντες ευτυχώς υπάρχουν ακόμα πολλές διαφορές. Με μεγαλύτερη από όλες το ότι η μόνη αναφορά του Πούτιν και των ομοίων του είναι ο εαυτός τους και κανένας τριγύρω δεν έχει κάμια απολύτως σημασία. Είτε είναι φιλοξενούμενοι, είτε υποκείμενα της εξουσίας, όλοι είναι ασήμαντοι μπροστά στον «ηγέτη».
Αυτή η εικόνα είναι η πιο καλή περιγραφή για το πώς μπορεί να αντιλαμβάνεται τον κόσμο ένας άνθρωπος που ηγείται μιας χώρας η οποία, παρά την τεράστια ισχύ της, κατοικείται από ανθρώπους των οποίων το κατά κεφαλήν εισόδημα είναι περίπου το ίδιο με των Ελλήνων. Γιατί ό,τι και να κάνει η προπαγάνδα, καμιά φορά μια βροχή μπορεί να είναι αρκετή να λιώσει την ψεύτικη εικόνα που έχει δημιουργήσει. Και μπράβο της.
Υ.Γ. Παρακαλώ τα πουτινάκια του Βλαδίμηρου να μην απαντήσουν με βίντεο που τον δείχνουν αγέρωχο κάτω από βροχή. Κανείς με τα σωστά του δεν μπορεί να πιστέψει κανένα ρεπορτάζ που να έρχεται από τη Ρωσία. Άλλωστε δεν έχει και σημασία. Όπως έγραψα και στην αρχή, η εικόνα για την οποία μιλάμε, παρότι είναι ένα ντοκουμέντο υπεροψίας που μόνο η τυραννική εξουσία μπορεί να χαρίσει, έχει αξία κυρίως ως παραβολή.
12°
