Η Βουλή με ευθύνη πρώτα του Πρωθυπουργού μετατράπηκε σε προεκλογικό μπαλκόνι, δήλωσε ο επικεφαλής του Ποταμιού Σταύρος Θεοδωράκης κατά την προ ημερησίας διατάξεως συζήτηση για την οικονομία, προσθέτοντας πως αν σήμερα από τα θεωρεία του Κοινοβουλίου παρακολουθούσαν τη συζήτηση διεθνείς επενδυτές, θα έφευγαν τρέχοντας από τη χώρα.
Αντίθετα, όπως είπε κατά την τοποθέτησή του, σε μία συζήτηση πολιτικών αρχηγών για την οικονομία θα έπρεπε να μιλάμε για τα επείγοντα που πρέπει να γίνουν και τις απαντήσεις που περιμένουν με αγωνία να ακούσουν οι πολίτες αντί «να βγάζουμε όλοι το άχτι μας για τους πολιτικούς μας αντιπάλους».
Ο επικεφαλής του Ποταμιού έκανε λόγο για «μαύρη επέτειο» αναφερόμενος στο δημοψήφισμα του 2015, ενώ αναφέρθηκε και την κρίσιμη συνάντηση την επομένη ημέρα στο Προεδρικό Μέγαρο, αναγνωρίζοντας τον ρόλο του Προέδρου της Δημοκρατίας Προκόπη Παυλόπουλου αλλά και τη συμβολή του τότε Γάλλου Προέδρου, Φρανσουά Ολάντ, στη σύνταξη του κοινού ανακοινωθέντος, το οποίο –όπως συμπλήρωσε- δεν θα είχε υπάρξει, αν δεν συμφωνούσαν οι αρχηγοί των κομμάτων της αντιπολίτευσης. Υπογράμμισε, δε, ότι ο κ. Τσίπρας οφείλει αυτό να το αναγνωρίσει, όπως και ότι οφείλει μία συγγνώμη για τις τραγικές –όπως τις χαρακτήρισε- αποφάσεις του το πρώτο εξάμηνο του 2015
Η ομιλία του Σταύρου Θεοδωράκη στη συζήτηση στη Βουλή για το συνταξιοδοτικό και την οικονομία
Έχω διαφορές με τον κ. Καμμένο αλλά έχω και μία ανθρώπινη υποχρέωση απέναντί του. Θέλω να τον απαλλάξω από το μόνιμο άγχος του. Δεν θα γίνουμε οι Καμμένοι του ΣΥΡΙΖΑ. Μπορεί ο κ. Καμμένος να συνεχίσει τα υπερπολυτελή του ταξίδια με χρέωση του ελληνικού λαού, όπως αποκάλυψε ο ελληνικός Τύπος, όπως βεβαίως μπορεί να συνεχίσει τις πτήσεις με το Super Puma προς το εξοχικό του στην Ικαρία. Εμείς πάντως έχουμε άλλα σχέδια, άλλες αρχές.
5 Ιουλίου σήμερα. Θα πούμε τίποτα για την μαύρη επέτειο; Ή θα επιμείνετε στην άποψη ότι το δημοψήφισμα βοήθησε τη χώρα και ήταν απαραίτητο όπλο διαπραγμάτευσης;
Το δημοψήφισμα ήταν μια βουτιά προς τα πίσω. Ένας επικίνδυνος τυχοδιωκτισμός με ένα ερώτημα – που δεν ήταν ερώτημα και μια απάντηση – που δεν ήταν απάντηση. Η χώρα σώθηκε από τη βίαιη έξοδο από την Ευρωπαϊκή Ένωση και τον ξαφνικό θάνατο χάρη στις προσπάθειες που έγιναν την επόμενη μέρα του δημοψηφίσματος, τη Δευτέρα 6 Ιουλίου, στο Προεδρικό Μέγαρο.
Δεν υπήρξα ποτέ, όπως ξέρετε, υποστηρικτής του Προκόπη Παυλόπουλου. Άλλωστε, η δική μας πρόταση για πρόεδρος της Δημοκρατίας ήταν ο συνταγματολόγος Νίκος Αλιβιζάτος.
Όμως, ο Προκόπης Παυλόπουλος έπαιξε καθοριστικό ρόλο εκείνες τις κρίσιμες ώρες… Σε συνεργασία με τον Πρόεδρο της Γαλλικής Δημοκρατίας τότε, τον Φρανσουά Ολάντ. Ούτε ο Ολάντ με μάγεψε ποτέ αλλά μας στήριξε σε μια κρίσιμη στιγμή για τη χώρα, που όλοι είχαν βαρεθεί τα παιγνίδια του Βαρουφάκη και τους φτηνούς τσαμπουκάδες των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ.
Όμως δεν αρκούσε ο Προκόπης Παυλόπουλος. Έπρεπε να συναινέσουν οι τότε αρχηγοί της δημοκρατικής αντιπολίτευσης: Μειμαράκης – Γεννηματά κι εγώ. Ανεξαρτήτως των πιέσεων που είχαν οι αρχηγοί από τα κόμματά τους, το αποτέλεσμα ήταν τελικά ότι και οι τρεις στηρίξαμε τη στροφή της κυβέρνησης στην ευρωπαϊκή πραγματικότητα. Και συντάξαμε ένα ανακοινωθέν που αποτέλεσε εγγύηση για τους Ευρωπαίους ότι στην Αθήνα υπάρχουν ηγέτες να υπερασπιστούν χωρίς αστερίσκους την ευρωπαϊκή πορεία. Το λέω αυτό γιατί οφείλει να το αναγνωρίσε ο κ. Τσίπρας.
Όπως οφείλει και ένα μεγάλο συγνώμη για τις τραγικές σας αποφάσεις το πρώτο εξάμηνο του 2015.
Εμείς τότε τολμήσαμε και είπαμε:
ΝΑΙ στην αλήθεια.
ΝΑΙ στις μεταρρυθμίσεις.
ΝΑΙ στην εθνική συνεννόηση.
ΝΑΙ στη δημιουργία.
ΝΑΙ στην ευρωπαϊκή πολιτεία που δίνει περισσότερα στους περισσότερους
ΟΧΙ στα ψέματα. ΟΧΙ στην ύφεση. ΟΧΙ στον διχασμό. ΟΧΙ στα τριτοκοσμικά πειράματα των αριστερών πολυτελείας και ξέρετε σε ποιον πρώην σύντροφό σας αναφερόμουν. ΟΧΙ στους τυχοδιώκτες.
Αυτά είχα πει στην ομιλία μου εδώ στη Βουλή, αυτά λέω και σήμερα: αλήθεια, μεταρρυθμίσεις, εθνική συνεννόηση, δημιουργία, ευρωπαϊκή πολιτεία. Με στόχο να έχουν περισσότερα οι περισσότεροι.
Αφού, λοιπόν, τελείωσα με αυτή τη σύντομα αναφορά στα επετειακά, λέω να πρωτοτυπήσω και να αναφερθώ στο θέμα της ημερήσιας διάταξης. Την οικονομία. Υπάρχουν 5 «βουνά», δεν είναι πολλά, δεν είναι και λίγα, που θα πρέπει να ανέβουμε, προκειμένου να μπούμε σε δρόμο ανάπτυξης.
Δεν υπάρχει καμία οικονομία στον κόσμο που να πέτυχε υψηλούς ρυθμούς ανάπτυξης με capital controls. Τα capital controls που φέρατε σχεδόν πανηγυρίζοντας είναι ακόμα εδώ, και πνίγουν την επιχειρηματικότητα. Οι ισολογισμοί των τραπεζών μπορεί να βελτιώνονται, αλλά το χρήμα στην αγορά ρέει με το σταγονόμετρο. Τα κόκκινα δάνεια συνεχίζουν να υπερβαίνουν τα 90 δισ.
Χρειάζονται τολμηρές αποφάσεις: αναδιαρθρώσεις επιχειρήσεων, διαγραφές, διακανονισμοί, αυστηρό πλαίσιο, με παραχωρήσεις μόνο σε αυτούς που πραγματικά αδυνατούν και πραγματικά δεν έχουν.
Χρειαζόμαστε επιπλέον επενδύσεις περί τα 20 δισ. ετησίως και αυτό θα έπρεπε να ήταν η μόνη μας έγνοια ειδικά αυτό το καλοκαίρι. Σε 47 μέρες η χώρα θα κληθεί να περπατήσει μόνη της στις αγορές. Η τρόικα θα υπάρχει, αλλά όχι για να δίνει λεφτά, μόνο για να επιτηρεί. Και θα περίμενε κανείς σήμερα – που είναι η τελευταία συζήτηση στη Βουλή για την οικονομία πριν από τον Αύγουστο, να είχαμε μια αντιπαράθεση, μία σύγκρουση για όλα τα επείγοντα που πρέπει να γίνουν.
Η Βουλή, όμως, μετατράπηκε – με ευθύνη πρώτα του Πρωθυπουργού – σε προεκλογικό μπαλκόνι. Να βγάζουμε όλοι το άχτι μας για τους πολιτικούς μας αντιπάλους, χωρίς να δίνουμε τις απαντήσεις που επιβάλλουν οι καιροί.
Έλεγα, λοιπόν, για τις επενδύσεις. Το μεγάλο ζητούμενο. Επενδύσεις που μπλοκάρονται από τα κάστρα των γραφειοκρατών. Μιλάμε για το τρένο της ανάπτυξης, χωρίς ακόμη να έχουμε σταθεροποιήσει τις ράγες.
Η Ελλάδα είχε και συνεχίζει να έχει μια γραφειοκρατική αργοκίνητη κομματική διοίκηση, μπλοκαρισμένη από συντεχνίες. Εξαρτημένη από το ρουσφέτι και τα μικροσυμφέροντα. Μιλώ για μικροσυμφέροντα γιατί τα μεγαλοσυμφέροντα πηγαίνουν - ανέκαθεν κατευθείαν στους υπουργούς.
Τα μνημόνια άφησαν ανέπαφη τη μεγαλύτερη αιτία του ελληνικού προβλήματος: τη διοίκηση και το κομματικό κράτος!
Δεκάδες αλλαγές που έγιναν με πίεση της Ευρώπης και που θα οδηγούσαν στην επιτάχυνση των αδειών -για επενδύσεις και δουλειές - έχουν μείνει μόνο στα χαρτιά. Τα παραδείγματα ηχούν σαν ανέκδοτα: για να φτιάξει ένα πατάρι κάποιος στις νόμιμες εγκαταστάσεις της επιχείρησής του, έπρεπε να ελεγχθεί ξανά το υπέδαφος από την αρχαιολογία.
Ένας τμηματάρχης ένας δασάρχης ή ένας υπάλληλος του Υπουργείου Πολιτισμού μπορεί να κάνει… εύκολα μαύρη τη ζωή σε έναν επενδυτή μικρό ή μεγάλο. Όπως αποκάλυψε χτες ο Διευθύνων Σύμβουλος της Fraport που ανέλαβε να εκσυγχρονίσει τα 14 περιφερειακά αεροδρόμια για να ξεκινήσουν οι εργασίες ανακαίνισης, χρειάστηκαν 200 άδειες και εγκρίσεις, ενώ πολύ προσφάτως για την ίδια προσπάθεια χρειάστηκαν 2 στην Αγία Πετρούπολη. Σύμφωνα με ευρωπαϊκές έρευνες στην Ελλάδα το 70,7% των επιχειρήσεων λέει ότι η εγχώρια γραφειοκρατία αποτελεί εμπόδιο για την ανάπτυξή τους, ενώ το ευρωπαϊκό ποσοστό είναι μόλις 39%.
Η Ελλάδα χρειάζεται ένα πρόγραμμα ριζικών τομών και ρήξεων στο κεντρικό κράτος και στην αυτοδιοίκηση. Στις δομές, αρμοδιότητες, στους προϋπολογισμούς, στο ανθρώπινο δυναμικό. Προσέξτε: Θα σας δώσω ένα παράδειγμα. Το 1980 γεννιέται ένα παιδί. Τη χρονιά εκείνη μια επιχείρηση αποφασίζει να ξεκινήσει δικαστικό αγώνα με προμηθευτές της. Το 2014 το παιδί του '80 ως δικηγόρος πλέον, υποστήριξε ενώπιον του Αρείου Πάγου την υπόθεση της εμπορικής αντιδικίας που είχε ξεκινήσει όταν αυτός γεννήθηκε.
Δεν είναι σενάριο επιστημονικής φαντασίας, αλλά είναι γεγονός πραγματικό και αναφέρθηκε το 2017 σε επιστημονική ημερίδα που διοργάνωσε η Νομική Βιβλιοθήκη στην Αθήνα. Οι χρόνοι απονομής Δικαιοσύνης στη χώρα μας είναι τραγικοί. Εκκρεμούν εκατομμύρια υποθέσεις, από τις οποίες περίπου οι 200.000 στα Διοικητικά Δικαστήρια.
Πάμε λοιπόν στο τέταρτο βουνό, τη φορολογία. Οι Έλληνες έχουν 100 δισ. ευρώ ληξιπρόθεσμες οφειλές στην εφορία και πάνω από 30 δις ευρώ ληξιπρόθεσμες οφειλές στα Ασφαλιστικά Ταμεία και η κυβέρνηση υπολογίζει να αντλήσει από την οικονομία φέτος φόρους 48 δισ. O φορολογικός συντελεστής των κερδών των επιχειρήσεων στην Ελλάδας (29%) είναι από τους μεγαλύτερους στην Ευρώπη, σημαντικά μεγαλύτερος από τον μέσο όρο 22,5% και ο μεγαλύτερος στην γεωγραφική μας περιοχή. Αντιλαμβάνεστε ότι αυτό μας ενδιαφέρι γιατί σε αυτές τις χώρες μεταναστεύει η επιχειρηματικότητά μας. Ένας νέος που θέλει να κάνει την δική του δουλειά έχει πάγια έξοδα προς το κράτος 3.000 ευρώ ετησίως. Χωρίς να έχει πουλήσει τίποτα, χωρίς να έχει αγοράσει τίποτε από προμηθευτές πρέπει να δώσει 650 ευρώ τέλος επιτηδεύματος και περίπου 2.300 ευρώ σε ασφαλιστικές εισφορές.
Η μέρα φορολογικής ελευθερίας - δηλαδή η μέρα του χρόνου που ο μέσος φορολογούμενος δουλεύει επιτέλους γι’ αυτόν και όχι πια για το κράτος- θα είναι φέτος η 18η Ιουλίου, σε δεκατρείς μέρες, ενώ πέρυσι ήταν η 6η Ιουλίου. Το μικρό ΑΕΠ και η σπατάλη του πελατειακού κράτους είναι σήμερα τα προβλήματα της χώρας. Και η μείωση όμως των φόρων - δεν περνάει μόνο από την καταπολέμηση της φοροδιαφυγής, αλλά κυρίως τη δραστική περιστολή της κακοδιαχείρισης στο δημόσιο. Εδώ είναι η διαφορά μας με τις δικές σας πολιτικές. Και σε αυτό αποτύχατε πλήρως
Για να τελειώνουμε με τα βουνά, το σημαντικότερο πρόβλημα, λένε όλοι που ασχολούνται με την επιστήμη της πολιτικής, είναι το διχαστικό πολιτικό περιβάλλον και η αβεβαιότητα η οποία πλανάται συνεχώς πάνω από την Αθήνα.
Αν στα θεωρεία της Βουλής ήταν σήμερα διεθνείς επενδυτές πιστεύετε ότι τη Δευτέρα θα έτρεχαν να βάλουν τα λεφτά τους στην Ελλάδα; Ή θα έτρεχαν να φύγουν μετά από ένα ωραίο σαββατοκύριακο στην ωραία μας Αθήνα. Και μετά είναι το άλλο: Δευτέρα - Τετάρτη και Παρασκευή ο κ. Καμμένος φεύγει. Τρίτη, Πέμπτη Σάββατο ο κ. Καμμένος μένει και Κυριακή παίζει κορώνα γράμματα ή κάποιο παρεμφερές παιχνίδι.
Το ασφαλές περιβάλλον σε συνδυασμό με σταθερό νομοθετικό και ρυθμιστικό πλαίσιο αποτελούν τους κυριότερους παράγοντες για την επιτυχή προσέλκυση επενδύσεων. Η πόλωση, ο διχασμός, η διαστρέβλωση της πραγματικότητας και η δολοφονία χαρακτήρων που επικρατούν τα τελευταία χρόνια στη χώρα είναι αποσταθεροποιητικοί παράγοντες για την οικονομία.
Όπως και - οι κωλυσιεργίες στις διαπραγματεύσεις, - οι συνεχείς τροποποιήσεις σε φορολογικά ζητήματα και στο ασφαλιστικό, - τα μπρος πίσω στις ιδιωτικοποιήσεις. Η απενοχοποίηση της επιχειρηματικότητας και της ιδιωτικής πρωτοβουλίας θα έπρεπε να είναι κοινός τόπος.
Κυρίες και κύριοι συνάδελφοι,
Το χειρότερο που μπορεί να συμβεί στην κοινωνία μας είναι να βγούμε από τα μνημόνια χωρίς να καταλάβουμε γιατί μπήκαμε. Χωρίς να αναγνωρίσουμε τα λάθη και χωρίς να δοκιμάσουμε τις δυνατότητές μας. Χωρίς να αλλάξουμε. Η χώρα έχει ανάγκη μια πολιτική με φιλελεύθερες αρχές, με μεταρρυθμιστική ορμή, με σύγχρονες αντιλήψεις. Με ευαισθησία απέναντι σε αυτούς που δεν μπορούν αλλά και με αυστηρότητα απέναντι σε αυτούς που δεν θέλουν.
Η χώρα έχει ανάγκη πολιτικούς που δεν ταλαντεύονται συνεχώς ανάμεσα στον συντηρητισμό και τον λαϊκισμό. Η αδυναμία των συμβατικών πολιτικών να προσαρμοστούν στη νέα κοινωνική πραγματικότητα έχει πολλαπλασιάσει - τα τελευταία χρόνια – αυτούς που αρνούνται να ψηφίσουν και αυτούς που δεν έχουν τι να ψηφίσουν. Και δεν ξέρω αν προσέξατε και στη σημερινή δημοσκόπηση, όπως και στις τελευταίες δημοσκοπήσεις το μέγεθος που ραγδαία αυξάνεται είναι η αδιευκρίνιστη ψήφος. Αυτοί που δεν ξέρουν ποιον να πιστέψουν και δεν έχουν τι να ψηφίσουν.
Πού είναι η λύση λοιπόν; Για εμάς είναι μία και τη λέμε εδώ και 4 χρόνια. Νέα μυαλά που δεν θα είναι διαβρωμένα από τον παλιό τρόπο σκέψης. Νέα μυαλά, χωρίς εξαρτήσεις. Νέα μυαλά, με εμπειρία στην κανονική ζωή. Η λύση για μία χώρα σε κρίση είναι αυτή που λέγαμε πάντα, μεγάλες αλλαγές παντού. Χωρίς φόβο, αλλά με πάθος!
7°
