Η παροιμία σύμφωνα με την οποία η κοπέλα που πουλάει σεξ προσπαθεί να κρύψει το επάγγελμά της, αλλά δεν της το επιτρέπει κάποια χαρά, δεν ξέρω πώς προέκυψε. Δεν νομίζω ότι τα κορίτσια (ή τα αγόρια) που πουλούν ερωτικές υπηρεσίες διακατέχονται από μια χαρά τόσο μεγάλη που δεν μπορεί να κρυφτεί και προδίδει την επαγγελματική τους κατεύθυνση. Αυτό που ξέρω είναι πως αυτοί που δεν έχουν βρει τον τρόπο να κρύβονται είναι οι άνθρωποι που δεν πολυαγαπούν τη Δημοκρατία. Είναι οι άνθρωποι σαν τον Έλληνα πρωθυπουργό.
Χτες, μιλώντας στη Βουλή, στο πλαίσιο της προσπάθειας αποφυγής της έρευνας για τα πεπραγμένα των συντρόφων υπουργών Υγείας του ΣΥΡΙΖΑ (είναι φτιαγμένοι από άλλο υλικό, πιο ευαίσθητο, που δεν σηκώνει έρευνα), από το στόμα του βγήκε μια φράση κάπως περίεργη. Απευθυνόμενος στην αξιωματική την αντιπολίτευση είπε: «Εκτίθεστε, διότι, σαν τον δολοφόνο που γυρνά στον τόπο του εγκλήματος, μας φέρνετε συνεχώς στο κοινοβούλιο να συζητάμε για το αδύνατο σημείο σας».
Δεν ξέρω τι ακριβώς είχε στο μυαλό του ο ηγέτης του Παύλου του Πολάκη και του Φίφη (Φώτιος Φανούριος) του Κουβέλη, αλλά σίγουρα αυτό το κάτι καλό για τη Δημοκρατία δεν ήταν. Διαφορετικά θα δίσταζε κάπως να ταυτίσει τις κοινοβουλευτικές διαδικασίες με έγκλημα και το κοινοβούλιο με τον τόπο που αυτό το έγκλημα λαμβάνει χώρα. Θα έβρισκε κάποιον άλλο τρόπο να δηλώσει την ενόχλησή του για μια διαδικασία που σκοπό έχει να ελέγξει τους ανθρώπους του.
Προφανώς, η απέχθεια του Αλέκση για τη Δημοκρατία δεν είναι καμιά μεγάλη έκπληξη. Δεν είναι η πρώτη φορά που την εκδηλώνει και σίγουρα δεν θα είναι η τελευταία. Στο κάτω κάτω η αγάπη του ηγέτη του ΣΥΡΙΖΑ για τη Δημοκρατία θα ήταν μια μεγάλη αντίφαση. Ένας άνθρωπος που θαυμάζει τον Πινοσέτ, τον Παπαδόπουλο και τον Φράνκο δεν μπορεί να είναι δημοκράτης, όπως ακριβώς δεν μπορεί να είναι δημοκράτης και κάποιος που θαυμάζει τον Κάστρο, τον Μάο και τον Μαδούρο. Το θέμα, λοιπόν, δεν είναι αν ο Αλέκσης γουστάρει τη Δημοκρατία (σίγουρα όχι), αλλά γιατί δεν κρύβει την απέχθεια του γι’ αυτήν.
Οι περιορισμένες δυνατότητές του, ενώ εξηγούν πολλά για τον τρόπο με τον οποίο κυβερνά, δεν νομίζω ότι μπορούν να δώσουν μια ικανοποιητική απάντηση. Δεν είναι, δηλαδή, από ανεπάρκεια που δεν μπορεί να κρύψει ότι, από όλα τα πολιτεύματα, προτιμά αυτά στα οποία το Κοινοβούλιο είναι ένας τόπος εγκλήματος. Είναι επειδή, όσο ικανός και να είσαι, την αγάπη αυτή δεν μπορείς να την κρύψεις.
Με λίγα λόγια, δεν ξέρω αν ισχύει το «θέλει η π@@τάνα να κρυφτεί, μα η χαρά δεν τη αφήνει». Ξέρω, όμως, ότι ισχύει το «Θέλει ο αντιδημοκράτης να κρυφτεί και η απέχθεια για τη δημοκρατία δεν τον αφήνει». Ξέρω ότι ο Αλέκσης καρφώνεται. Και ξέρω ότι κάθε μέρα που περνάει όλο και περισσότεροι τον παίρνουν χαμπάρι. Και μπράβο του.
