«Οι δημόσιες δεσμεύσεις του Ζάεφ ότι θα αλλάξουν τα ονόματα στο αεροδρόμιο και την Εθνική οδό είναι μια καλή αρχή αλλά δεν αρκεί. Πρέπει να δεσμευτεί για αλλαγές στα σχολικά βιβλία και το Σύνταγμα. Βάζω σκόπιμα πρώτα τα βιβλία γιατί αυτό που μας ενδιαφέρει είναι τα παιδιά των γειτόνων μας να μην μεγαλώνουν με έχθρα για την Ελλάδα» γράφει μεταξύ άλλων ο Σταύρος Θεοδωράκης σε άρθρο του στα Νέα σχετικά με το συλλαλητήριο και τις γεωπολιτικές εξελίξεις.
Το άρθρο ως έχει:
Στην πολιτική όπως και στη ζωή σημασία έχει ποιους συναντάς. Το ίδιο ισχύει και με τα συλλαλητήρια. Δεν μπορεί να είσαι στην ίδια συγκέντρωση με εθνικιστές και να λες «και τι έγινε;». Δεν μπορείς να ακούς μόνο άναρθρες κραυγές και να λες «εγώ έχω τις δικές μου ιδέες».
Ας βρει κάποιος προοδευτικός πολίτης, κεντροαριστερός ή κεντροδεξιός, δύο φράσεις από όλα αυτά που ακούστηκαν στη Θεσσαλονίκη που να μπορεί να πει «με αυτά τα λόγια συμφωνώ».
Ήταν θαρραλέο λοιπόν που τα παιδιά από «το Ποτάμι της Μακεδονίας», συγκέντρωσαν σε ένα κείμενο όσα ειπώθηκαν στο συλλαλητήριο και τελικά κατέληξαν ρωτώντας «ποιους χειροκροτάς πατριώτη;».
Και στην Αθήνα ποιους θα χειροκροτήσεις όταν το γενικό πρόσταγμα το έχει πάλι ένας πολιτευτής των ΑΝΕΛ, που κυνηγούσε μαζί με χρυσαυγίτες και παραεκκλησιαστικούς, «αμαρτωλούς» ηθοποιούς θεατρικών παραστάσεων. Πολιτικοί, φορείς και κόμματα πρέπει να ξανασκεφτούν λοιπόν την στήριξη που προσφέρουν στους ψεκασμένους υπερπατριώτες. Άλλωστε, οι πλατείες των αγανακτισμένων που γέννησαν το πολιτικό τέρας των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ δεν είναι και τόσο παλιές.
Ας πάμε όμως στην ουσία του ζητήματος. Οι δημόσιες δεσμεύσεις του Ζάεφ ότι θα αλλάξουν τα ονόματα στο αεροδρόμιο και την Εθνική οδό είναι μια καλή αρχή αλλά δεν αρκεί. Πρέπει να δεσμευτεί για αλλαγές στα σχολικά βιβλία και το Σύνταγμα.
Βάζω σκόπιμα πρώτα τα βιβλία γιατί αυτό που μας ενδιαφέρει είναι τα παιδιά των γειτόνων μας να μην μεγαλώνουν με έχθρα για την Ελλάδα. Θα τολμήσουν λοιπόν; Αν «όχι», η συζήτηση σταματά εδώ. Αν όμως πουν «ναι», εμείς τι κάνουμε; Συλλαλητήρια και βέτο; Με τους πολιτικούς αρχηγούς στα χαρακώματα να ανταλλάσσουν πολεμικά ανακοινωθέντα;
Τότε, ποιος θα είναι Βαλκάνια και ποιος Ευρώπη; Και πιστεύει κανείς ότι η Ελλάδα θα κερδίσει αν πει «όχι» όταν τα Σκόπια θα έχουν πει «ναι»; Και οι σύμμαχοι μας στην Ευρωπαϊκή Ένωση και το ΝΑΤΟ, με ποιόν θα είναι;
Νομίζω ότι πολλοί αναλυτές και πολιτικοί, διαβάζουν λάθος και τη διεθνή συγκυρία και τις διαθέσειςτης ελληνικής κοινωνίας. Ο σύγχρονος κόσμος δεν θέλει να υπάρχει μια περίκλειστη βαλκανική ζώνη, παραδομένη σε διεθνείς και τοπικές μαφίες και ανεξέλεγκτες εστίες θρησκευτικού φανατισμού. Με χώρες έτοιμες να καταρρεύσουν και ηγεσίες εξαρτώμενες από την Τουρκία ή την Ρωσία. Και θα κάνουν ότι μπορούν για να στηρίξουν την ευρωπαϊκή προοπτική της FYROM. Οι Έλληνες το έχουν καταλάβει αυτό και έξι στους δέκα - σύμφωνα με τις δημοσκοπήσεις του Ιανουαρίου – θέλουν πλέον μια κοινά αποδεκτή λύση.
Άλλωστε μόνο το 9% θεωρεί ότι κερδίσαμε από τους χειρισμούς στο Σκοπιανό αυτά τα 25 χρόνια και επτά στους δέκα λένε ότι χάσαμε. Οι Έλληνες, δείχνουν οι διαχρονικές έρευνες, δεν φοβούνται τον Σκοπιανό τουρίστα, συνεργάτη, υπάλληλο, προμηθευτή ακόμη και σύντροφο του παιδιού τους.
Ο παραμορφωτικός καθρέφτης των συλλαλητηρίων θόλωσε λοιπόν την οπτική κομμάτων και πολιτικών. Όχι όμως τη δική μας. Το Ποτάμι, εκπροσωπώντας την προοδευτική λογική επιμένει στην εθνική γραμμή της σύνθετης ονομασίας που περιέχει, αλλά δεν μονοπωλεί τον όρο Μακεδονία – πρόταση που επανέλαβε και μετά το συλλαλητήριο θαρρετά και η κυρία Γεννηματά, εκφράζοντας όλο το Κίνημα Αλλαγής. Πώς θα γίνει αυτό όμως σήμερα που φαίνεται να κυριαρχεί μια νέα εθνική κακοφωνία; Πρέπει να αποκτήσουμε Εθνικό Συμβούλιο Ασφαλείας. Έχουμε καταθέσει και σχετική πρόταση νόμου. Κανείς δεν λέει όχι, αλλά και κανένα κόμμα εξουσίας δεν το προχωράει.
Μια συζήτηση σε ένα άτυπο Εθνικό Συμβούλιο στο οποίο θα συμμετέχουν οι αρχηγοί των δημοκρατικών κομμάτων και οι πρώην πρωθυπουργοί που έχουν χειριστεί το θέμα τα τελευταία 25 χρόνια θα μπορούσε να ξεδιαλύνει την εικόνα. Όταν χαρακτηρίζουμε κάποιο θέμα εθνικό, πρέπει να είμαστε όλοι έτοιμοι να αναλάβουμε εθνικές ευθύνες. Ο Κώστας Σημίτης, ο Κώστας Καραμανλής, ο Γιώργος Παπανδρέου, ο Αντώνης Σαμαράς και οι νυν αρχηγοί. Υπευθυνότητα θέλει ο κόσμος, όχι μισόλογα και κρυφή διπλωματία. Η κούφια συνθηματολογία, οι συγκρούσεις μέσω «κύκλων» και τα «πες εσύ για να πω και εγώ» δεν περιποιούν τιμή σε κανένα.
Η ευθύνη της κυβέρνησης βέβαια για το κλίμα που έχει δημιουργηθεί είναι μεγάλη. Από τον Σεπτέμβρη βλέποντας τα σημάδια στον ορίζοντα, είχα ζητήσει από τον κ.Τσίπρα στην Βουλή, να ξεκαθαρίσει τη θέση του και απάντησε ότι δεν είναι του παρόντος. Το Νοέμβριο επανήλθα στη Βουλή και ρώτησα τον κ.Τσίπρα αν επικροτεί την αλλοπρόσαλλη στάση του κ.Καμμένου που χαρακτήριζε προδοσία μια σύνθετη ονομασία. Καμία απάντηση ξανά. Στην συζήτηση του «Πολυνομοσχεδίου» ζήτησα για 3η φορά από τον πρωθυπουργό να μην παίζει με κρυφά χαρτιά. Να ξεκαθαρίσει τι έχει συμφωνήσει με τους ακροδεξιούς συμμάχους του, γιατί είναι αστείο να ζητά υπεύθυνη στάση από τη Βουλή και να αφήνει τον υπουργό Αμύνης να γυρνά από εδώ και από εκεί – και αύριο στο ΝΑΤΟ – και να λέει, ανάλογα την ημέρα, μια δική του άποψη για ένα εθνικό θέμα.
Ας αναλάβει λοιπόν ο κ.Τσίπρας τις ευθύνες του. Δημιούργημα του είναι η κυβερνητική παραφωνία. Και μετά να ζητάει ευθύνες από όλους εμάς. Οι Έλληνες απογοητευμένοι από δημαγωγούς και λαϊκιστές θέλουν να δουν τα προβλήματα να λύνονται. Έχουν βαρεθεί το βήμα σημειωτόν και την κατρακύλα κάθε τρεις και λίγο στο παρελθόν. Αντιλαμβάνονται τα ιδιοτελή παιγνίδια εξουσίας όπως έχουν μάθει να ξεχωρίζουν τον πατριωτισμό από την πατριδοκαπηλία. Μα - θα μπορούσε να αναρωτηθεί κάποιος - και οι μάχες, οι ήρωες, οι δάφνες; Όλα αυτά που συγκινούν τους βασανισμένους από την κρίση Έλληνες; Εδώ απαντά ο Ελευθέριος Βενιζέλος: «Τα έθνη δεν πρέπει να στρέφουν το βλέμμα προς τα οπίσω, ειμή όσον απαιτείται δια να πορίζωνται τα αναγκαία εντεύθεν διδάγματα». Και όλα αυτά ειπωμένα το ‘28, έξι χρόνια από τη Μικρασιατική Καταστροφή και το τέλος της Μεγάλης Ιδέας.
8°
