Στη Θεσσαλονίκη δόθηκε το στίγμα της σύνθεσης της ελληνικής εκδοχής της νέας Λαϊκής Δεξιάς με υπερσυντηρητικά χαρακτηριστικά, εθνικιστικό προσανατολισμό με ομοιότητες στο ιδεολογικό χαρμάνι που χαρακτηρίζει ανάλογους σχηματισμούς στον ευρωπαϊκό χώρο. Όλα τα παραπάνω με μία πινελιά βαλκανικής γραφικότητας, όπου η Ιστορία και το πολιτισμικό βάθος βιάζονται αισθητικά κατ’ εξακολούθηση.
Στο μέτωπο αυτό συμμετέχει το καραμανλικό κατεστημένο στη Βόρεια Ελλάδα με όλα τα τοπικά του χαρακτηριστικά και τις εξαρτήσεις. Η Εκκλησία όσον αφορά τις Μητροπόλεις Νέων Χωρών. Οι παραθρησκευτικοί και παραστρατιωτικοί μηχανισμοί, αποκύημα της φασίζουσας σύνθεσης του πολιτικού νεφελώματος που έχει στηθεί από τον Εμφύλιο και παραμένουν ενεργοί και πλήρως ενσωματωμένοι. Οι μηχανισμοί συλλογικοτήτων της Ομογένειας και των τοπικών εθνικού χαρακτήρα οργανώσεων, κυρίως Ποντιακών, που διατηρούν διαχρονικές σχέσεις με τη «σκοτεινή μάζα» του υπερσυντηρητικού σύμπαντος ήδη από την περίοδο της προσφυγιάς. Πολιτικοί παράγοντες που εξαρτώνται για την εκλογή τους ή την αναρρίχησή τους από συγκεκριμένα επιχειρηματικά συμφέροντα και δεν ανήκουν σε χώρους της παραδοσιακής Δεξιάς αλλά πολιτεύονται ή πολιτεύονταν έως πρόσφατα ακόμη και με την Κεντροαριστερά. Ένα μεγάλο τμήμα του χουλιγκανικού κατεστημένου της Τούμπας, το οποίο κατηγορείται για τον εμπρησμό. Η Χρυσή Αυγή με κεντρική κατευθυντήρια γραμμή. Ο μηχανισμός των ΑΝΕΛ (αυτός που υφίσταται).
Η ιδεολογική βιτρίνα αυτού του νεφελώματος είναι μία απόλυτη «Γκρίζα Ζώνη» όπου τσαρλατάνοι δήθεν πανεπιστημιακοί και ντεμέκ επιστήμονες, γραφικοί τοπικοί παράγοντες, απόστρατοι, θεούσες και τέλος ο Φράγκος Φραγκούλης, κινούνται μέσα στα θολά νερά του εθνικισμού, της πατριδολαγνείας, επιχειρηματικών συμφερόντων, ξένων συμφερόντων, ντόπιων αναχρονισμών και εσωτερικών έριδων εντός της Ελλαδικής Εκκλησίας. Αυτό το μόρφωμα διαθέτει πελατεία. Το απέδειξε στη Θεσσαλονίκη. Η πολιτική αυτή πελατεία είναι αρκετή για να συγκροτήσει στην ελληνική κοινωνία συνολικά ένα ασφαλές μονοψήφιο ποσοστό στα δεξιά της Νέας Δημοκρατίας με τη σημερινή της σύνθεση. Κάποτε επί ΕΡΕ και κατόπιν επί Νέας Δημοκρατίας του Κωνσταντίνου Καραμανλή, αυτό το νεφέλωμα αποτελούσε οργανικό κομμάτι της Δεξιάς του Κυρίου και του Καραμανλισμού, αφού υπηρέτησε πιστά το μετεμφυλιακό μόρφωμα του Στρατηγού Παπάγου. Οι γενιές άλλαξαν αλλά το φασίζον αλλά μη φασιστικό αυτό αμάγαλμα επιβίωσε με ενέσεις. Το «μακεδονικό» εδώ και 25 χρόνια και το «ελληνοτουρκικό» αποτελούν τις διαχρονικές ενέσεις ενίσχυσης του πολιτικού αυτού νεφελώματος που διαθέτει δίκτυα. Από το 1993 και μετά τα δίκτυα αυτά προσέλαβαν ακόμη και επίσημο ιδεολογικό χαρακτήρα με πρόσχημα ή άλλοθι την περίοδο της εσωτερικής αναταραχής στη Νέα Δημοκρατία με τη ρήξη Μητσοτάκη - Σαμαρά, με τη διαμόρφωση μίας ιδιότυπης συμμαχίας με την υπόθεση Οτζαλάν, με το πολιτικό μόρφωμα που πρωτοστάτησε σε Ελλάδα και Κύπρο στην καταδίκη του Σχεδίου Ανάν. Έκτοτε, αν και έπεσαν στην αφάνεια, εν τούτοις με κάθε ευκαιρία ενεργοποιούνται.
Το σχέδιο Τσίπρα
Στο Μαξίμου ανακαλύπτουν τον Μακιαβελισμό ως πεμπτουσία του άρχειν. Μόνο που στη θέση του Νικολό (Μακιαβέλι) είναι ο Νίκος Παπάς και στη θέση ενός Ταλεϋράνδου βρίσκεται ο Νίκος ο Κοτζιάς. Υπάρχει μία μικρή διαφορά. Έτσι, όταν προέκυψε η νέα φάση του «μακεδονικού», η ηγετική ομάδα θεώρησε πως πρέπει να χρησιμοποιήσει την εξέλιξη ως πολιορκητικό κριό για να αποδυναμώσει τον Κυριάκο Μητσοτάκη από τα δεξιά του. Πρόκειται για μία καλή σκέψη τακτικής φύσεως αλλά απόλυτα ανήθικης σκέψης όσον αφορά το συμφέρον της χώρας. Η λογική που διέπει το εγχείρημα είναι απλή έως και απλοϊκή. Να αναγκαστεί ο Κυριάκος Μητσοτάκης να κοντραριστεί με το υπερδεξιό - ακροδεξιό νεφέλωμα ώστε να αποδυναμωθεί εκλογικά έστω και με τη συγκρότηση ενός πολιτικού σχηματισμού, σκοτεινού χαρακτήρα, που δυνητικά θα του αποσπούσε ένα κρίσιμο 4% το οποίο με το συμπλήρωμα της Χρυσής Αυγής θα καθιέρωνε μία απώλεια της τάξης του 10% στα δεξιά της Νέας Δημοκρατίας. Αν μάλιστα από αυτή τη διαδικασία ο πολιτικός αλγόριθμος θα έβγαζε και ένα καθαρό 3% για τους ΑΝΕΛ, τότε στο Μαξίμου θα έκαναν λόγο για θρίαμβο. Όταν όμως ευημερεί η πολιτική άλγεβρα αρχίζουν τα προβλήματα. Το Μαξίμου και κυρίως ο Κοτζιάς που κατήλθε στον στίβο με Σχέδιο Α, χωρίς Σχέδιο Β και χωρίς εναλλακτικές, ξέχασαν πως για να οικοδομηθεί ένα πλάνο σε διπλωματικό και πολιτικό επίπεδο χρειάζονται συμμαχίες. Κυρίως όταν έχουν αναληφθεί υποχρεώσεις έναντι τρίτων. Στην παρούσα περίπτωση έναντι των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ.
Αντί λοιπόν να κληθεί ο Κυριάκος Μητσοτάκης πάραυτα στο Μαξίμου για ενημέρωση καθώς και η συλλογική ηγεσία της Κεντροαριστεράς αλλά και το ΚΚΕ, αντί εξ αρχής να υπάρξει επαφή με το «θεσμικό κονέ» του Μαξίμου, τον αρχιεπίσκοπο, ο Αλέξης Τσίπρας επέλεξε τον Μακιαβελισμό ως τακτική. Άνθρακες ο θησαυρός. Ούτε οι συντηρητικοί έμμεσοι συνεργάτες του κ. Κοτζιά, ούτε οι παραφυάδες της πάλαι ποτέ Πολιτικής Άνοιξης που τελευταία ενεργοποιούνται γύρω από το ΥΠΕΞ ως άλλοθι και διασφάλιση διπλωματικών οπισθίων, είναι σε θέση να ανατρέψουν μία πραγματικότητα. Η τακτική Τσίπρα - Κοτζιά έφεραν το «Μακεδονικό» και πάλι στο πεζοδρόμιο και το απίθωσαν στα χέρια των σκοτεινών μηχανισμών ενός διαχρονικού και ιδιότυπου παρακράτους.
Η «σωτήρια προοπτική» με υπογραφή Ζάεφ
Ευτυχώς που στην πόλη των Σκοπίων ανακοινώθηκε επισήμως πως η οποιαδήποτε πρόταση για το όνομα της ΠΓΔΜ θα τεθεί σε δημοψήφισμα. Η ανακοίνωση έγινε δεκτή με αναστεναγμούς ανακούφισης στο Μαξίμου και στο γραφείο του Νίκου Κοτζιά. Με δεδομένη την ιδεολογικο-πολιτική σύνθεση της κοινωνίας της FYROM καθώς και την εθνοτική συγκρότηση του κράτους, είναι πολύ πιθανόν η κοινωνία του γειτονικού κράτους να απορρίψει μία συμβιβαστική λύση. Ιδιαίτερα μάλιστα αν οι εθνικιστές που ακολουθούν κατά γράμμα τον ρωσικό παράγοντα και υπακούουν σε αυτόν διαχρονικά ενεργοποιηθούν δυναμικά. Ο Γκρουέφσκι δεν έχει πει την τελευταία του λέξη και ο πρωθυπουργός Ζάεφ διαθέτει μόνον μία έδρα παραπάνω από όσες χρειάζονται για αλλαγές ποιοτικές στο Σύνταγμα της ΠΓΔΜ. Η ρωσική διπλωματία έχει αποδυθεί σε έναν διαρκή αγώνα επηρεασμού της κοινής γνώμης στην ΠΓΔΜ με όλα τα μέσα που διαθέτει. Και είναι πολλά. Σύμφωνα μάλιστα με ασφαλείς πληροφορίες το «Ξανθό Γένος» είναι ιδιαίτερα ενεργό και στη Βόρεια Ελλάδα. Η Μόσχα δίνει «διμέτωπη μάχη» για να αποφευχθεί η είσοδος της FYROM στο ΝΑΤΟ.
Αν λοιπόν ένα δημοψήφισμα στην ΠΓΔΜ απορρίψει συμβιβαστική λύση, τότε το Μαξίμου και ο Νίκος Κοτζιάς θα διαθέτουν το απόλυτο άλλοθι και ούτε γάτα ούτε ζημιά. Έτσι σκέπτονται προετοιμάζοντας τη διπλωματική «κωλοτούμπα». Βλέπετε, η συγκέντρωση της Θεσσαλονίκης «ξύπνησε» τα φαντάσματα και ενεργοποίησε τους «βρικόλακες». Ακόμη και ο Κώστας Καραμανλής ξύπνησε από τον παρατεταμένο πολιτικό λήθαργο των τελευταίων ετών. Ακόμη και ο Αντώνης Σαμαράς αναθάρρησε οσμιζόμενος πολιτική προοπτική. Το σαμαρικό δίδυμο Βορίδης - Άδωνις ακονίζουν τα μαχαίρια και σε κάποια συγκροτήματα ΜΜΕ αρχίζουν να ξαναπαίζουν τα όργανα της οικοδόμησης συνθηκών πατριδοκαπηλίας. Ο Φράγκος Φραγκούλης, αν και γνωρίζει τα όριά του, έπιασε στασίδι στα ενημερωτικά πρωινάδικα και προβαίνει σε πατριωτικές δηλώσεις περί κόμματος και αρχηγίας αλλά οι «φύλακες» έχουν γνώση και τον αναμένουν στη γωνία. Τον χρησιμοποιούν τον στρατηγό όσο είναι «χρήσιμος». Μετά θα αναλάβουν άλλοι. Η Υπερδεξιά διαθέτει εφεδρείες. Με λίγα λόγια ξαναμοιράζεται μια τράπουλα που δεν είναι δυνατόν να ελεγχθεί πια από την ηγετική ομάδα στο Μαξίμου.
Τα πάντα είναι ρίσκο όταν ζεις σε μια χώρα όπου το κράτος είναι το απλό άθροισμα υπαλλήλων χωρίς ικανότητες, προϊσταμένων χωρίς ευθύνες και πολιτικών που περιφέρουν αυτάρεσκα τις ιδιότητές τους
Οποιοσδήποτε ικανός να παραγάγει έργο προσκρούει πάνω στο παραλήρημα ότι έτσι παρεμποδίζει την «εξαθλίωση των εργαζομένων» και καθυστερεί την «επανάσταση»
19°
