Το ΠΑΣΟΚ απέδειξε και πάλι ότι είναι πολύ σκληρό για να πεθάνει. Ένα πρωτόγνωρο ένστικτο αυτοσυντήρησης έστειλε 210.505 συμπολίτες μας στις κάλπες για να ψηφίσουν κατά 73% πασοκικούς υποψήφιους για αρχηγό του νέου φορέα (ΝΦ) και να αναδείξουν ως πρώτους την κ. Φώφη Γεννηματά (41,38%) και τον κ. Νίκο Ανδρουλάκη (24,81%).
Παρέδωσαν τα κλειδιά του ΝΦ, δηλαδή της μετεξέλιξης του ΠΑΣΟΚ, σε έμπειρους πολιτικούς του δικού τους χώρου για να τον οδηγήσουν στη νέα εποχή της συριζαϊκής αποκαθήλωσης. Όποιοι πίστευαν (και ήταν πολλοί και έμπειροι) ότι η μαζικότητα της ψηφοφορίας θα προκαλούσε τεκτονικό ρήγμα και θα έφερνε στην κορυφή τους «μουσαφίρηδες» διαψεύστηκαν και ήταν λογικό, όχι μόνο εκ του αποτελέσματος, αλλά και εκ της πολιτικής αντιμαχίας που προηγήθηκε.
Διότι, τόσο ο δήμαρχος κ. Γ. Καμίνης όσο και ο επικεφαλής του Ποταμιού κ. Σ. Θεοδωράκης δεν είχαν τα φόντα για να διεκδικήσουν κάτι τόσο μεγάλο και σημαντικό. Ο πρώτος, διότι δεν έχει πολιτική εμπειρία, είχε μια κακή δεύτερη θητεία στον Δήμο της Αθήνας, δεν είχε στο παρελθόν σημαντικές πολιτικές παρεμβάσεις και κυρίως δεν ανέδειξε ένα ιδιαίτερο πολιτικό πρόσωπο ελκυστικό για τον ψηφοφόρο και φίλο του κεντροαριστερού χώρου. Η ατυχής προσπάθειά του να αναδειχθεί ως «ιδεολογικός ταγός της παρακμής» με αφορμή την τραγική κατάσταση της δημόσιας ζωής στο μεγαλύτερο Δήμο της χώρας, του έδωσε τη χαριστική βολή. Δυστυχώς γι’ αυτόν και ευτυχώς για το χώρο οι ψηφοφόροι κατάλαβαν ότι ο αρχηγός του νέου φορέα, αν μη τι άλλο, πρέπει να είναι έμπειρος πολιτικός. Όπως νοούμε την πολιτική στην Ελλάδα και όχι μόνο.
Ο κ. Σ. Θεοδωράκης έφτιαξε ένα κόμμα, έκανε θαυμάσιο opening στις ευρωεκλογές, κρατήθηκε εντός βουλής στις δύο επόμενες εκλογές και σταδιακά το οδήγησε στην απαξίωση. Προσέλκυσε και έδιωξε ό,τι καλύτερο είχε να παρουσιάσει το πνευματικό δυναμικό της χώρας. Θεωρείται αποτυχημένος, όσο κι αν αυτό φαίνεται σκληρό για τον εργατικό και πεντακάθαρο επικεφαλής του Ποταμιού. Από την άλλη, οι εν πολλοίς φιλελεύθερες απόψεις του δεν συνάδουν ούτε με το κρατικιστικό παρελθόν του ΠΑΣΟΚ, ούτε με σοσιαλδημοκρατικό DNA του ευρύτερου χώρου. Εξάλλου οι φίλοι του κόμματός του δεν συμφωνούσαν με την κάθοδό του σε αυτό τον αγώνα, απόδειξη ότι ούτε αυτοί τον ψήφισαν.
Με δυο λόγια, οι ψηφοφόροι που στήθηκαν στις ουρές, κατά πλειοψηφία μιας κάποιας ηλικίας, φοβήθηκαν ότι η εκχώρηση της ηγεσίας σε ξένους προς τον πυρήνα του ΝΦ θα τον οδηγούσαν στη διάλυση και την απαξίωση. Ηγέτες χωρίς ικανό και έμπειρο πολιτικό προσωπικό, χωρίς γνώση των φυλών του κόμματος και χωρίς μια ιδιαίτερη πολιτική πρόταση δεν μπορούν να κάνουν και πάλι την παράταξη μεγάλη. Και μάλλον έχουν δίκιο.
Για να προσελκύσεις ευρύτερα στρώματα στο χώρο αυτής της κεντροαριστεράς, εκτός των προαναφερθέντων, πρέπει να παρουσιάσεις και καθαρές λύσεις για τα μεγάλα προβλήματα της χώρας. Να πεις κάτι καινούργιο. Και οι επίδοξοι νέοι αρχηγοί δεν το είπαν. Συνεπώς και δεν τα προσέλκυσαν. Η υπόθεση έμεινε στον ιδεολογικό και πολιτικό χώρο του ΠΑΣΟΚ με τα γνωστά αποτελέσματα. Φυσιολογικά πράγματα.
Το ΠΑΣΟΚ είτε μόνο του είτε ως ΝΦ έχει δικαίωμα να επανέλθει στα σαλόνια του πολιτικού μας στερεώματος. Είτε με την κ. Γεννηματά, είτε με τον κ. Ανδρουλάκη θα αναζητήσει τρόπους και πολιτικές ώστε να προσεγγίσει παλιούς ψηφοφόρους του που «εξαπατήθηκαν» από το λαϊκισμό του ΣΥΡΙΖΑ. Αν πει την αλήθεια για την κατάντια της χώρας, αν κάνει ειλικρινή αυτοκριτική και αν παρουσιάσει πειστικές λύσεις φιλελεύθερης λαϊκής κατεύθυνσης θα σπάσει το δικομματισμό και θα προβάλει ως λύση. Είτε μόνο του, είτε ως συνεταίρος της ΝΔ σε μια νέα κυβέρνηση. Και αυτό θα είναι ωφέλιμο για τον τόπο. Η μεγάλη συμμετοχή του κόσμου στις πρόσφατες εκλογές δηλώνει ότι μπορεί να εμβολίσει τον ΣΥΡΙΖΑ στο γήπεδο μιας σύγχρονης και παραγωγικής σοσιαλδημοκρατίας. Που μπορεί να διαλέγεται με τη φιλελεύθερη κεντροδεξιά, χωρίς να υποτάσσεται σ’ αυτήν.
Αν όμως διανοηθεί να ντυθεί νέος ΣΥΡΙΖΑ, να προβάλει ένα νέο ήπιο λαϊκισμό, υποσχόμενο μέρες που πέρασαν και δεν θα ξαναρθούν, θα είναι επιζήμιο τόσο για τον εαυτό του όσο και για τον τόπο. Θα αφήσει όλο το χώρο στο δικομματισμό και θα καταλήξει παρίας του πολιτικού συστήματος.
Οι φίλοι του ανέστιου Left-Liberal υπόχωρου που είχαν μια ελπίδα ότι θα πάρουν τα ηνία της Κεντροαριστεράς δεν έχουν κανένα λόγο να ελπίζουν σε τίποτα. ΔΗΜΑΡ, «58», ΠΟΤΑΜΙ είναι τρεις διαδοχικές ήττες που βαραίνουν στην πλάτη του. Καλές οι ιδέες αλλά χωρίς ικανό πολιτικό προσωπικό, χωρίς ηγέτη, χωρίς πολιτική πρόταση είναι αδύνατο να καρπίσουν σε μια χώρα που έχει μάθει να ζει υπό το πνεύμα και το σώμα του άκρατου κρατισμού. Ακόμα και ένας Μακρόν στην Ελλάδα δεν θα είχε τύχη. Ξέρουν όμως ότι το βέλος του χρόνου δείχνει πάντοτε προς την αύξηση της εντροπίας. Ως εκ τούτου κάποια πράγματα θα αλλάξουν στον τόπο μας νομοτελειακά αλλά πάντοτε με βαλκανικό τρόπο. Θα τα πραγματώσουν αναγκαστικά κόμματα όπως η ΝΔ ή το νέο ΠΑΣΟΚ. Δυσκοίλια; Συρόμενα; Ημιτελώς, ανεπαρκώς; Υπό επιτροπεία; Θα το δούμε. Αλλά ήδη βρισκόμαστε στη μετά ΣΥΡΙΖΑ εποχή.
Στη χώρα μας ένα 20% είναι ακροαριστερό, ένα 20% ακροδεξιό, ένα 20% «ψεκασμένο». Ένα γενικώς ορθολογικό 40% παλεύει να ηγεμονεύσει και συνήθως τα καταφέρνει. Με τον τρόπο που έχουμε ήδη ζήσει. Ας ελπίσουμε ότι το πάθημα έγινε μάθημα και μια καλύτερη εποχή ξημερώνει. Ας είμαστε συγκρατημένα αισιόδοξοι.
