Δεν ξέρω πόσα μπράβο να δώσω (ίσως καμιά 200αριά να είναι αρκετά) στον Αντώνη τον Σαμαρά, ο οποίος σε ένα απολαυστικό βιντεάκι με το χαρακτηριστικό και ευφάνταστο τίτλο «Διάγγελμα» διαβεβαίωσε τους fans του πως η Ελλάδα είναι πλέον θωρακισμένη και δεν έχει να φοβάται τίποτα, καθώς αυτό που στην πραγματικότητα φοβίζει είναι το άγνωστο και η αβεβαιότητα και όχι η βεβαιότητα του τέλους, που όσο να ’ναι ανακουφίζει κιόλας. Επειδή δεν είμαι κανένα κορόιδο, θέλω κι εγώ με τη σειρά μου να επιβεβαιώσω τη θωράκιση της χώρας, προσθέτοντας πως τώρα το μόνο που μένει είναι να βρεθεί και ένα κάποιο περιεχόμενο να γεμίσει τη θωράκιση, αλλά αυτό είναι μια λεπτομέρεια την οποία παρακαλώ να μη δώσετε καμία σημασία.
Και μην ξεχνάτε: Θωρακισμένη Ελλάδα σημαίνει Θωρακισμένοι Έλληνες
Οφείλω βέβαια να ομολογήσω πως στο διάγγελμα του πρωθυπουργού ακούστηκε μια φράση που κάπως με μπέρδεψε. Μιλώ για τη φράση που ακούστηκε προς το τέλος και η οποία έλεγε πως όλα γίνονται προκειμένου να γίνει πραγματικότητα «η Ελλάδα που μας αξίζει». Ομολογώ πως αρχικά δεν μπόρεσα να καταλάβω αν ο πρωθυπουργός με αυτό το «μας» αναφέρονταν στην κυβέρνηση, στο κόμμα του ή στην οικογένειά του. Με δεδομένο πως αποκλείεται να μιλούσε για όλους τους κατοίκους στη χώρας –δεν θα τολμούσα ποτέ να θεωρήσω πως μπορεί εγώ να αξίζω μια Ελλάδα τόσο σπουδαία όσο αυτή που αξίζει ένας κομματάρχης ή ένας τοπικός άρχοντας ή ένας οργανωμένος οπαδός ή ένας γ.γ. οποιουδήποτε πράγματος ή ένας ψηφοφόρος της Χρυσής της Αυγής ή ένας μεγαλοφοροφυγάς ή ένας καταπατητής ή ένας καταχραστής ή ένας................. (συμπληρώστε κατηγορίες άξιων συνανθρώπων)–, καταλήγω στο συμπέρασμα πως ο Αντώνης ο Σαμαράς, ως συνομιλιτής του Θεού, μιλούσε για τον εαυτό του χρησιμοποιώντας τον πληθυντικό της μεγαλοπρέπειας. Μιλούσε στην πραγματικότητα για «την Ελλάδα που του αξίζει» και η οποία, όντως, είναι μια πραγματικότητα και μπράβο της.
«Δώστε μας την Ελλάδα που μας αξίζει, ρε κουφάλες...»
Με χαμόγελο τόσο πλατύ που κόντεψαν να μου σκιστούν τα μάγουλα, διαπίστωσα, για πολλοστή φορά, πως το φίλαθλο πνεύμα ευδοκιμεί στη χώρα μας με τον ίδιο τρόπο που οι ελιές ευδοκιμούν στο πρόσωπο του κάποτε καταλληλότερου, του Κώστα του Σημίτη. Αφορμή γι’ αυτή την ελπιδοφόρα διαπίστωση στάθηκαν οι αντιδράσεις κάποιων –βαθιά ποτισμένων με το πνεύμα του Ολυμπισμού– συνανθρώπων μου, οι οποίοι θεώρησαν πως οι νεκροί και οι τραυματίες της Βοστώνης είναι μάλλον ανάξιοι προσοχής, γιατί αλλού οι νεκροί είναι πολύ περισσότεροι και το σκορ του αγώνα σε βάρος τους – και στο κάτω κάτω αυτοί άρχισαν, κύριε. Αυτό που με μπέρδεψε κάπως είναι πως οι συγκεκριμένοι συμπολίτες μου δηλώνουν αριστεροί και άρα ένθερμοι υποστηρικτές της άποψης πως στις χούντες που αυτοαποκαλούνται αστικές δημοκρατίες οι λαοί είναι ανεύθυνοι των εγκληματικών ενεργειών των κυβερνήσεών τους. Μετά, βέβαια, κατάλαβα πως η αγάπη για τα σπορ και την ομάδα είναι πέρα και πάνω από ιδεολογίες και στο πλαίσιο αυτό καλώ όλους μας να σταματήσουμε να αναφερόμαστε σε νεκρούς πολέμων, εθνικοαπελευθερωτικών αγώνων, κυβερνητικών εγκλημάτων και επαναστατικών ή τρομοκρατικών ενεργειών (ανάλογα με το ποια ομάδα είσαι), καθώς ο αριθμός τους είναι ασήμαντος μπροστά στους νεκρούς των αυτοκινητιστικών δυστυχημάτων και όλοι ενωμένοι να κοιτάξουμε κατάματα τον πραγματικό εχθρό και να αναφωνήσουμε «Φονιάδες των Λαών Αυτοκίνητα».
Ένας Είναι ο Εχθρός, ο Αυτοκινητισμός
Με χαρά αναγγέλλω πως τη Δευτέρα 15 Απριλίου μια νέα μέρα ξημέρωσε για την Ελλάδα, καθώς ο Ανδρέας ο Λοβέρδος ανακοίνωσε την ίδρυση του κόμματός του και αποκάλυψε στο πανελλήνιο που αγωνιά τον τίτλο του, που είναι «Συφωνία για τη Νέα Ελλάδα», δηλαδή ΣΝΕ. Όπως ίσως δεν γνωρίζετε, μέχρι και τη Δευτέρα ο τίτλος ήταν ένα μυστικό με επτά σφραγίσματα και τρεις πορσελάνινες θήκες. Ακούγοντάς τον, κατάλαβα πως η μυστικότητα οφείλονταν σε ένα πρωτόγνωρο συναίσθημα που ένιωσε ο Ανδρέας ο Λοβέρδος και το οποίο στα λεξικά αναφέρεται ως «ντροπή». Ευτυχώς, ο φέρελπις πολιτικός ξεπέρασε τις αναστολές του και μας το αποκάλυψε το όνομα, το οποίο αν, ο μη γένοιτο, δεν πιάσει στην πολιτική, μπορεί να χρησιμοποιηθεί ως σλόγκαν για διαφήμιση γιαουρτιού με λίγα λιπαρά και όλη τη γεύση. Αυτό, πάντως, που θέλω να ευχηθώ από τα βάθη της καρδιάς μου είναι στις επόμενες εκλογές να δοθεί η ευκαιρία σ’ αυτόν το μαχητή να δείξει, επιτέλους, τις ικανότητές του από κάποιο κυβερνητικό πόστο, προκειμένου να αποδειχθεί πως η μόνη ελπίδα για το μέλλον είναι οι νέοι και άφθαρτοι άνθρωποι που παίρνουν το ρίσκο και αποφασίζουν να ασχοληθούν με την πολιτική και μπράβο τους.
8°
