Μέχρι πρότινος τα παραδείγματα προς μίμηση ήταν ήρωες και σπουδαίοι. Δεν χρειάζεται πια. Η καθημερινή ζωή γεννά τους ήρωες. Τα σημαντικά γίνονται με απλότητα. Τα σπουδαία γίνονται από όλους μας. Πριν μια εβδομάδα μια πιτσιρίκα στο volleyball, η Autumn Finney έβγαλε μια απίστευτη άμυνα στον αγώνα «πετώντας» σχεδόν 2 μέτρα και μετά σηκώθηκε, γύρισε ξαναέβγαλε άμυνα και μαζί με τους συμπαίκτες της πήραν τον πόντο και το ματς. Την επόμενη φορά δεν θα είναι τόσο τυχερή, θα χάσει, θα νικήσει ξανά, θα πέσει, θα ξανανέβει. Έτσι είναι η ζωή. Ο αγώνας συνεχίζεται όσο πιστεύεις στις δυνάμεις σου. Καμία μάχη δεν είναι χαμένη. Το αποτέλεσμα μπορεί να μην είναι πάντα αυτό που περιμένεις αλλά θα πρέπει να συνεχίσεις να αγωνίζεσαι.
Η ζωή στον 1ο κόσμο είναι σχετικά «εύκολη», όταν δεν είναι lifestyle, όταν είναι αυθεντική. Η ζωή στο lifestyle είναι δύσκολη γιατί είναι ψεύτικη και στημένη. Ποιος ενδιαφέρεται; Οι ήρωες, είναι οι πολίτες του 3ου κόσμου, αλλά εμείς έχουμε μάτια μόνο για τη δική μας «ανθρωπιστική κρίση». Όσο ο κος Μουζάλας, και κάθε κος Μουζάλας, βρίσκει τη θέση του στην υπουργική του καρέκλα, διαβεβαιώνει ότι οι μετανάστες θα «στεγάζονται προφυλαγμένοι στις δομές φιλοξενίας»· όταν τη χάσει θα ανακαλύψει ότι οι μετανάστες «κοιμούνται στις λάσπες και το κρύο». Είναι θέμα ανάγνωσης. Ανάλογα με την καρέκλα που κάθεσαι. Οι ελληνικές δομές φιλοξενίας είναι οι λάσπες και το κρύο. Αλλά η θέση στο υπουργικό αυτοκίνητο έχει θερμαινόμενο κάθισμα.
Οι ήρωες είναι οι πολίτες του 4ου κόσμου αλλά εμείς τους σπρώχνουμε στον γκρεμό, και πατάμε στις πλάτες τους για να προφυλάξουμε τη βόλεψή μας. Πολίτες του 4ου κόσμου είναι όσοι ζουν στον πρώτο κόσμο περιθωριοποιημένοι, εκτός κοινωνικού ιστού, χωρίς δικαιώματα, χωρίς να είναι πολίτες. Οι πολίτες του 4ου κόσμου είναι τα θύματα των πολιτών του 1ου κόσμου. Όλα είναι θέμα προπαγάνδας. Η προπαγάνδα σού κλείνει τα μάτια. Εσύ συνειδητά διαλέγεις ποια προτιμάς. Αυτήν που ψήφισες! Έτσι, οι πολίτες πια δεν τρώνε σε σκουπίδια, οι μετανάστες δεν ζουν αιχμάλωτοι σε Αμυγδαλέζες, τα δολοφονικά μαγγάλια δεν σκοτώνουν τον κόσμο, οι μαθητές δεν λιποθυμούν στα σχολεία, το πετρέλαιο θέρμανσης είναι φτηνό, οι μπάρες στα διόδια ανοιχτές, τα όνειρά μας βουλωμένα από τις πορδές των γριών της προπαγάνδας του Λαζόπουλου, και των fake news της ΠΦΑ. Πάνω κάτω είναι τα ίδια fake news με αυτά των Σαμαροβενιζέλων. Διαφέρει το χρώμα. Και οι ψήφοι.
Οι «ήρωες» του καλοταϊσμένου πρώτου κόσμου είναι 29χρονοι που ταχυδρομούν ψόφους και fuckέλους και βιβλία παγιδευμένα με εκρηκτικά, ξεχωρίζουν κόκκινο με μαύρο φασισμό, σπάνε κρεοπωλεία και petshops. Η επανάστα θα είναι χορτοφαγική, αλλά δεν φτάνει για όλους! Η ερώτηση είναι απλή. Πόσες εκτάσεις χρειάζεται να καλλιεργήσεις, και πόσες μπορείς να καλλιεργήσεις, για να ζήσουν 7 δις άνθρωποι; Η επανάστα αναβάλλεται, δεν φτάνει η γη. Ή θα πάμε σε άλλους πλανήτες ή θα συνεχίσουμε να τρώμε κρέας.
Οι ήρωες του τρίτου κόσμου είναι ωμά ακριβείς γιατί δεν πουλάνε ψέματα: «Τα πρώτα μου παπούτσια τα απέκτησα σε ηλικία επτά ετών. Όταν γράφω για παραγκουπόλεις ξέρω ακριβώς για τι γράφω. Αν έπρεπε να γράψω για τα γαλλικά σαλόνια θα ήταν πρόβλημα» είπε ο Mahi Binebine στον Δημήτρη Μαστρογιαννίτη στην A.V. Βιώνεις τη φτώχεια και ξέρεις ότι δεν σβήνει με επαναστατικές κόκκινες και μαύρες στρακαστρούκες. Η συνέχεια εδώ στα αστέρια του Σιντί Μουμέν.
Είμαστε μια συντηρητική κοινωνία που παραμιλά για ελληνοχριστιανικές αξίες, ενώ αρνείται σε ένα 11χρονο παιδί, τον Αμίρ να νιώθει έλληνας, ισότιμος, ελεύθερος, ως συμμετέχων της ελληνικής παιδείας. Τον προτιμά ξένο, εχθρό, τζιχαντιστή, ό,τι ξεστομιστεί πιο εύκολα από τα σάλια του «εγώ δεν είμαι εθνικιστής». Βλέπεις, δεν τον ακριβοπληρώσαμε με ελληνοποιημένο διαβατήριο να σηκώσει κανένα Ολυμπιακό μετάλλιο με τη γαλανόλευκη να αγοράσουμε εθνική υπερηφάνεια, μας ήλθε πρόσφυγας χωρίς να τον θέλουμε.
Είναι εύκολη η μετάβαση από το «Hastala victoria siempre» στον επικήδειο του Κάστρο στο τρέξιμο για τα περιττά κιλά της εξουσίας τζόκινγκ στον Λευκό Οίκο εγκωμιάζοντας τον Τραμπ. Θάψαμε τον κομμουνισμό, τώρα γίναμε κάπιταλ, ας κάνουμε μια εκδρομή παιδική χαρά στη Μακρόνησο, η γραβάτα μάς μάρανε. Πόσο κουραστικό είναι να είσαι ψεύτικος!
Στο Αμβούργο μετά τη σύνοδο των G20 οι πολίτες απέδειξαν πόσο εύκολα η «επανάστα» των selfie τσεγκεβάρων σβήνει από την κοινωνία των πολιτών με σφουγγάρι και απορρυπαντικό! Γιατί κάποιοι γνωρίζουν (και έτσι ζουν) ότι η επανάσταση γίνεται κάθε ημέρα.
Η «επανάσταση» της δικαιοσύνης, της λογικής και του αυτονόητου γίνεται κάθε ημέρα με μικρές και μεγάλες πράξεις από μικρούς καθημερινούς «ήρωες». Μέχρι τότε, το αυτονόητο θα έχει ανάγκη ιδιαίτερης προβολής. Όπως η Saffiyah Khan όταν αντέδρασε γιατί «I saw a woman surrounded & she was scared. I’m not scared of the#EDL».
Όπως η πρόταση γάμου της αστυνομικού στη φίλη της στο Londonpride, η Jane και η Dizzy.
Ένα σχολείο στο κέντρο της Αθήνας γεμάτο προσφυγόπουλα, χαμόγελα, αγκαλιές και αγάπη.
Και όλοι είμαστε καλοί και όλοι είμαστε κακοί, στραβώνουμε, γελάμε, μιζεριάζουμε, μισούμε, αλλά καμία μπαλιά δεν είναι χαμένη, θα πέσουμε να την φτάσουμε σαν την Autumn Finney, να την στείλουμε στους συμπαίκτες και αντίπαλους, γιατί η ζωή είναι ένα παιχνίδι, ο αγώνας είναι ένα παιχνίδι, για να σπάσουμε δεσμά και εχθρότητες και αντιπαλότητες, ένα παιχνίδι για να μας ενώσει για να την απολαύσουμε μαζί.
Δεν υπάρχει χειρότερη κατάντια από την ανοικτή «διαπαιδαγώγηση» της κοινωνίας στην παρανομία και στον χρηματισμό. Η κυβέρνηση έχει ευθύνη και πρέπει να την αναλάβει
13°
