Την ώρα που θα διαβάζονται αυτές οι γραμμές θα συζητιούνται στη Βουλή τα πορίσματα των κομμάτων της υπόθεσης Παυλίδη. Αμέσως μετά οι βουλευτές θα ψηφίσουν για το εάν θα παραπεμφθεί. Στη συνέχεια ο Κώστας Καραμανλής θα συγκαλέσει την Κεντρική Επιτροπή του κόμματός του και λέγεται πως «θα ανοίξει τα χαρτιά του». Αυτό σημαίνει πως έχει κάποια χαρτιά να ανοίξει. Επίσης σημαίνει πως θα έχει κάτι να πει. Αν σκοπεύει να προκηρύξει εκλογές για τον Ιούνιο, το Σύνταγμα προβλέπει 28 ημέρες. Αν δεν σκοπεύει να προσφύγει τώρα στις κάλπες –κι αυτό θα εξαρτηθεί από την έκβαση της υπόθεσης Παυλίδη σε επίπεδο εντυπώσεων και από τις πιέσεις των Βρυξελλών σε επίπεδο ουσίας–, τότε ο κ. Καραμανλής απλά θα συρθεί σε ένα καλοκαίρι γεμάτο σκάνδαλα, κόντρες, μιζέρια και κατάθλιψη. Και θα κερδίσει λίγο ακόμη πολιτικό χρόνο. Σε αυτό το βραχυπρόθεσμο κέρδος ποντάρουν και οι βουλευτές του, 60 με 70 εκ των οποίων γνωρίζουν ήδη πως δεν πρόκειται να επανεκλεγούν. Στο Μαξίμου επενδύουν σε σενάρια «τρίτου τύπου», όπου το ΠΑΣΟΚ θα αποτελέσει μια μικρή παρένθεση και η Νέα Δημοκρατία θα επανακάμψει σύντομα. Στο Μαξίμου πλέκουν υφαντό με όνειρα. Ο πολιτικός χρόνος του Κώστα Καραμανλή έληξε, πέντε χρόνια μετά την εκλογή του στο αξίωμα του πρωθυπουργού. Το πολιτικό μέλλον της Νέας Δημοκρατίας είναι πλέον συνυφασμένο με τη μετα-καραμανλική περίοδο.
Το τίμημα της ηγεμονίας
Η οικονομική κρίση ξέσπασε μεσούσης της κυριαρχίας των συντηρητικών πολιτικών δυνάμεων στην Ευρώπη. Η ηγεμονία Σαρκοζί στη Γαλλία, η θριαμβευτική επάνοδος του Μπερλουσκόνι στην Ιταλία, η αποδοχή της Μέρκελ στη Γερμανία, η συντηρητικοποίηση του πολιτικού σκηνικού στις Κάτω Χώρες, έδωσαν μια νέα πολιτική δυναμική στην ευρωπαϊκή Δεξιά, που αποτόλμησε να διανοηθεί μια μακρά περίοδο πολιτικής ηγεμονίας ελλείψει σοβαρού αντιπάλου. Η Σοσιαλδημοκρατία, εκτός Μεγάλης Βρετανίας όπου ένας δεξιός Μπλερ παρίστανε το σοσιαλδημοκράτη πρωθυπουργό, είχε λαχανιάσει μετά από μακρά περίοδο αμφιλεγόμενης διοίκησης, αποδεδειγμένης διαφθοράς, αλλά κυρίως ελλειμματικής δεξαμενής ιδεών και εναλλακτικών προτάσεων. Η Σοσιαλδημοκρατία διοίκησε για μεγάλη περίοδο τον ευρωπαϊκό καπιταλισμό και χρεώνεται σε ένα μεγάλο ποσοστό τις επιλογές που οδήγησαν το σύστημα σε κρίση.
Σήμερα που η παγκόσμια οικονομία κλυδωνίζεται, οι ευρωπαϊκές κοινωνίες κάνουν δεύτερες σκέψεις αφού γεύθηκαν τη θηριωδία της διαχείρισης της κρίσης από τις ευρωπαϊκές κυβερνήσεις. Είναι λοιπόν εξαιρετικά πιθανόν οι ευρωεκλογές της 7ης Ιουνίου να καταδείξουν την αφετηρία μιας αλλαγής των πολιτικών συσχετισμών εντός Ευρώπης. Η Ισλανδία, αν και δεν συμμετέχει στο ευρωπαϊκό κονσόρτσιουμ, ψήφισε ήδη μια αλλαγή πορείας, εξουθενωμένη από τα 18 χρόνια δεξιάς διακυβέρνησης που έφερε την πάμπλουτη χώρα στο χείλος της καταστροφής. Η Ελλάδα θα είναι η δεύτερη ευρωπαϊκή χώρα που, όπως δείχνουν οι μετρήσεις, θα επιλέξει την καταψήφιση του δεξιού σχήματος, προκρίνοντας με επιφύλαξη τη σοσιαλδημοκρατική εκδοχή του ΠΑΣΟΚ. Είναι πολύ πιθανό, μάλιστα, αυτή η επιλογή να είναι και θορυβώδης, αν η διαφορά μεταξύ Νέας Δημοκρατίας και ΠΑΣΟΚ ξεπεράσει το 5%.
Ελώδεις αναθυμιάσεις
Στην πορεία προς τις εθνικές εκλογές, είτε αυτές διεξαχθούν τον Ιούνιο είτε τον Σεπτέμβριο μετά τη Διεθνή Έκθεση Θεσσαλονίκης, θα κυριαρχήσει κατ’ αποκλειστικότητα η οσμή των σκανδάλων. Η κοινωνία θα υποστεί βομβαρδισμό σωματιδίων διαφθοράς και διαπλοκής από τον ανεμιστήρα της λάσπης, που θα γυρίζει με υπερηχητικές ταχύτητες. Είναι πολύ πιθανό αυτή η πορεία των πραγμάτων να συμφέρει πολιτικά την αξιωματική αντιπολίτευση. Δεν συμφέρει βεβαίως τη χώρα. Η σκανδαλολογία αποτελεί την εξ αντικειμένου επισκίαση και υπονόμευση της πολιτικής. Αποτελεί επίσης θαυμάσιο άλλοθι ελλείψει πολιτικής επιχειρηματολογίας. Δυστυχώς, η καρχιμάκειος λογική έχει παρασύρει την «Ιπποκράτους» σε μια παραγωγική μεν αλλά αδιέξοδη διαχείριση των σκανδάλων της Δεξιάς. Πρόκειται για λάθος. Η κοινωνία αποζητά πολιτικό λόγο με επιλογές που θα επιλύσουν τα βασικά προβλήματά της. Τις γάζες στα νοσοκομεία, τα φάρμακα στο προσκεφάλι του αρρώστου, τη σύνταξη στους συνταξιούχους, τις φτηνές τιμές στα καύσιμα και τα ράφια των καταστημάτων. Αποζητά λύσεις για τη ρευστότητα στην αγορά, την κατοχύρωση δημοκρατικών δικαιωμάτων που απειλούνται από τις άνευ αιδούς κινήσεις του διδύμου Παυλόπουλου-Μαρκαντωνάκη. Ζητούν νοικοκύρεμα της πόλης της Αθήνας μετά από μια καταστροφική και πολυετή κατρακύλα. Ζητά ανάσες και οξυγόνο, ελπίδες και φωτεινά σημάδια πως κάποιοι είναι σε θέση να σκέφτονται τις ανάγκες της και όχι αποκλειστικά τη μεγάλη τσέπη του πανωφοριού τους.
Το αριστερό υποβραχιόνιο της Δεξιάς ηγεμονίας, δηλαδή το ΚΚΕ, έριξε πια τις μάσκες, επανέφερε το σταλινισμό ως κυριαρχούσα ιδεολογία στους κόλπους του και το μόνο για το οποίο ανησυχεί είναι να μην καταφθάσει ασθμαίνων στη Βουλή ο φάκελος για την πώληση της «Γερμανός» στην COSMOTE. Το ΚΚΕ είναι καθεστωτικό κόμμα, περισσότερο και από τα δύο μεγάλα κόμματα εξουσίας, που στο κάτω κάτω εξ αντικειμένου έχουν υποστεί και θα υποστούν εσωτερικές αλλαγές συσχετισμών. Καμία ελπίς, δηλαδή.
Η Κουμουνδούρου τροχιοδρόμησε αιφνιδίως στο διάδρομο της πολιτικής απογείωσης για να διακόψει απότομα την ανάβαση, αφού οι κινητήρες σιώπησαν. Οι περισσότεροι εκπρόσωποι του ανανεωτικού ρεύματος του ΣΥΡΙΖΑ θα μπορούσαν κάλλιστα να είναι υπουργοί και υφυπουργοί σε μια κυβέρνηση Γιώργου Παπανδρέου. Θα ήταν και οι τιμιότεροι. Οι υπόλοιποι εναπομείναντες θα έπρεπε λογικά να βρίσκονται στον Περισσό και να σείουν τη μεγάλη βεντάλια για να κάνουν αέρα στην Αλέκα Παπαρήγα.
Με αυτό το σκηνικό περιορισμένης ευθύνης, πορεύεται η χώρα σε ευρωεκλογές και αναπόφευκτα σε εθνικές εκλογές. Ένα απέραντο, αλλά καθόλου αξιόπιστο, δικαστήριο αγκαλιάζει ασφυκτικά την κοινωνία, χωρίς προοπτική και χωρίς σχεδιασμό. Είναι απίστευτο πώς φαιδρά άτομα που κουνούν το δάκτυλο στο κοινοβούλιο, απειλώντας θεούς και δαίμονες παρέα με βατοπεδινά απόβλητα και λιμανίσιους αρχιμάστορες της λαμογιάς, εξαντλούν το πολιτικό γίγνεσθαι αυτής της χώρας. Το ελληνικό κοινοβούλιο πάει σε εκλογικές αναμετρήσεις διαθέτοντας στους κόλπους του άτομα που σε μια ευνομούμενη πολιτεία θα έπρεπε να ήταν τρόφιμοι του Κορυδαλλού. Η πενταετία της καραμανλικής διακυβέρνησης επέτρεψε στους «Παυλίδηδες» να αναδυθούν και να απειλούν τους κοινοβουλευτικούς άνδρες και γυναίκες, επισείοντας τη δαμόκλειο σπάθη με την έκφραση «αν εγώ είμαι σήμερα θύμα αυτής της κατάστασης, αύριο θα είσαστε εσείς». Κανείς δεν σηκώθηκε από το ημικύκλιο της Βουλής να τον ραπίσει, ενδεχομένως όχι διά χειρός αλλά διά λόγου. Διότι ενδομύχως οι περισσότεροι των τριακοσίων αισθάνθηκαν να απειλούνται.
