Βρισκόμαστε στην κόψη του ξυραφιού. Σε μια ισορροπία μετέωρης θέσης. Αυτό που ακολουθεί είναι η διάσωση ή η καταστροφή. Σαν να βιώνουμε ένα δίλημμα, σαν να μας καθηλώνει η αδυναμία, σαν να μας παραλύει η ανάγκη της απόφασης. Η μετεωρική αυτή θέση συμπυκνώνει τη συνολική πολιτική αδυναμία της χώρας. Την απουσία στην πολιτική κορυφή και στο κεντρικό πολιτικό μέτωπο μιας αποσαφηνισμένης και διαυγούς στρατηγικής. Την απουσία αίσθησης του μακρoύ χρόνου, σύλληψης ενός σχεδίου και μιας διαδρομής στις συνθήκες της εποχής.
Απέναντι και εναντίον μιας κατάστασης ανάγκης που φαίνεται πια να υπερβαίνει τις σημερινές δυνατότητες της χώρας, η επεξεργασία μιας συνολικής στρατηγικής, στρατηγικής ανασυγκρότησης και επανατοποθέτησης, αποτελεί αναγκαία προϋπόθεση επιβίωσης, πορείας και εξόδου. Αν η στρατηγική είναι το όπλο του αδυνάτου, μόνο μέσα από τη συνειδητή αναζήτησή της μπορούμε να συμπορευθούμε με το σύγχρονο κόσμο.
Η κυβέρνηση των τριών κομμάτων, σημαντικό πείραμα πολιτικής καινοτομίας για τη σύγχρονη Ελλάδα της πολιτικής φεουδαρχικότητας, διαχειρίζεται ασθμαίνουσα την ανάγκη, με μια πολιτική στήριξη εκ μέρους του λαού, ο οποίος διστακτικός και αμφίθυμος παρέχει ακόμη επιφυλακτικά την εμπιστοσύνη του. Είναι περισσότερο μια εμπιστοσύνη αναμονής, παρά μια εμπιστοσύνη προσδοκίας.
Λείπει η πολιτική αυτοπεποίθηση. Μα ποια αυτοπεποίθηση και ποια αισιοδοξία να υπάρξει μέσα στην καρδιά της κρίσης; Μιας κρίσης σφαιρικής και πολύπλευρης, που δεν αφήνει ανέγγιχτη καμιά πλευρά της ατομικής και συλλογικής μας ύπαρξης; Την ώρα που ανθίζει ο λαϊκισμός και η νεοδημαγωγία, απουσιάζει η πειστική πολιτική επιχειρηματολογία και η εκλαϊκευμένη επεξήγηση. Ένα μόνο υπόσχεται η κυβέρνηση: υπομονή και η κατάσταση θα βελτιωθεί. Στο δύσκολο μέτωπο της πολιτικής μάχης, η τρικομματική κυβέρνηση ορίζεται έξωθεν. Υποτάσσεται στην ανάγκη. Χωρίς πολιτική δημιουργικότητα. Την ίδια στιγμή, από τη διαχείριση των καθημερινών υποθέσεων μέχρι την αντίληψή της υπέρ της προτεραιότητας των ανθρώπων που συνδέονται με την κρατική δομή, παγιδεύεται στη σχέση της με το κράτος. Σε αυτή την παγίδα θα αφήσει την τελευταία της πνοή.
Στον αντίποδα του κυβερνητικού σχήματος βρίσκονται οι αντιπολιτευτικές δυνάμεις. Στη δυνατή ορμή του χειμάρρου της κρίσης, οι αντιπολιτευτικές δυνάμεις κραυγάζουν από την όχθη. Ο αληθινός, ουσιαστικός και αγεφύρωτος κατακερματισμός τους αφήνει στον ΣΥΡΙΖΑ το πεδίο της πιο ισχυρής παρουσίας και φωνής. Στην ισορροπία θανάτου, ο ΣΥΡΙΖΑ δεν δίνει απάντηση στο πώς θα σταθούμε και πού θα σταθούμε, ώστε το επόμενο βήμα να είναι το πρώτο σταθερό μιας μακράς πορείας. Και όχι το τελευταίο μιας θανάσιμης πτώσης. Χαμένοι μέσα στον κυκεώνα της ιδεοληπτικής τους αντίληψης για την πραγματικότητα, αυτοκαταργούνται ως δύναμη μεταβολής και ελπίζοντας στην κατάκτηση της κρατικής εξουσίας, καταλήγουν δύναμη οπισθοδρόμησης. Χωρίς στρατηγικό σημείο αναφοράς, χωρίς μια στρατηγική θέση που εμπεριέχει την εκκίνηση αλλά και τη διαλεκτική εξέλιξή της, ο ΣΥΡΙΖΑ τροφοδοτεί τη μετεωρικότητα της πολιτικής μας κατάστασης και, με την έννοια αυτή, είναι συντελεστής της κρίσης.
Έτσι αποτυπώνονται τα βασικά πολιτικά χαρακτηριστικά της στιγμής, που εμποδίζουν τη χώρα να κινηθεί ταχύτερα, με μια αίσθηση κοινού συμφέροντος, με μια συνείδηση κοινότητας και κοινωνίας.
Μέσα σε αυτή την ατμόσφαιρα, ένας μεγάλος κίνδυνος καραδοκεί. Είναι η απειλή της εγκατάστασης του φόβου. Ο φόβος θα επιδεινώσει την ανασφάλεια, θα σβήσει κάθε ίχνος αισιοδοξίας και θα οδηγήσει τις συνειδήσεις σε μια αναδίπλωση συμβιβασμού με την ανάγκη και υποταγής στο αναπόφευκτο. Μια τέτοια εξέλιξη, θα μας εγκαταστήσει στην αιχμαλωσία των παραλυτικών διλημμάτων, του πολιτικού διχασμού και της τυφλής εσωστρέφειας.
Στις συνθήκες της προσχηματικής δημοκρατίας που ζούμε, κανένα πολιτικό αδιέξοδο δεν μπορεί να έχει μεγάλη διάρκεια. Η προσδοκία της ελπίδας θεωρώ ότι θα αναδειχθεί ισχυρότερη από την απειλή της ανάγκης. Ο λαός μετά την εμπειρία της κρίσης και τη συνειδητοποίηση των αδυναμιών του λεγόμενου πολιτικού συστήματος, προσπερνώντας ιδεοληψίες και στερεότυπα, θα ορίσει ο ίδιος με τη δύναμη του αυτοπροσδιορισμού του την πορεία και το μέλλον του.
«Βλέποντας τη σπουδαία δουλειά που γίνεται σε αυτές δομές, θα έλεγα ότι αυτή η επίσκεψη ήταν για μένα ένα δώρο Χριστουγέννων» τόνισε η Πρόεδρος της Δημοκρατίας
8°
