Έπεσε τις προάλλες το μάτι μου σε ένα άρθρο (και όχι σε κάποια «τράς» φυλλάδα) που με αφορμή τη θεώρηση ότι με την κρίση θα ξεχωρίσει η ήρα από το σιτάρι προσπαθούσε να τσουβαλιάσει Ζωή Κωνσταντοπούλου, Ραχήλ Μακρή και …Ποτάμι! Λέγοντας εν ολίγοις πώς διαψεύδονται οι προσδοκίες που δημιουργούνται για τους «ρούκις» (νεοεισερχόμενους) στην πολιτική ζωή.
Η αλήθεια είναι ότι το αρχικό μπαράζ κατασυκοφάντησης και λασπολογίας του Ποταμιού έχει αφήσει ευδιάκριτες «ουλές», αν και πλέον ο κόσμος έχει καταλάβει. Ακόμα και σήμερα όμως υπάρχουν άνθρωποι που βλέπουν το Ποτάμι καχύποπτα και προσπαθούν να πιαστούν από ό,τι εναλλακτικό προτείνει για να «του την πουν». Και δεν μιλάω για «ψεκασμένους», μιλάω για κανονικούς πολίτες που βλέποντας τη δημοσκοπική πτώση και τις αποχωρήσεις βουλευτών (όπου το ένα τροφοδότησε το άλλο) θεώρησαν ότι μπορούν να κάνουν το μνημόσυνό του.
Κανείς από αυτούς βέβαια δεν θέλει να δει ότι το Ποτάμι, ένα κόμμα ουσιαστικά χειροποίητο, έρχεται και κάνει αντιπολίτευση με προτάσεις όχι με ατάκες, λογίδρια και στείρα κριτική. Κάποιοι μάλιστα αυτό το θεωρούν και όνειδος, σου λένε, στην αντιπολίτευση είσαι για το «όχι σε όλα».
Κανείς από αυτούς βέβαια δεν λέει ότι το Ποτάμι σε θέματα όπως η Εκπαίδευση, η Δημόσια Διοίκηση, η Δικαιοσύνη, τα δικαιώματα, το πελατειακό κράτος αρθρώνει κατά τη γνώμη μου τον πιο μελετημένο, αξιόπιστο και προοδευτικό πολιτικό λόγο. Και αυτό έχει τη γενική αναγνώριση αν θέλεις να ανιχνεύσεις το στίγμα του Ποταμιού στην κοινωνία.
Κανείς από αυτούς δεν λέει ότι το Ποτάμι δεν έχει σκελετούς στη ντουλάπα, γραμμάτια να ξεπληρώσει, δεν προέρχεται από κομματικούς σωλήνες ή τζάκια αλλά από την ίδια την κοινωνία. Και γι αυτό μπορεί να λέει αυτά που λέει με αξιοπιστία. Δεν λέει άλλα έξω και κάνει άλλα μέσα (ακόμα και τους αποσπασμένους υπαλλήλους στην Κοινοβουλευτική ομάδα με ανοιχτή πρόσκληση τους πήρε, ποιο άλλο κόμμα το έχει κάνει αυτό;). Το να πείσεις με τα λόγια είναι εύκολο -το κάνουν καλά οι λαοπλάνοι- το να εμπνεύσεις και με τις πράξεις σου είναι δύσκολο.
Κανείς τέλος δεν λέει ότι το Ποτάμι συσπειρώνει δίπλα του σημαντικές προσωπικότητες χωρίς να υπόσχεται οφίτσια και καρέκλες, γιατί ακριβώς βλέπουν ότι έχει το μικρό αλλά καταλυτικό μαγνητικό πεδίο που θα στρέψει την πυξίδα της Ελλάδας προς το μέλλον κι όχι προς το παρελθόν. Η μεγάλη δύναμη του Ποταμιού δεν είναι το ύψος της μπάρας στα τρέχοντα δημοσκοπικά γραφήματα της χαλαρής ψήφου, αλλά το διακριτό στίγμα που αφήνει οριζόντια στην κοινωνία και που όταν έρθει η ώρα των εκλογών θα μεταφραστεί και σε ψήφο.
Έτσι λοιπόν το να τσουβαλιάζεις το Ποτάμι με τη Ζωή και τη Ραχήλ δεν είναι απλώς άστοχο, δείχνει ότι δεν έχεις καταλάβει πού το πάει ο ένας και πού το πάει ο άλλος. Με ξενίζει δηλαδή το πώς κάποιος μπορεί να παραλληλίσει τον εθνολαϊκισμό και τις πρακτικές του, με το φιλοευρωπαϊκό Ποτάμι, το κατεξοχήν αντι-εθνολαϊκίστικο κόμμα. Και για μένα, αυτόν τον συμψηφισμό είναι φυσιολογικό να το βλέπω από τους «παράξενους», αλλά είναι παράξενο να το βλέπω και από τους φυσιολογικούς…
13°
