Η υπουργός Πολιτισμού, λίγες ώρες μετά την αποκάλυψη ότι η ίδια δημιουργούσε νέα προσκόμματα στην επένδυση του Ελληνικού, ανακάλυψε ξαφνικά ότι δεν υπήρχαν λόγοι για να επανεξεταστεί η υπόθεση της ύπαρξης νεοτέρων μνημείων στο χώρο του παλιού αεροδρομίου. Την επανεξέταση είχε ζητήσει η ίδια, αλλά προφανώς μετά από άνωθεν εντολές ανακάλυψε ότι δεν είχαν τελικά τόση αρχαιολογική αξία οι χώροι για τους οποίους ενδιαφερόταν.
Αν πράγματι υπήρχαν χώροι με αρχαιολογική αξία θα έπρεπε να επιμείνει και να κρίνει το αρχαιολογικό συμβούλιο το τι θα πρέπει να γίνει. Ο τρόπος που υποχώρησε η υπουργός αναδεικνύει την υποκρισία της. Υποκρισία όταν ανακάλυψε τα μνημεία και υποκρισία όταν τα άφησε να χαθούν κάτω από νεότερα στρώματα πολιτισμού.
Στην πραγματικότητα το μπέρδεμα με την αρχαιολογική αξία ορισμένων κτισμάτων ήταν ένα πρόσχημα για να εμποδιστεί η επένδυση στο Ελληνικό. Πολλοί στον ΣΥΡΙΖΑ είναι αντίθετοι με την επένδυση και αφού έχασαν την πολιτική μάχη ασκούν έναν γραφειοκρατικό ανταρτοπόλεμο, ανακαλύπτοντας αρχαιότητες και δάση στο παλιό αεροδρόμιο.
Η υποκρισία για τα αρχαία στην Ελλάδα συναγωνίζεται την υποκρισία για την προστασία του περιβάλλοντος. Και οι δύο προσφέρουν σε όσους τις ασκούν το φωτοστέφανου του ευαίσθητου για τον τόπο και την κληρονομία του, αλλά στην ουσία δυσφημούν όσους πραγματικά αγωνίζονται για την προστασία του περιβάλλοντος και των αρχαιολογικών χώρων.
Επιτρέψτε μου να αναφερθώ σε μια ανάμνηση. Πριν από αρκετά χρόνια υπήρχαν ελάχιστοι κάδοι ανακύκλωσης στην Αθήνα. Ένας από αυτούς βρισκόταν στη γωνία της οδού Ακαδημίας με την οδό Χαριλάου Τρικούπη και δεχόταν μόνο χαρτί. Περπατώντας μια μέρα, λίγα μέτρα από τον κάδο, κοντά στον κινηματογράφο Έλλη, είδα πεταμένες στο πεζοδρόμιο μερικές ντάνες με φύλλα της εφημερίδας «Εποχή», που είχε τα γραφεία της στο σημείο εκείνο.
Δεν ήταν φυσικά ούτε η πρώτη ούτε η τελευταία προκλητική ρύπανση στην Ελλάδα και δεν θα μου έκανε εντύπωση αν την εφημερίδα δεν την εξέδιδε η οργάνωση Ανανεωτική Κομουνιστική Οικολογική Αριστερά (ΑΚΟΑ). Η οργάνωση αυτή προέκυψε μετά από διάσπαση του ΚΚΕ Εσωτερικού στα τέλη της δεκαετίας του 1980, από στελέχη του κόμματος που ήθελαν τηνδιατήρηση του κομμουνιστικού χαρακτήρα του.
Στην οργάνωση αυτή συμμετείχαν πολλοί υπουργοί των κυβερνήσεων Τσίπρα. Φλαμπουράρης, Βούτσης, Φίλης, Φωτίου, Κοντονής, Σκουρλέτης, Γεροβασίλη είναι μερικοί από αυτούς. Ίσως εκείνη η μικρή υποκρισία των... οικολόγων που περιφρονούσαν την ανακύκλωση να ήταν μια πρώιμη ένδειξη της μεγάλης υποκρισίας που θα ακολουθούσε, όταν τα ίδια στελέχη βρέθηκαν να κυβερνούν την Ελλάδα.
Η δήθεν ευαισθησία για το περιβάλλον και τα αρχαία δίνει την ευκαιρία στους επαγγελματίες αγωνιστές να μπλοκάρουν παραγωγικές επενδύσεις. Μιλούν για την ανεργία, αλλά δεν ενδιαφέρονται για τις θέσεις εργασίας που χάνονται – άλλη μια υποκρισία. Αυτό που τους ενδιαφέρει είναι μια ακόμη αφορμή για ακτιβισμό.
Στην Ελλάδα έχουμε κινήματα εναντίον των σύγχρονων χώρων διαχείρισης των σκουπιδιών, αλλά ποτέ εναντίον των παράνομων χωματερών. Στα νησιά έχουμε κινητοποιήσεις κατά των ανεμογεννητριών, αλλά όχι κατά των εργοστασίων που καίνε μαζούτ ρυπαίνοντας, το εξωφρενικό κόστος των οποίων καλύπτουν οι καταναλωτές ηλεκτρισμού της ηπειρωτικής Ελλάδας, ακόμη και εκείνοι που δυσκολεύονται να πληρώσουν τους λογαριασμούς τους.
Από αγώνα σε αγώνα, από υποκρισία σε υποκρισία, οι επιτήδειοι χτίζουν καριέρες και η Ελλάδα παγιδεύεται στην καθυστέρηση.
Δεν υπάρχει χειρότερη κατάντια από την ανοικτή «διαπαιδαγώγηση» της κοινωνίας στην παρανομία και στον χρηματισμό. Η κυβέρνηση έχει ευθύνη και πρέπει να την αναλάβει
