Ένα ακόμα χαρακτηριστικό αυτών των εκλογών προστέθηκε στο τέλος: η (βουβή) έκπληξη.
Ένα ακόμα χαρακτηριστικό αυτών των εκλογών προστέθηκε στο τέλος: η (βουβή) έκπληξη. Ουδείς περίμενε τέτοιο εύρος νίκης του ΠΑΣΟΚ, με άνετη αυτοδυναμία 160 εδρών – και κυρίως τέτοια συντριπτική διαφορά των 10,5 μονάδων με τη ΝΔ. Όταν την Κυριακή το βράδυ ο Ηλίας Νικολακόπουλος ανακοίνωσε τις προβλέψεις, από την αναγωγή των μέχρι τότε αποτελεσμάτων, ήταν σα να πάγωσε ο χρόνος. Κυρίως βεβαίως για τους οπαδούς τού μέχρι τώρα κυβερνώντος κόμματος, που «πέτυχε» ρεκόρ χαμηλότερου ποσοστού στην ιστορία του.
Μια τόσο ευρεία νίκη (44%-34%) δεν μπορεί παρά να προέρχεται από θετική ψήφο – και όχι μόνο ψήφο απόρριψης του αντιπάλου. Όπως φαίνεται, παρά τη διάχυτη επιφυλακτικότητά τους, οι Έλληνες ψήφισαν «ελπίδα» – κυρίως για αλλαγή της ψυχολογίας, οικονομική ανάκαμψη και ανάσχεση της ατιμωρησίας και της διάχυτης διαφθοράς. Όπως επισημαίνουν όμως πολύ σωστά στελέχη και του ΠΑΣΟΚ, είναι έτοιμοι να αποσύρουν ακαριαία την εμπιστοσύνη με το παραμικρό παραστράτημα. Ο θρίαμβος βεβαίως δεν μπορεί παρά να πιστωθεί στον ίδιο τον Γιώργο Παπανδρέου και στους συνεργάτες του, για (εκτός των άλλων) μια καμπάνια προσεκτική, αποτελεσματική και με αρκετές τομές, όπως η πλήρης απουσία αφισοκόλλησης, που έκανε θετική εντύπωση και λειτούργησε ως μπούμερανγκ για τους ήδη «βάναυσα» εκτεθειμένους στις λεωφόρους.
ετά από τέτοια συντριβή, που μάλιστα προκάλεσε μόνος του, με πρόωρες εκλογές, ο Κώστας Καραμανλής δεν μπορούσε παρά να παραιτηθεί και να δηλώσει ότι δεν θα είναι ξανά υποψήφιος. Ωστόσο, η ταπεινωτική ήττα φαίνεται ότι δε τον εμποδίζει από το να προσπαθήσει να ελέγξει τις εξελίξεις της διαδοχής, τουλάχιστον ως προς τη διαδικασία – αν όχι ως προς τις εγγυήσεις επικράτησης του καραμανλικού μπλοκ. Απομένει να δούμε αν η οργή μεγάλου μέρους της παράταξής του για την παράδοση της εξουσίας θα εμποδίσει τα όποια σχέδιά του. Στην ιστορία, πάντως, η ΝΔ της τελευταίας πενταετίας θα μείνει ως παράδειγμα κατακρήμνισης, όταν άρχισε να αποκαλύπτεται η «νομιμοποίηση» του ανήθικου και η πλήρης διάσταση λόγων και έργων, με την ανικανότητα σε όλα τα επίπεδα να συνοδεύει την αντίληψη της εξουσίας, ως ευκαιρία «να φάμε από παντού»...
Είναι χαρακτηριστικό ότι τα περισσότερα «γαλάζια κάστρα» έπεσαν, μεταξύ των οποίων και η Α΄ Αθήνας, δίνοντας έτσι ελπίδες για αλλαγή σελίδας σε ένα χρόνο και στο επίπεδο του δήμου, που καταδυναστεύεται από την ίδια πλειοψηφία, από την εποχή του Μιλτιάδη Έβερτ – και κυρίως από τη χειρότερη ηγεσία του, σε ευθεία αναλογία με τη χειρότερη κυβέρνηση της μεταπολίτευσης, που την ανέδειξε. Στην περιφέρεια της ευρύτερης Αθήνας έμειναν «μπλε» στο χάρτη μόνο πολύ συγκεκριμένες περιοχές: Εκάλη, Κηφισιά, Παπάγου, Φιλοθέη, Παλιό και Νέο Ψυχικό, Βούλα και Βουλιαγμένη. Στο Ρέθυμνο, η προσφυγή σε τακτικές νοθείας, με την έδρα του καταδικασθέντος πρωθυπουργικού συμβούλου να κληρονομείται στην κόρη Κεφαλογιάννη, παραλλήλως με τη διαγραφή του εσωκομματικού αντιπάλου, οδήγησαν στη μεγαλύτερη πανελλαδικά πτώση της ΝΔ κατά 18,8!
Το ΚΚΕ έχει κάθε λόγο να είναι μουδιασμένο, καθώς όχι μόνο δεν αύξησε (για πρώτη φορά στις πρόσφατες εθνικές εκλογές) το ποσοστό του, αλλά απώλεσε και μερικές χιλιάδες ψηφοφόρων, κυρίως προς το ΠΑΣΟΚ. Τα σημάδια ήταν ορατά από τις Ευρωεκλογές αλλά η ηγεσία του Περισσού τα αγνόησε, επιμένοντας να υπερασπίζεται την αποκατάσταση (αντί της καταδίκης) του σταλινισμού και την άρνηση διαφάνειας για τα οικονομικά του κόμματος, απειλώντας ότι θα αρνηθεί να κατονομάσει τις πηγές χρηματοδότησης.
Και ο ΣΥΡΙΖΑ έχασε ένα αντίστοιχο ποσοστό ψηφοφόρων, κοντά στο 0,5% και «κανονικά» θα έπρεπε να συγκαταλέγεται στους χαμένους, σε σχέση με το περίπου 5% του 2007. Ωστόσο, οι κλυδωνισμοί του τελευταίου διαστήματος ήταν τόσο έντονοι και οι κίνδυνοι διάσπασης και μη εισόδου στη Βουλή τόσο ορατοί, που το αποτέλεσμα προκάλεσε ανακούφιση και απομάκρυνε (προσωρινά τουλάχιστον) κάθε σκέψη και πίεση για αλλαγή εκ βάθρων της πολιτικής γραμμής και άνοιγμα προς τα δεξιά – κάτι που μοιάζει έτσι κι αλλιώς ανεπίκαιρο, λόγω της άνετης αυτοδυναμίας του ΠΑΣΟΚ. Ο ΣΥΡΙΖΑ υπερέβη κατά μιάμιση μονάδα το όριο του 3% και ανέδειξε τον Αλέξη Τσίπρα ως (ακηδεμόνευτο πλέον) ηγέτη που κατάφερε να ανατρέψει την καταστροφική πορεία το τελευταίο εικοσαήμερο – και με την καλή εμφάνιση του στο debate.
«Νικητής», αλλά ευτυχώς χωρίς να ξεφύγει σε «εξωπραγματικά» ποσοστά, επωφελούμενος της νεοδημοκρατικής διάλυσης, ο ΛΑΟΣ. Το ίδιο ακριβώς μπορεί να πει κανείς και για την αποχή. Φαινόμενα ανησυχητικά και αλληλένδετα...
Δεν υπάρχει χειρότερη κατάντια από την ανοικτή «διαπαιδαγώγηση» της κοινωνίας στην παρανομία και στον χρηματισμό. Η κυβέρνηση έχει ευθύνη και πρέπει να την αναλάβει
12°
