Πού καταλήγει το «ή εμείς ή αυτοί»;

Πού καταλήγει το «ή εμείς ή αυτοί»

Είπαν «ή εμείς ή αυτοί».

Παρουσίασαν ένα δύσκολο οικονομικό πρόβλημα σαν ζήτημα επιλογής μεταξύ καλών και κακών και έστησαν ένα σκηνικό εμφυλίου πολέμου.

«Αυτοί» ήταν οι υπηρέτες των ξένων, οι «μερκελιστές». Εκείνοι που ενώ μπορούσαν να μοιράσουν τα λεφτά στους Έλληνες, προτιμούσαν να υπακούουν στους ξένους.

Το «εμείς» ήταν ο ελληνικός λαός, που άλλοτε παρουσιαζόταν σαν πειραματόζωο και άλλοτε σαν θύμα των τοκογλύφων.

Και μόλις ο λαός θα ερχόταν στην εξουσία και ο ΣΥΡΙΖΑ στην κυβέρνηση, τα πράγματα θα γυρνούσαν στο 2009 με το γνωστό ένα άρθρο, οι συντάξεις και οι μισθοί θα αυξάνονταν.

Τι κι αν δεν υπήρχαν λεφτά. Αρκούσε η πολιτική βούληση.

Όλοι ξέρουμε πού οδήγησαν όλα αυτά. Το μνημόνιο των ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ είναι χειρότερο από τα προηγούμενα γιατί τα συμπεριλαμβάνει και τα επεκτείνει. Κυρίως όμως είναι χειρότερο γιατί είναι το μοναδικό μνημόνιο στην Ευρώπη που δεν υπογράφηκε μέσα σε συνθήκες μεγάλων ελλειμμάτων και ύφεσης, αλλά μετά από πρωτογενή πλεονάσματα και επιστροφή στην ανάπτυξη - η οποία ανατράπηκε.

Ήρθαν να μοιράσουν χρήματα και μοιράζουν νέα φτώχεια και νέους φόρους.

Με το «ή εμείς ή αυτοί» κέρδισαν την εξουσία και αυτό που θέλουν είναι να συνεχίσουν να την απολαμβάνουν.

Όμως το ποτήρι του μίσους, που με τόσα ψέματα γέμισαν, άδειασε.

Δεν είχαν χρόνο να αναλογιστούν το κακό που έκαναν, να αποκομίσουν λίγη γνώση και λίγη σύνεση από την περιπέτεια στην οποία ξαναέβαλαν τη χώρα, την ώρα που πήγαινε να σταθεί στα πόδια της.

Είχαν ανάγκη να βρουν έναν νέο εχθρό για να προφέρουν νέες αυταπάτες στο ακροατήριό τους. Στράφηκαν στο χώρο της τηλεόρασης, όχι για διορθώσουν όσα ήταν προβληματικά, αλλά για να στήσουν τη δική τους διαπλοκή.

Θέλησαν με ένα σμπάρο δυο τρυγόνια. Προσδοκούσαν να ανυψωθούν και πάλι ηθικά εμφανιζόμενοι σαν οι πολέμιοι των πλούσιων καναλαρχών και μέσα στον κουρνιαχτό να εγκαθιδρύσουν το δικό τους μιντιακό σύστημα.

Δεν δίστασαν να  οργανώσουν το σκάνδαλο της τράπεζας Αττικής για να χρηματοδοτήσουν ένα φιλικό κανάλι, να εκβιάσουν τον διοικητή της Τράπεζας της Ελλάδος, να προσπαθήσουν να  χειραγωγήσουν ανώτατους δικαστές.

Όπως και στη διαπραγμάτευση του πρώτου εξαμήνου του 2015, το μόνο που τους ενδιέφερε ήταν να υπηρετήσουν τα στενά συμφέροντά τους. Μετά από κάθε ήττα, δραματοποιούσαν όλο και περισσότερο την κατάσταση. Όσο έχαναν, τόσο πιο αδίστακτοι γίνονταν.

Τότε ήθελαν να ξεφύγουν από τα ψέματα που διακινούσαν τα προηγούμενα χρόνια και έφτασαν μέχρι το δημοψήφισμα και το κλείσιμο των τραπεζών. Μια βδομάδα μετά έκαναν εκείνο που μπορούσαν να είχαν κάνει νωρίτερα με πολύ μικρότερο κόστος.

Τώρα για να πετύχουν τον έλεγχο των καναλιών έβγαλαν σε κοινή θέα όλο τον αυταρχικό εαυτό τους, που με τόση επιμέλεια έκρυβαν.

Το μόνο ταλέντο τους είναι να παραπλανούν τον κόσμο. Τότε έστησαν το δημοψήφισμα για να πουν ότι διαπραγματεύονται. Τώρα έστησαν έναν πρωτοφανή διαγωνισμό, ώστε να μπορεί να περηφανεύεται ο Αλέξης Τσίπρας ότι έκλεισε τους πλούσιους σε ένα δωμάτιο για τρεις μέρες. Αφού δεν μπόρεσαν να δώσουν εισοδήματα ή αξιοπρέπεια, αποφάσισαν να πουλήσουν την τιμωρία των πλουσίων. Ώσπου βυθίστηκαν στη γελοιότητα όταν μίλησαν για τα παιδάκια που θα μείνουν χωρίς παιδικούς σταθμούς και για τα νοσοκομεία που θα μείνουν χωρίς νοσηλευτές, λόγω της απόφασης του ΣτΕ.

Στην αντιπολίτευση μιλούσαν για τα παιδάκια που λιποθυμούσαν στα σχολεία. Με τον ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία οι λιποθυμίες σταμάτησαν, αλλά άκαρδοι δικαστές αφήνουν τώρα τα παιδιά χωρίς παιδικούς σταθμούς. Είναι εύκολο να εμπορεύεσαι συγκίνηση μιλώντας για κακόμοιρα παιδάκια, αλλά με την επανάληψη καταντάει γελοίο.

Τώρα όλοι γνωρίζουν ότι το «ή εμείς ή αυτοί» συμπύκνωσε όλη την ανεντιμότητα εκείνων που εκμεταλλεύτηκαν τα προβλήματα των πολιτών για να χτίσουν την εξουσία τους.

 Η πρώτη φάση της κυριαρχίας του «ή εμείς ή αυτοί» κατέληξε στα capital controls και το τρίτο μνημόνιο.

Η προσπάθεια να μετατοπιστεί η αντιπαλότητα στα κανάλια καταλήγει στην αποκάλυψη της αντιδημοκρατικότητας των αδίστακτων εραστών της εξουσίας.

Ο πόλεμος που κήρυξαν στο μνημόνιο ήταν η μεταμφίεση της μανία τους για την εξουσία. Ο πόλεμος που επικαλούνται σήμερα δεν είναι παρά η άρνηση να δεχτούν την πλήρη αποτυχία τους και ο τρόμος μπροστά στην απώλεια της εξουσίας.

Τελικά με το «εμείς» ευνοούσαν μονάχα τους εαυτούς τους.