Mε αφορμή την Κεντροαριστερά, προσπαθήσαμε στο προηγούμενο (επίδοξο συνοπτικό κείμενο αναφοράς) «Δεξιά-Αριστερά, ή Λαϊκισμός-Εκσυγχρονισμός;», να δείξουμε γιατί θεωρούμε το δεύτερο δίπολο κυρίαρχο/σημαντικότερο του πρώτου. Έτσι, μοιραία αγγίξαμε το αδιαμφισβήτητο Τοτέμ του καθ’ ημάς εθνικού ισλάμ.
Ο Αντρέας αποτελεί βάση κάθε συζήτησης για τον Μεταπολιτευτικό Πελατειακό Εθνολαϊκισμό, είναι πατριάρχης-θεμελιωτής, το χαλί που πατάμε ως ζώσα πολιτική ιστορία. Σαράντα χρόνια μας καθορίζει και είκοσι μετά θάνατον, ακόμα δεν έχουμε ξεσκονίσει/καθαρίσει/μαζέψει την κάτωθεν κρυμμένη σαβούρα.
Πολιτικό, όχι προσωπικό θέμα
«Ο τεθνεώς δεδικαίωται», προσωπικά, όχι πολιτικά. «Σεβόμαστε τον Παπανδρέου, χτυπάμε αμείλικτα τον Παπανδρεϊσμό», λέγαμε πάντα. Δεν έχουμε προσωπικά με το Λεοντάρι. Άλλωστε δεν είναι σύμπτωση που χτυπάμε αλύπητα τους επιγόνους/μιμητές του: Κωστάκη-Αντωνάκη-Αλεξάκη.
Το βαθύ εθνικό ισλάμ, όπως στο πρόσωπο του Σημίτη υβρίζει τον Εκσυγχρονισμό, έτσι και στο πρόσωπο του Αντρέα τιμά τον Εθνολαϊκισμό: αμφότερες οι περιπτώσεις πονάνε πολιτικά, όχι προσωπικά.
Μη μας λέτε, μα ο νεοφιλελεύθερος-δεξιός Μητσοτάκης μπήξε-δείξε, άρα… Ο Αυριανο-Εθνολαϊκισμός του Αντρέα ήταν δεξιότερος! Μη μας λέτε «Βρόμικο ’89», για μας ήταν η εύλογη συμφωνία Δεξιάς-Αριστεράς, για απομόνωση της Ακροδεξιάς. Βρόμικη ήταν η Δεξιά διακυβέρνηση-διεφθαρμένο-καρακατσουλιό-Κοσκω-Κουτσονόμου, που γέννησε τραγούδια τύπου «Όλοι τα παίρνουνε».
Τότε επήλθε ο δομικός Εκδημοκρατισμός της Διαφθοράς και εξαϋλώθηκαν «ελληνικό φιλότιμο»/αξιοκρατία και συντελέσθηκε η μεταξίωση που συχνά περιγράφουμε, των Ελλήνων που μεταλλάχθηκαν σε Τσιφτετέλληνες.
Το άτυπο αντιδεξιό δόγμα του Παπανδρεϊσμού «Αντιδεξιά: ο σκληρότερος αντίπαλος της Δεξιάς» ήταν μεγάλο ψέμα: ο Αντιδεξιός Εθνολαϊκισμός ήταν ένας ακόμα (εξ ορισμού) Δεξιός Λαϊκισμός («Πιο-δεξιά-από-τον-Λαϊκισμό-δεν-έχει!»).
Συλλογιστείτε: γιατί ο Καραμανλής επιζητούσε «ήπιο πολιτικό κλίμα», ενόσω ο Αντρέας επιδίωκε αντιδεξιό/πολωμένο ντιριντάχτα. Ξαναδείτε τη διαφορά τους: δυτικός εκσυγχρονισμός vs σκοταδιστικός εθνολαϊκισμός. Ανάλογες ήταν και οι εγωιστικές ιδιοτέλειες/φιλοδοξίες τους, εθνική προσφορά ο πρώτος, έκανε έρωτα με οχλοπολτό στις προεκλογικές πλατείες ο δεύτερος…
Όταν ο Άλλος έλεγε «Ανήκομεν εις την Δύσιν», τροπίζοντας τη χώρα να εξευρωπαϊστεί/αποβαλκανοποιηθεί, αυτός με βλαχοεσωστρέφεια έλεγε «Η Ελλάδα ανήκει στους Έλληνες». Υπήρχε ευεπίφορος χορτολιβαδικός γιδοπολτός αφού, που ερεθιζόταν σχετικώς - τώρα το σύνθημα το ταΐζει ο κληρονόμος Αρχιναζί…
Αντρέας…
Γοητευτικός/λαμπερός/χαριτωμένος/πνευματώδης/μορφωμένος, μεγάλος σταρ της επικοινωνίας, ζήλωσε να γίνει κάτι-σε-Εμιλιάνο-Ζαπάτα της Ανατολής. Κλασικός λαϊκιστής, σε στυλ εγώ-θα-κόψω-το-κρασί, έλεγε «εγώ θα σώσω τους φτωχούς, ενώ ο Άλλος διασώζει τους πλούσιους εις βάρος των φτωχών»…
Συμβολικά θυμίζουμε ύφος και ήθος: «ΕΟΚ και ΝΑΤΟ το ίδιο Συνδικάτο», «Λιβύη-Καντάφι: Πρότυπο Αθηναϊκής Δημοκρατίας»…, «Έξω οι βάσεις του θανάτου» (που έμεναν πάντα μέσα), «Εγώ τα δέχομαι τα ούου!», «Δεν υπάρχουν Θεσμοί! Μόνο κυρίαρχος λαός!», Εξώφυλλο ΤΙΜΕ (με φάτσα έγκλειστου Κοσκωτά, 4/88) «Η λεηλασία της Ελλάδας», Δίδυμη Μακεδονική εγκληματική πατάτα (Εμπάργκο/αποχώρηση από ΟΗΕ)…
Θετικά: Επανένωσε την «Δημοκρατική» Παράταξη, ευνοώντας πολιτική (δικομματική) σταθερότητα, που όμως χαντακώθηκε λόγω εθνολαϊκιστικών/πελατειακών αδιεξόδων (του). Επέβαλε κάποια «εθνική συμφιλίωση» (αναγνώριση Εθνικής Αντίστασης, που μπάταρε με τα γαλάζια-πράσινα καφενεία). Διέχυσε -έστω και στρεβλή- ανάπτυξη στην στεγνή ως τότε περιφέρεια, επέβαλε ΕΣΥ, ΚΑΠΗ, Πακέτα Ντελόρ.
Αρνητικά: Αξιακή κατάπτωση, κυριάρχηση του βολικού Νιου-σπηκ, επικράτηση παντού της ήσσονος προσπάθειας, καταστροφή της ελπίδας, λόγια-υπέρ- πράξη-κατά των φτωχών, γενικευμένη πόλωση, πράσινα-μπλε καφενεία, ντιριντάχτα κλίμα αποδοχής 17-Νοέμβρη/Τρομοκρατίας, Ακροδεξιός Καλαμπονερισμός και Διεφθαρμένος Αυριανο-κουτσοχατζο-τομπρισμός, Νεοδεξιός Πρασινοφρουρισμός, αμετανόητος Αντρέας χωρίς αυτοκριτική, πολιτική φιλοσοφία ορθολογικά απροσδιόριστη, οξυδέρκεια χαντακωμένη κάτω από τον εγωισμό, αδιαφορία για ομαλή διαδοχή επωφελή για τη χώρα, διπλωματική ασυναρτησία γεμάτη ήττες, που έμοιαζαν με νίκες… Λέτε ψεύτη τον φτωχό Τσιπράκο, αδιάφορο σκουπιδάκι της Ιστορίας, όσο μεγάλη ζημιά και αν προκαλέσει: ο Μεγάλος Ψεύτης παραμένει ένας…
Μύθοι: Εκσυγχρόνισε το θεσμικό πλαίσιο του οικογενειακού δικαίου ο Αντρέας; Όχι βέβαια: προίκες, πολιτικοί γάμοι κτλ, αποτελούσαν φετφάδες/εκκρεμότητες της κοινοτικής γραφειοκρατίας.
«Τάισε ψωμί τον κοσμάκη»; Όχι βέβαια, το άπειρο «ευρω-χαρτί» ήταν αποτέλεσμα της ευρωπαϊκής επιλογής Καραμανλή. Και αυτό δεν το εκμεταλλεύτηκε για υποδομές: δεν μας έμαθε να πιάνουμε ψάρια. Μας τάιζε εύκολο/ετοιματζήδικο ψάρι (που όταν τελείωσε μείναμε αμανάτι…): μπουζουκλερί/«μερσεντέ» γέμισε η περιφέρεια, χλίδα και αραλίκι, πόλωση πράσινων-μπλε καφενείων. Αγόραζε ψήφους, κατέστρεφε συνειδήσεις ήσσονος προσπάθειας…
Γέμισε Κέντρο και Περιφέρεια με (οιονεί Κρατικοποιημένες «ανασυγκροτούμενες») «Προβληματικές Επιχειρήσεις», αποβιομηχάνιση, διαρθρωτικό εμμένον έλλειμμα ανταγωνιστικότητας… Η απλή αριθμητική βοούσε/ξεφώνιζε την επερχόμενη δημοσιονομική κατρακύλα, αλλά λίγοι τρελοί μόνο ασχολούνταν με τέτοιες μπαναλιτέ… Ποιος άκουγε τότε τον («Εφιάλτη») Μητσοτάκη… Υπήρχε παπανδρεϊκή επικοινωνιακή κυριαρχία, που τσουρούφλιζε/τσάκιζε κάθε εναντιούμενο, μεγάλο ή μικρό…
Έξω έπεφταν Τείχη, εδώ αυτιστικά κλαψοαυτωνόμασταν στο χαβά του «Βρόμικου ‘89». Και μετά Μακεδονιστήκαμε για να ξαναγίνει ο Αντρέας Πρωθυπουργός: Βλέπαμε Μακεδονισμένο Δέντρο, όχι Τουρκικό Δάσος/Αιγαίο, έως τα Ύμια…
Συγκομιδή…
Παντού πρωταγωνιστής Αντρέας. Κοντολογίς, μας υποθήκευσε δημοσιονομικά στο όνομα του «Κοινωνικού ΠΑΣΟΚ» υπέρ των μη προνομιούχων. Αφού επέβαλε την κουλτούρα της ήσσονος προσπάθειας, γεννήτριας της σημερινής δυστυχίας, που κυρίως πληρώνουν αυτοί οι μη προνομιούχοι…
Αντίστοιχα, χρησιμοποιώντας συνειδητά ως «μοχλό-μακεδονική-τρικλοποδιά» τον ευήθη Σαμαρά, για να ξαναγίνει χαλίφης στη θέση του χαλίφη-Μητσοτάκη, υποσχέθηκε το Αδύνατον «ούτε-Μακεδονία-ούτε-παράγωγα!». Οπότε μας υποθήκευσε και διπλωματικά στο όνομα του «Πατριωτικού ΠΑΣΟΚ»…
Αλλά τέτοια κουβέντα απομυθοποιητική Παπανδρεϊσμού, ουδέποτε έγινε/γίνεται: απίστευτος επικοινωνιακός μηχανισμός (ψωμιζόμενος/βολευόμενος ΤΟΥ Συστήματος) τον κρατάει ανέγγιχτο.
Οπότε με την ίδια ακριβώς επιχειρηματολογία «όχι-λιτότητα-όχι-μνημόνια», όπως «ούτε-Μακεδονία-ούτε-παράγωγα» (ξανάπαμε: Αντιμνημονισμός, ο νέος Μακεδονισμός) οι Παπανδρεϊστές επίγονοι αφιονίζουν ως τώρα τον γιδοπολτό. Και τον οδηγούν αλαλάζοντας/καλπάζοντας στα πρανή του γκρεμού.
Κορυφαία συνταγή
Διακόσια χρόνια Σολωμός «Δυστυχισμένε μου λαέ, …πάντοτ’ ευκολοπίστευτε και πάντα προδομένε» και τίποτε δεν έχει αλλάξει. Αρκεί μια μανιχαϊστική συνταγή («εσύ-είσαι-με-τους-καλούς-ή-με-τους-κακούς,-που-φταίνε-για-την-κατάντια-μας;»)! Την τελειοποίησε ο Αντρέας, τόσο, που ακόμα και ο ατάλαντος/ανίκανος Αλεξάκης την «τρέχει» σούπερ. Αυτήν έχει ΤΟ Σύστημα και εκμεταλλεύεται διαχρονικά τον υπανάπτυκτο γιδοπολτό, διακόσια χρόνια, λέμε! Όποιος αντιστέκεται, τρώει ξύλο, αλλά αξίζει να συνεχίσει, ώσπου να ξυπνήσει ο γιδοπολτός. Ν’-ε-σ-πα;
Ο Αντρέας ζει, αυτός μας οδηγεί και τώρα, με το ανεξίτηλο δέος που προκαλεί στον γιδοπολτό. Είκοσι χρόνια μετά θάνατον, ωσάν Κίμων ο Αθηναίος, «Και νεκρός ενίκα» (δεμένος-νεκρός στο κατάρτι νίκησε στη Σαλαμίνα της Κύπρου). Το εθνολαϊκισμένο δέος του συντηρεί συσκοτισμένη κάθε πολιτική συζήτηση, κάθε ορθολογική διέξοδο από τον εγκλωβισμό στο καθ’-ημάς-εθνικό-ισλάμ… Η απελευθέρωση της χώρας από τον Παπανδρεϊσμό είναι μονόδρομος για να φτάσει στην εσωτερική/εξωτερική ανάκαμψη.
Επαναλαμβάνουμε. Στο αέτωμα της Πύλης του Εθνικού μας Οίκου γράφει «Είπαμε, κύριε Μαυράκη, να κάνουμε ένα δωράκι στον εαυτό μας, αλλά όχι 500 εκατομμύρια!» (Υψηλότερη-θεσμοποίηση-Λαμογιάς-δεν-έχει…). Και από κάτω «Αντρέα ζεις, εσύ μας οδηγείς!». Συνεπώς, όσο δεν κάνουμε εμετό τον Αντρέα, που μας έφερε ως εδώ, χαΐρι δεν θα ιδούμε.
Παραλειπόμενα
Κιμ-Γιον-Κουλ(ούρης)
Έλεγε ένας αείμνηστος «αν δεν ήταν ο Αντρέας, δεν θα μας ήξερε ούτε ο θυρωρός μας». Πράγματι, ο Μεγάλος επέλεξε να γεμίσει την πιάτσα με Κατσιφάρες Υπουργούς/Αξιωματούχους, από το Κολακείον του ελαφρολαϊκού πενταγράμμου. Τέτοιοι καραγωγείς «θεληματάρηδες»/μπιστικοί του Καστριού, κυβέρνησαν και διαμόρφωσαν την ηθική και αισθητική συγκρότηση των Ελλήνων.
Κυκλοφορεί αδιάψευστη αληθοφανής τρολλιά (κι αν διαψευδόταν, δεν αλλάζει κάτι…): ο Γίγας του Παπανδρεϊκού/Σοσιαλιστικού Υπερρεαλισμού, «Συγκεντρωσιάρχης» ονορέβολε θεούλης Κίμων-Ματάρες-Κουλούρης προέβη στο απονενοημένο «Προσχωρώ στον ΣΥΡΙΖΑ για να τιμήσω την μνήμη του Ανδρέα, και για την προκοπή του τόπου»!
Έτσι τελειώνει ο κόσμος / Όχι με ένα βρόντο μα μ' ένα λυγμό... Κάπως έτσι τελειώνει και ο Παπανδρεϊσμός. Ο ΣΥΡΙΖΑ ακόμα το παλεύει.
Κατήχηση-για-στρατιωτάκια-του-Θεού
Ναι είμαστε βαθύ ισλάμ και-μπράβο-μας, λέει πλειονότητα. «Όχι ομολογιακό κατηχητικό», στηρίζαμε (τον τα-τε-άλλα-παντού-διάτρητο) Φίλη, προ μηνός για το μάθημα των Θρησκευτικών. Μόνο ο γενναίος Σημίτης αντιστάθηκε ανυποχώρητα στο-καθ’-ημάς-εθνικό-ισλάμ και αυτοθυσιασθείς το κατανίκησε, διασώζοντας την ευρωαξιοπρέπειά μας.
Συνειδητή Βάπτιση;…
Υποχρεωτικό-κατηχητικό-σχολείο είναι κάτι σαν υποχρεωτική-κλειτοριδεκτομή, όπως άλλωστε και η βάπτιση σε αδαή νήπια. Θεσμοθέτησε Βάπτιση ο Χριστός ως συνειδητή επιλογή νεοεισερχόμενου στο κλαμπ/τριπ… Αλλά τώρα τι; Σιγά μην ακούσει το βαθύ ισλάμ, που (γιατί;) μας καθιστά Χ.Ο. πριν το καλημέρα, προ-καπαρωμένους/ασυνείδητους…
Όχι και τελευταία
«Ο Αλέξης ήταν η τελευταία μας ελπίδα!», λένε κάποια απογοητευμένα αντιμνημονιακά λουλούδια, σύμφωνα με γερμανόφωνο ρεπορτάζ. Λέτε ψέματα, τους απαντάμε! Υπάρχει ακόμα ελπίδα: οι Ναζί (ρήαλ-θινγκ-Αντιμνημονιακός-Ανεξυριζαυγιτισμός)! Σας περιμένουν με ανοιχτές αγκάλες, όπως και οι προηγούμενοι μουστερήδες… Ελπίστε!
Προ-ημερησίας
Διάτρητος πανικόβλητος Τσίπρας, ολοένα και πιο επικίνδυνος, («γάτος γ@μεί και γάτος σκούζει») βροντωδώς απειλεί Κυριάκο, πετώντας Καλογρίτσα άρον-άρον εκτός κάδρου/τραίνου, βλέποντας απεγνωσμένα να καραφουντώνει αναπάντεχο Κοσκωσκάνδαλο Αττικής. Συνδυάζοντάς τα με την καψούρα Ερντογάν, λες μπρρρ… τι ακριβώς ψηφίσαμε πέρσι;
17°
