Ο υπό συγκρότηση σοσιαλδημοκρατικός πόλος μερικούς μήνες μετά τη συγκρότηση της Δημοκρατικής Συμπαράταξης φαίνεται να λειτουργεί όπως εκείνος ο αργός στις κινήσεις σκακιστής όταν βλέπει ένα φορτηγό να τρέχει καταπάνω του, κάνει ό,τι και όταν παίζει σκάκι. Αργεί να αποφασίσει.
Η συζήτηση για τη σοσιαλδημοκρατία συνεχίζεται. Το πνεύμα όμως της λογικής του «να μη σπάσουμε αυγά» που τη διατρέχει, απειλεί να της προσδώσει χαρακτήρα συζήτησης που δεν συγκινεί την ελληνική κοινωνία. Έτσι αντί να μετατραπεί αυτή η συζήτηση των κομμάτων και των συνιστωσών που αποτελούν τη Δημοκρατική Συμπαράταξη σε διάλογο με την κοινωνία, κινδυνεύει να μετατραπεί σε διάλογο ιδεών αδιάφορων για την κοινωνία. Η παράθεση ονομάτων στελεχών –άλλων πολύ και άλλων λιγότερο φθαρμένων–, ο αυτοπροσδιορισμός ως τρίτος πόλος, η ταύτιση με το Πολιτικό Κέντρο ή οι εμμονές σε λογικές διατήρησης των συμβόλων και των ονομάτων, όλα αυτά δεν κάνουν «κλικ» στην ευρύτερη κοινωνία. Αυτά είναι το ανώτατο και τελευταίο στάδιο του «ιδεολογικού γκρουπουσκουλισμού».
Έχουμε εδώ τα εξής ζητήματα. Πρώτον, οι λογικές διάσωσης των αρχικών συντελεστών της Δημοκρατικής Συμπαράταξης ήταν καλές για εσωτερική χρήση και χρειάζονταν στην αρχή του εγχειρήματος. Από εδώ και πέρα συναντούν τοίχο στην κοινωνία. Δεύτερον, ο λεγόμενος τρίτος πόλος αναφέρεται ευθέως στην αντιπαράθεση τόσο με το νεοφιλελευθερισμό όσο και με το λαϊκισμό. Η άρνηση του αντιπάλου όμως από μόνη της δεν δίνει πολιτικό στίγμα. Τρίτον, ο εγκλεισμός στο Πολιτικό Κέντρο απισχνάνει τη δυναμική του εγχειρήματος.
Στη σημερινή Ελλάδα χρειάζονται πολιτικές που θα εκφράζουν τη συμμαχία των μισθωτών με τα μεσοστρωμάτα και την υγιή επιχειρηματικότητα, πολιτικές που θα καταλήγουν σε προγραμματικές συμφωνίες με στόχο τη μείωση των ανισοτήτων. Αυτό σημαίνει πως ο χώρος της σοσιαλδημοκρατίας πρέπει να πάψει να πατάει σε δυο βάρκες. Πρέπει να υποστηρίξει χωρίς ενδοιασμούς και δεύτερες σκέψεις μια πολιτική που θα υποχρεώνει σε μια προοδευτική φορολογία με ίδιους συντελεστές, ανάλογα με το εισόδημα και όχι ανάλογα με την κοινωνική τάξη που ανήκει ο καθένας. Καμία υποχώρηση στο αίτημα που λέει πως επιτέλους έφθασε η ώρα να μάθουν όλοι ότι δεν γίνεται να πληρώνουν φόρους και ασφαλιστικές εισφορές μόνο οι μισοί και να επωφελούνται όλοι οι άλλοι από τους φόρους και τις εισφορές αυτών των μισών. Ο «μικρός λαϊκισμός» του όχι σε όλα (όχι στη μείωση συντάξεων, όχι στους πλειστηριασμούς, όχι στην υπερφορολόγηση των αγροτών και όχι στις ομαδικές απολύσεις) δεν μπορεί να ανατρέψει το μικρό δικομματισμό του ΣΥΡΙΖΑ και της ΝΔ.
Αν λοιπόν η ελληνική σοσιαλδημοκρατία θεωρεί πως ο στόχος της οφείλει να είναι μια ευρύτερη συμμαχία για τη μείωση των ανισοτήτων –το ασφαλιστικό και το φορολογικό είναι οι τόποι που εδώ και 200 χρόνια προσφέρονται αυτές οι ανισότητες στο πιάτο–, αν θεωρεί πως ο τόπος μας έχει ανάγκη από πολιτικές που θα συγκλίνουν στο κέντρο των κοινωνιών, αλλά όχι από φθαρτά σχήματα κάποιου πεθαμένου Πολιτικού Κέντρου ή από ανύπαρκτους «τρίτους πόλους», αν θεωρεί πως δεν υπάρχει αριστερή, κεντρώα ή δεξιά σοσιαλδημοκρατία, αλλά μόνο σοσιαλδημοκρατία του κράτους παροχής κοινωνικών υπηρεσιών και της ισονομίας ως βάσεις της ανάπτυξης, τότε πρέπει να εγκαταλείψει τις λογικές γκρουπούσκουλου και τους εκπροσώπους τους στην τύχη τους.
Ο δρόμος της σοσιαλδημοκρατίας είναι αυτός της ανανέωσης σε πρόσωπα και ιδέες, όπως θα προκύψει από ένα Ιδρυτικό Συνέδριο του χώρου, το οποίο όμως, για να γίνει, χρειάζεται επίμονη και μακροπρόθεσμη προγραμματική συζήτηση. Γιατί αυτό σημαίνει προτεραιότητα της πολιτικής ή με άλλα λόγια σοσιαλδημοκρατία….
11°
