Ο άγριος ξυλοδαρμός δύο Πακιστανών στο Λαύριο, το Σάββατο που μας πέρασε, υπήρξε το τελευταίο (μέχρι την στιγμή που γράφονται αυτές οι γραμμές- ενδεχομένως όταν θα διαβάζεις το πόνημά μου αυτό φίλε αναγνώστη να έχουν μεσολαβήσει κι άλλα) επεισόδιο στο δημοφιλές σίριαλ «Ρατσιστική βία στην σύγχρονη Ελλάδα».
Οι ρατσιστικές επιθέσεις αποτελούν πλέον ρουτίνα ενώ αξίζει να σημειωθεί πως τα έκτροπα που βγαίνουν στο φως της δημοσιότητας αποτελούν απλώς (συγχωράτε με για την κοινότοπη έκφραση) την κορυφή του παγόβουνου. Όπως καταλαβαίνετε, ένας παράνομος μετανάστης που θα ξυλοκοπηθεί μέχρι αναισθησίας από τα γνωστά κοντοκουρεμένα καλόπαιδα δεν μπορεί σε καμία περίπτωση να προσφύγει στην ελληνική δικαιοσύνη γιατί θα μπει αυτομάτως σε μπελάδες.
Αλλά και οι καθ’όλα νόμιμοι θα το σκεφτούν διπλά να απευθυνθούν σε κάποιο αστυνομικό τμήμα αφού αποτελεί πλέον κοινό μυστικό πως ένα αξιοσέβαστο κομμάτι της ΕΛ. ΑΣ. βρίσκεται σε αγαστή συνεργασία με δημοφιλές «πολιτικό» «κόμμα» που εξελέγη εσχάτως στην βουλή των Ελλήνων. Φυσικά, τον τελευταίο καιρό, το «target group» των παλικαράδων αυτών έχει διευρυνθεί καθώς έχουν πλέον αναφερθεί επιθέσεις τόσο σε ομοφυλόφιλους όσο και σε (ανθρώπους τους οποίους οι ίδιοι κρίνουν ως) αριστερούς.
Αντιδράσεις; Υπάρχουν πολλές. Πρώτα απ’όλα από το επίσημο κράτος το οποίο, δια στόματος του υπουργού Δημόσιας Τάξης Νίκου Δένδια, έχει τονίσει πως θα είναι αμείλικτο με τους ρατσιστές τραμπούκους. Προφανώς και δεν είναι κακές οι δηλώσεις καταδίκης αρκεί να μην παραμένουν μόνο στα χαρτιά. Αν δεν κάνω λάθος, μέχρι σήμερα έχει συλληφθεί μόνο ένας ύποπτος για ρατσιστική βία την στιγμή που το ξύλο πέφτει καθημερινώς σαν το χαλάζι στα σκοτεινά σοκάκια του Αγίου Παντελεήμονα και όχι μόνο…
Από την άλλη έχουμε ένα κομμάτι της Αριστεράς. Είναι αλήθεια πως η εξωκοινοβουλευτική Αριστερά ήταν ένας από τους ελάχιστους πολιτικούς χώρους που βρέθηκαν αντιμέτωποι στην Χρυσή Αυγή, σε μια εποχή που η κοινοβουλευτική Αριστερά ωρυόταν εναντίον του «Καρατζαφύρερ», του Αδώνιδα (εντάξει, δεν ξέρω πως κλίνεται) και της Ευγενίας Μανωλίδου. Τώρα βέβαια, στην Ελλάδα του μνημονίου, τα κόζα άλλαξαν. Ο «αντιρατσισμός» (μέσα σε εισαγωγικά) έγινε trendy κι έτσι η Αριστερά (και η κοινοβουλευτική πλέον) οργανώνει συχνά αντιρατσιστικά συλλαλητήρια. Εκ πρώτη όψης, αυτό δεν είναι κακό. Τα συγκεκριμένα συλλαλητήρια όμως σχεδόν πάντα καταλήγουν σε ένα συνεχές κράξιμο της Τρόικας και της Πλουτοκρατίας το οποίο- φυσικά- δεν έχει καμία απολύτως σχέση με την πάταξη του ρατσισμού και των σκίνχεντ.
Για τους υπόλοιπους, πέρα βρέχει. Ορισμένοι παραμένουν εγκλωβισμένοι στην κουτή εμμονή τους να αποδείξουν π.χ. πως ο ΣΥΡΙΖΑ και η Χρυσή Αυγή είναι το ίδιο πράγμα (σα να λέμε δηλαδή πως ο Πάντζας είναι είναι το αριστερό αντίγραφο του «Καιάδα») φτάνοντας μέχρι και σε συμψηφισμούς των εγκλημάτων του Στάλιν και του Μάο για να ξεπεράσουν αριθμητικά αυτά του Χίτλερ και να αποδείξουν άραγε τι; Άλλοι αδιαφορούν επιδεικτικά μπαίνοντας στην μακάρια λογική του «έλα μωρέ, όλοι ίδιοι είναι», σπάζοντας μάλιστα και πλακίτσα με το μουστάκι του Μπαρμπαρούση ή το «Μίλα ελληνικά ή ψόφα» του Ματθαιόπουλου. Κάποιες γνήσιες αντιρατσιστικές κινήσεις που πραγματοποιούνται περνάνε στο ντούκου, αφού δεν «πουλάνε» και οι ελάχιστες (σοβαρές) αντιρατσιστικές φωνές που ακούγονται πνίγονται μέσα στην υστεροβουλία και την ισοπέδωση της εποχής.
Τι θα μπορούσαμε να κάνουμε; Μαζικές αντιρατσιστικές διαδηλώσεις που θα αποδείξουν (αν ισχύει-δεν βάζω το χέρι μου στη φωτιά…) πως η πλειοψηφία του ελληνικού λαού είναι αντίθετη στην ρατσιστική βία και τον νεοναζισμό. Πάνω από κόμματα και ιδεολογίες και με δυναμικό παρόν μελών όλων των πολιτικών χώρων (από την άκρα Αριστερά έως, τουλάχιστον, τη Νέα Δημοκρατία) αλλά χωρίς την παραμικρή σημαία. Με την συμμετοχή απλού κόσμου, Ελλήνων και μεταναστών. Των μεταναστών της διπλανής πόρτας όμως, όχι των 500-600 τύπων με φάτσες που παρέπεμπαν σε μουτζαχεντίν ταινίας με τον Ντολφ Λούντγκρεν οι οποίοι διαδήλωσαν πριν μερικές εβδομάδες στο κέντρο της Αθήνας κραυγάζοντας «Αλλάχ ουάκμπαρ». Χιλιάδες ανθρώπων που θα διαδηλώνουν ειρηνικά και χωρίς οπαδισμούς, υποστηρίζοντας σθεναρά τα δικαιώματα του μετανάστη με σεβασμό όμως και στον κάτοικο (Έλληνα ή ξένο) των λεγόμενων «δύσκολων» περιοχών.
Θα με ρωτήσετε: «Μα γίνεται να συμβεί κάτι τέτοιο στην Ελλάδα του 2012;» Θα σας απαντήσω: «Όχι»…
«Βλέποντας τη σπουδαία δουλειά που γίνεται σε αυτές δομές, θα έλεγα ότι αυτή η επίσκεψη ήταν για μένα ένα δώρο Χριστουγέννων» τόνισε η Πρόεδρος της Δημοκρατίας
8°
