Αν το παραδοσιακό πολιτικό σύστημα είχε στοιχειωδώς ένστικτο επιβίωσης, τότε η κυβέρνηση έπρεπε πρώτα να λάβει όσα μέτρα θεωρεί σωστά & μετά να διαπραγματευτεί. Θα είχε τότε τη δυνατότητα να συζητήσει με την τρόικα έχοντας συγκεκριμένη και αναλυτική στοιχειοθέτηση, που προκύπτει από την ψήφιση ενός λεπτομερούς πακέτου σε επίπεδο νομοσχεδίου και προπαντός έχοντας αποδείξει εμπράκτως την πολιτική της βούληση και ικανότητα.
Δυστυχώς αυτό δεν έγινε και τώρα ζητά πολιτική διαπραγμάτευση μετά 100 μέρες νομοθετικής απραξίας. Δεν έχει φέρει ούτε ένα νομοσχέδιο για διαρθρωτικές αλλαγές, δεν έχει νομοθετήσει ούτε μια περικοπή δαπάνης. Έχουμε το παράλογο ότι ακόμα και τα συμφωνημένα ειδικά μισθολόγια θα τα περικόψει αναδρομικά από τον Ιούλιο, φέρνοντας τους ανθρώπους σε απόγνωση (πρώτα τους δίνει τα χρήματα να τα ξοδέψουν και μετά τους θα τους τα πάρει πίσω αναδρομικά). Εν τω μεταξύ ο χρόνος περνάει και η οικονομία, η ιδιωτική οικονομία, στραγγαλίζεται. Οι θέσεις εργασίας χάνονται και τα μέτρα που θα αναγκαστεί να λάβει γίνονται όλο και πιο οδυνηρά.
Η όλη πορεία αρχίζει να έχει όλο και πιο πολλά κοινά σημεία με αυτήν της κυβέρνησης του Γιώργου Α. Παπανδρέου. Προεκλογικά ο ένας ξεκίνησε με το «λεφτά υπάρχουν» και ο άλλος με τα «18 δις από περικοπές σπατάλης του Ζαππείου 3». Αμέσως μετά τις εκλογές ο ένας έκανε την έκτακτη κοινωνική παροχή 1δις (τελικά εκταμιεύτηκαν μόνο τα 500 εκ. ευρώ) και ο άλλος υποσχέθηκε «αποκατάσταση αδικιών χαμηλοσυνταξιούχων, πολυτεκνικών επιδομάτων, ανέργων», και «…όχι άλλες μειώσεις μισθών και συντάξεων, όχι άλλοι φόροι», στο κείμενο προγραμματικής συμφωνίας της νέας κυβέρνησης συνεργασίας.
Στη συνέχεια ο ένας άργησε να πάρει τα πρώτα πακέτα μέτρων και από τις 4 Οκτωβρίου έφτασε να κινηθεί στις 9 Φεβρουάριου και 3 Μαρτίου του 2010. Δηλαδή 130-150 ημέρες αφότου ανέλαβε. Ο άλλος έχει ήδη κλείσει τις 107, χωρίς ακόμα να έχει νομοθετήσει κάτι. Και οι δύο είχαν τα καλά λόγια και την ενθάρρυνση της Ευρώπης στην πρώτη φάση της πορείας τους, και έδωσαν άφθονες υποσχέσεις μεταρρυθμίσεων και εκσυγχρονισμού. Στην πράξη όμως η κυβέρνηση Παπανδρέου αναγκάστηκε να κάνει μαζικές οριζόντιες περικοπές και αύξησε ασφυκτικά την φορολογία, επιχειρώντας να διατηρήσει άθικτο τον πυρήνα του κομματικού κράτους (αρνήθηκε μέχρι τέλους π.χ. τις απολύσεις στο δημόσιο) και αδρανώντας στις διαρθρωτικές αλλαγές. Αντίστοιχα φαίνεται να κινείται και η σημερινή κυβέρνηση. Αναρωτιέμαι αν το συνειδητοποιεί και η ίδια ότι η τακτική αυτή δεν βγαίνει και ότι η ίδια πολιτική στάση απέναντι στα πράγματα θα οδηγήσει στα ίδια αποτελέσματα. Το μοντέλο ΓΑΠ δεν δούλεψε τότε και η απομίμησή του δεν θα δουλέψει ασφαλώς ούτε και τώρα.
13°
