Μετά από το άρθρο των New York Times με τίτλο «The Trouble With Ms. Merkel», ήρθε το κείμενο του New Statesman που έγραφε πως η «Merkel είναι ο πιο επικίνδυνος ηγέτης της Γερμανίας μετά το Hitler». Ακολούθησε ο Soros, ο οποίος σε συνέντευξή του στο Spiegel δήλωσε ότι η Γερμανία εξελίσσεται σε «μισητή ιμπεριαλιστική δύναμη».
Η γερμανική πολιτική ηγεσία έχει χάσει τη μπάλα, σε αντίθεση με τη Νationalmannschaft που διαπρέπει στα γήπεδα της Πολωνίας και της Ουκρανίας. Εξήντα χρόνια προσπάθειας να χτίσει η Γερμανία ένα συμπαθητικό προφίλ μετά το Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο και το στίγμα του ναζισμού, γκρεμίζονται από την πολιτική της σύγχρονης πολιτικής της ελίτ και πιο συγκεκριμένα από αυτή των Φιλελευθέρων και των Χριστιανοδημοκρατών. Οι τελευταίοι, αν και χριστιανοδημοκράτες, επιδεικνύουν μια ελάχιστα χριστιανική στάση. Η αλαζονική στάση της Merkel αποτυπώθηκε στην τελευταία της γνωστή δήλωση: «η Ευρώπη δεν θα έχει αμοιβαιοποίηση του χρέους όσο ζω». Πιο αλαζονική στάση επέδειξε ο επικεφαλής του Οικονομικού Συμβουλίου των Γερμανών Χριστιανοδημοκρατών Kurt Lauk, ο οποίος ζήτησε να μην επιτραπεί στην Κύπρο να ασκήσει την προεδρία του Συμβουλίου της ΕΕ, δηλώνοντας: «Ο σκύλος τίθεται επικεφαλής των αποθεμάτων λουκάνικων».
Η Merkel κατάφερε όσα δεν μπόρεσε να καταφέρει η (ούτως ή άλλως ανύπαρκτη) ελληνική οικονομική και πολιτική διπλωματία. Από τη στοχοποίηση της Ελλάδας ως το μαύρο πρόβατο της Ευρώπης, φτάσαμε στη στοχοποίηση της οικονομικά υγιούς και πολιτικά πληθωρικής Γερμανίας. Η φράση του γραφικού Berlusconi ακούγεται τώρα συζητήσιμη: «Μια τυχόν έξοδος της Γερμανίας από το Eurogroup θα μπορούσε να μην αποτελέσει αρνητική εξέλιξη». Η άποψη αυτή δε στηρίζεται μόνο στο επίπεδο μιας πολιτικής κόντρας με τον τρόπο που τη διατύπωσε ο Berlusconi («είναι η μόνη χώρα που εναντιώνεται στη δυνατότητα να μπορούν να δανείζονται χρήματα οι διάφορες χώρες από την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα»), αλλά και στο γνωστό από παλιά οικονομικό επιχείρημα που λέει πως δε μπορεί η ανάπτυξη της Γερμανίας να στηρίζεται σε ένα σταθερό νόμισμα (το ευρώ), ενώ στην πραγματικότητα θα έπρεπε να έρθει αντιμέτωπη με μία νομισματική ανατίμηση. Απόψεις ανάλογες με αυτή αρχίζουν να διατυπώνονται πανευρωπαϊκά με τέτοια ένταση, που θα μπορούσαν να αιφνιδιάσουν και το Λαφαζάνη. Μετά από τόσα επιχειρήματα για επιστροφή της Ελλάδας στη δραχμή, άντε να πείσεις τώρα πως είναι καλύτερα να επιστρέψει η Γερμανία στο μάρκο.
Το οικονομικό επιχείρημα όμως δε θα μπορούσε να τεθεί με αξιώσεις, εάν υπήρχαν πολιτικές συμφωνίες που θα έλυναν αυτά τα ζητήματα με άλλους τρόπους. Που θα προέτασσαν με λίγα λόγια το πολιτικό μέλλον της Ευρώπης, και θα έθεταν βασικότερα υπαρξιακά ζητήματα σε σχέση με κοντόφθαλμα και βραχυπρόθεσμα οικονομικά συμφέροντα. Αναγκάζομαι δυστυχώς εδώ να παραθέσω πάλι τον George Soros, που δήλωσε στους Financial Times πως η πολιτική της Γερμανίας μπορεί «να εξυπηρετεί τα στενά ιδιοτελή γερμανικά συμφέροντα , αλλά θα δημιουργήσει μια πολύ διαφορετική Ευρώπη από εκείνη την ανοικτή κοινωνία που πυροδοτούσε τις φαντασίες των ανθρώπων».
Γιατί το πρόβλημα της Γερμανίας δεν είναι οικονομικό (το αντίθετο μάλιστα), είναι πολιτικό. Η αδυναμία επίδειξης οποιασδήποτε πολιτικής ευελιξίας, αρχίζει να δείχνει τα πρώτα της σημάδια. Ο δείκτης επιχειρηματικού κλίματος στη Γερμανία υποχώρησε για δεύτερο συνεχόμενο μήνα. Η κρίση φτάνει στην πόρτα της καγκελαρίας, ως αποτέλεσμα λανθασμένων πολιτικών χειρισμών.
Μην πανηγυρίζετε όμως Έλληνες, σα να νικήσαμε στη Eurovision ή στη μπάλα. Δε νικήσαμε εμείς τους Γερμανούς. Μόνοι τους χάσανε πάλι. Και μαζί τους θα χάσουμε και εμείς και οι άλλοι. Μετά την ύβρη, θα έρθει νομοτελειακά η Νέμεσις. Αλλά εδώ δεν είναι ποδόσφαιρο.
12°
