Με το που καβατζάραμε το 35άρι στο θερμόμετρο έγινε αφόρητο το διαμέρισμα, όπως όλα στην ευρύτερη περιοχή της Κυψέλης. Αιρ κοντίσιον και ανεμιστήρες δουλεύουν παντού στο φουλ, κάνοντας το καθένα πιο δύσκολη τη δουλειά των υπολοίπων. Δεν παραπονιέμαι, οι ζέστες άργησαν φέτος, ενίοτε ξεκινούν Μάιο.
Τη νύχτα ποτίζω στο μπαλκόνι τα φυτά, τραβάω έξω μια καρέκλα και με δροσίζουν γέρνοντας με συμπάθεια. Ευτυχώς που υπάρχουν οι γλάστρες. Αν είχαν οι αρχιτέκτονες, ή μάλλον οι εργολάβοι που έχτιζαν την πόλη πριν τριάντα χρόνια, την ιδέα για φαρδιά μπαλκόνια λίγο πιο νωρίς, θα ήταν η ζωή μας καλύτερη.
Βέβαια δεν θα αρκούσε αυτό, θα έπρεπε να σκεφτεί κάποιος υπουργός ότι τα φαρδύτερα μπαλκόνια φορολογούνται λιγότερο ή δεν υπολογίζονται στο συντελεστή. Μπορεί να ισχύει κάτι τέτοιο και να εξηγεί την εμφάνισή τους.
Πώς έγινε έτσι αυτή η πόλη που κάποτε δροσιζόταν τα απογεύματα από τους κήπους και τις αυλές της, όπως περιγράφουν τουλάχιστον βιβλία των αρχών του 20ου αιώνα;
Δεν έβλεπε κανείς ότι ο τρόπος που χτιζόταν θα την έκανε αβίωτη το μισό χρόνο;
Θα πείτε, φταίει η αντιπαροχή και ο Καραμανλής. Όλο αυτό ακούω. Γιατί δεν καταργείται η αντιπαροχή αφού κανένας δεν τη θέλει, απορώ. Ακόμα υπάρχει, ίσως επειδή είναι ένας απλός τρόπος να χτίζει κανείς με κάπως λιγότερα χρήματα και να πληρώνει σε είδος.
Πριν την αντιπαροχή υπήρχαν τα πολύ μικρά οικόπεδα και η δυνατότητα που τους δόθηκε να καλύπτονται τόσο πολύ. Πριν τα μικρά οικόπεδα υπήρχαν τα μεγάλα κτήματα που κόπηκαν σε πολλά μικρά οικόπεδα για να αποφέρουν χρήμα. Δεν ήταν σε σχέδιο πόλεως. Κόβονταν πριν σχεδιαστούν. Κτίζονταν πριν κοπούν δρόμοι μπροστά τους. Μεγάλη ανάπτυξη τότε. Όποιος είχε λίγα λεφτά αγόραζε ένα μικρό οικόπεδο. Όποιος είχε ένα μικρό οικόπεδο έφτιαχνε ένα μεγάλο σπίτι. Όποιος είχε ένα μεγάλο σπίτι σε ένα μικρό οικόπεδο μπορούσε να φτιάξει ένα ακόμα μεγαλύτερο, μια πολυκατοικία.
Κανείς από τους σοφούς όλου του κόσμου που μαζεύτηκαν στην Αθήνα δεν σκέφτηκε ότι το κλίμα της θα κάνει το βίο αβίωτο τα καλοκαίρια στους κατοίκους διαμερισμάτων. Κι όποιος το σκέφτηκε δεν μπόρεσε ποτέ να αρθρώσει μια διαμαρτυρία της προκοπής, να βρει κάποιο πολιτικό κύρος. Ποτέ δεν έγινε κίνημα για τη διατήρηση των κήπων. Πολιτικές πιέσεις ασκούνταν μόνο για να επιτραπεί μεγαλύτερη κάλυψη των οικοπέδων. Ποτάμια και χείμαρροι χρησίμεψαν πρώτα σαν αποχετευτικοί αγωγοί, ύστερα σκεπάστηκαν και χτίστηκαν από πάνω. Στα υπόγεια της Μιχαήλ Βόδα, κι ένα σωρό ακόμα δρόμων, δουλεύουν νυχθημερόν οι αντλίες ρίχνοντας νερό των πνιγμένων ποταμών στο αποχετευτικό δίκτυο.
Δεν έκαναν τα μεγάλα συμφέροντα κόλαση την Αθήνα, αλλά τα μικρά συνασπισμένα συμφεροντάκια. Όλοι κατάφεραν να ξεζουμίσουν το οικοπεδάκι τους, να αποκτήσουν τα παραπάνω μέτρα στο διαμερισματάκι τους, κι ύστερα είδαν ότι δεν μπορούσαν να αναπνεύσουν. Ευτυχώς βρήκαν μετανάστες νοικάρηδες, στους οποίους θα φορτώσουν σε λίγο την ευθύνη για την κατάντια της πόλης.
Αντί για περισπούδαστες αναλύσεις, αντί για μεταφράσεις πολιτικών κειμένων, πιο καλά να κοιτάγαμε τι κάναμε στην πόλη αυτή, να το αναλύαμε και να το περιγράφαμε προσεχτικά, μπας και καταλαβαίναμε τι μας συμβαίνει επιτέλους.
Δυστυχώς, η χώρα οδεύει σε ένα ακόμα εφιαλτικό αδιέξοδο. Το πολιτικό προσωπικό έχει διαγράψει από τη μνήμη του τα χρόνια και τις σκληρές συνέπειες της κρίσης.
12°
