Όλο στο Μεταξουργείο τριγυρίζω τελευταία. Σήμερα πήγα απο την πλατεία Καραϊσκάκη προς Κυψέλη, ανέβηκα την Βίκτωρος Ουγκώ, μετά Πουκεβίλ, Φαβιέρου, Μαιζώνος. Πέτυχα ένα σχολείο την ώρα που σχολούσε και οι μαμάδες έπαιρναν τα παιδιά τους. Ξένες μαμάδες, ξανθές ανατολικές, σκούρες νότιες.
Υπήρχε κι ένας Έλληνας, το πιτσιρίκι του κρατούσε μια φτηνιάρικη τσάντα, χρόνια είχα να δω ελληνάκι να κρατάει κάτι τόσο ευτελές.Το σχολείο ήταν συμπαθητικό. Οι δρόμοι γενικά ήταν ήσυχοι, πολύ πιο ήρεμοι απο τις γειτονικές αρτηρίες τύπου Μάρνη, που δεν αντέχεις να την περπατήσεις ούτε ένα τετράγωνο.
Φωτογράφισα μερικά παλιά σπίτια.
Έβαλα τη μηχανή στο κάγκελο μιας αυλής και την φωτογράφησα
Γειτονιές ξεχασμένες απο το λόγο και το φακό των αθηναίων. Ελάχιστοι ζουν εδώ, αυτοί που μεγάλωσαν εδώ τις έχουν εγκαταλείψει. Δεν ήταν ποτέ της μόδας, ξέπεσαν. Μένουν εδώ άνθρωποι φτωχοί. Αυτό είναι το ζήτημα.
Μετανάστες. Τι να κάνουμε; Αυτοί είναι οι φτωχοί στην Ελλάδα. Ξένοι. Όχι πια και τόσο ξένοι όμως. Εϊναι ήδη πολύ δικοί, αλλά θέλουμε να το αγνοούμε. Ξέρουν τα δρομάκια της Αθήνας έτσι όπως δεν θα τα μάθει ποτέ κανενας αθηναίος. Μάλλον αυτοί είναι οι αθηναίοι. Ξέρουν τα πεζοδρόμια και τις πλατείες της, τα παρκα της έτσι όπως δεν καταδέχονται ποτέ οι επίσημοι κάτοικοι της να τα δουν. Ξέρουν τα τυροπιταδικα και τα βουλγαρικά σούπερ μάρκετ, τα κινέζικα μαγαζιά της, τα ρώσικα, τα αραβικά. ¨Εχουν ποτιστεί με το μαύρο αέρα της πόλης. Εχουν καταναλώσει τις εξατμίσεις των αυτοκινήτων που περνάνε βιαστικά για τα προάστεια.. Εχουν ζήσει σε υπόγεια. εχουν κρεμάσει κουρτινάκια σε παράθυρα που βλέπουν σκοτεινούς φωταγωγούς, έχουν καρφώσει φωτογραφίες σε τοίχους που κάποτε πίεζαν την ψυχή εσωτερικών μεταναστών. Η ζωή δεν φέρθηκε άσχημα στους εσωτερκούς μετανάστες. Παιδιά απο χωριά μπόρεσαν κι έφτιαξαν καλύτερη ζωή, παράτησαν τα υπόγεια, τα ισόγεια, τα ημιυπόγεια και την ημιζωή, πήγαν σε ωραία διαμερίσματα, σε μονοκατοικίες, σε μεζονέτες, έφτιαξαν εξοχικά στην ιδιαίτερη πατρίδα τους. Οι εργάτες που χρειάστηκαν κάπου έπρεπε να μείνουν κι αυτοί, ήρθαν στις παλιές γειτονιές των φτωχών.
Αν δεν έρχονταν μετανάστες εδώ θα ήταν άδειες όλες αυτές οι πολυκατοικίες, τα ξενοδοχεία, τα παλιά σπίτια. Να που μπορέσαμε και θρέψαμε τη φτωχολογιά της Αλβανίας, της Βουλγαρίας, της Ουκρανίας, του Πακιστάν, της Αιγύπτου, τόσων χωρών. Μέσα στη σπατάλη τη νεοελληνική λάδωσε λιγουλάκι και το αντεράκι των γειτόνων, μακρινών και κοντινών. Νομίζω αυτό πρέπει να μας το αναγνωρίσουν, και οι γείτονες και οι μη γείτονες, οι ενισχυτές Ευρωπαίοι.
Κι ένα κομμάτι πύργου
Δηλαδή, εντάξει, είναι αλήθεια ότι τα λεφτά των ευρωπαϊκών προγραμμάτων και ενισχύσεων που είχαν στόχο να δημιουργήσουν υποδομές στην Ελλάδα, κάπως τα σκόρπισαν όλοι αυτοί που τα διαχειρίζονταν με τρόπο που δεν καταλαβαίναμε. Μερικές φορές το βλέπαμε το πράγμα, όπως στο Θεσσαλικό κάμπο που γέμισε σκυλάδικα, άλλες φορές δεν είχαμε ιδέα, όπως με τα τρένα που νομίζαμε ότι δεν έδιναν λεφτά, ενώ έδιναν λεφτά τα οποία πήγαιναν στην τρομερή καταβόθρα.
Από αυτό το στραβά διοχετευμένο χρήμα ωστόσο, επειδή χρειαζόταν εργάτες για να χρησιμοποιηθεί, οικοδόμους κυρίως για να γίνει εξοχικά, ενισχύθηκε και ο Τρίτος κόσμος μέσω των μεταναστών που έχτιζαν τους ιδιωτικούς παραδείσους. Ε, να μην πούμε μια καλή κουβέντα για τις ευεργετικές συνέπειες αυτου του είδους της Οικονομίας; Εγώ τη σκέφτομαι καθώς περπατώ στην ήρεμη αυτή φτωχογειτονιά, που δεν ξέρω αν λέγεται Πατήσια ή Κολωνός, και τη λέω.
Αν μπορέσει πια το ελληνικό κράτος να αντιμετωπίσει τους μετανάστες με την αξιοπρέπεια που δικαιούνται, να δώσει τις άδειες παραμονής εκεί που πρέπει, να μην υποχρεώνονται να ζουν παράνομα τόσοι άνθρωποι στην πόλη μας, νομίζω ότι θα αλλάξει η ατμόσφαιρα και στα στενά της φτωχογειτονιάς και στα στενά των μικρομεσαίων.
Δυστυχώς, η χώρα οδεύει σε ένα ακόμα εφιαλτικό αδιέξοδο. Το πολιτικό προσωπικό έχει διαγράψει από τη μνήμη του τα χρόνια και τις σκληρές συνέπειες της κρίσης.
12°
