Έχω βαρεθεί τις «προτάσεις» που θα μας βγάλουν από την κρίση. Έχω αρχίσει να φοβάμαι κιόλας ότι πια μπορεί και να λειτουργούν αντίστροφα, να μοιάζουν σαν κάτι μυστήριο, θολό, που πρέπει να το εφεύρουμε. Δεν χρειάζεται να εφεύρουμε τίποτα. Οι εταίροι μας στην Ευρωπαϊκή Κοινότητα 2-3 δεκαετίες τώρα, με μεταρρυθμίσεις αλλάζουν τις κοινωνίες τους και τα ‘χουν καταφέρει πολύ καλύτερα από μας. Δεν είναι ότι δεν πιστεύω πως εμείς που ξέρουμε τη χώρα μας, μπορούμε να πούμε τις καλύτερες και πιο ευφυείς λύσεις για ν’ αλλάξουμε τα πράγματα. Είναι όμως τόσο προσχηματικός, τόσο υποκριτικός, τόσο έξω απ’ αυτή τη λογική ο δημόσιος διάλογος, που έχω έντονη την προκλητική διάθεση να πω, να κάνουμε ότι μας λένε. Σκέτα. Να εφαρμόσουμε τώρα όλες τις πρακτικές της ελληνικής κοινωνίας με τα κοινοτικά δεδομένα. Μια πρόταση, αυτή. Είναι εντέλει θέμα επιλογής του καθένα. Εμπιστεύεσαι την ευρωπαϊκή κοινότητα ή τους ντόπιους «φίλους του λαού». Επειδή δεν θέλω ν’ αποφύγω το άρθρο όμως, συνεχίζω. Είναι πάρα πολλά όσα πρέπει να γίνουν, μπορούμε όμως να τραβήξουμε μερικές κρίσιμες κόκκινες κλωστές, αυτές που θα ξεκινήσουν τις αντιδράσεις και μετά η κοινωνία θα κάνει τα υπόλοιπα:
- ΜΜΕ. Πρώτη προτεραιότητα, καθώς στην πλειοψηφία τους σχεδόν, διαπαιδαγωγούν στην αδράνεια, αναπαράγουν καθημερινά μια αντιμεταρρυθμιστική ρητορική, προσφέρουν αντί για γνώση απόγνωση και υπονομεύουν κάθε απόπειρα αλλαγής. Αρκεί να εφαρμοστούν οι νόμοι και οι κανόνες της αγοράς και στο τέλος της χρονιάς τίποτα δεν θα είναι ίδιο. Να προκηρυχθούν δηλαδή ραδιοτηλεοπτικές άδειες, να εισπράττει η εφορία και τα ασφαλιστικά ταμεία τις οφειλές τους, να διεκδικούν οι τράπεζες τα δάνειά τους - λεφτά των καταθετών μη λησμονούμε, να παρεμβαίνει ο εισαγγελέας και να καλεί υπουργούς, διοικητές ΔΕΚΟ, Γ. Γραμματείς που διασπαθίζουν το δημόσιο χρήμα με κρατική διαφήμιση σε ανύπαρκτα Μέσα ενημέρωσης.
- Να μειωθεί δραματικά το κόστος του πολιτικού συστήματος, όπως γίνεται παντού στον κόσμο. Μήπως τα κόμματα σταδιακά πάψουν να είναι ανώνυμες εταιρείες με μετόχους και χιλιάδες εργαζόμενους. Δεν εννοώ μόνο τη μείωση του αριθμού των βουλευτών αλλά όλες τις φανερές και αφανείς μεταφορές χρήματος στα κομματικά ταμεία. Επιχορηγήσεις, έξτρα αμοιβές βουλευτών για επιτροπές, δάνεια από κρατικές τράπεζες, προσλήψεις και αποσπάσεις δημοσίων υπαλλήλων, κρατική διαφήμιση σε ανύπαρκτα κομματικά media κ.λ.π.
- Να απελευθερωθούν ωράρια και μέρες λειτουργίας των καταστημάτων, να πάψει κάθε φραγμός στην εργασία. Όποιος θέλει να μπορεί να δουλέψει όποτε θέλει, παντού. Μετά από λίγα χρόνια ελεύθερης λειτουργίας χωρίς απαγορεύσεις και στρεβλώσεις, οι ανάγκες της αγοράς θα δείξουν που και πότε αξίζει να είναι ανοιχτά τα μαγαζιά.
- Να σταματήσει για 3 χρόνια, κάθε επιχορήγηση, επιδότηση του υπουργείου πολιτισμού, της Γ.Γ. αθλητισμού, των δήμων, του ΟΠΑΠ, σε πολιτιστικούς συλλόγους, εκκλησιαστικές οργανώσεις, αθλητικούς ομίλους, θεατρικές ομάδες, φίλους του Αη-Γιώργη και μη κυβερνητικές οργανώσεις. Είναι άδικο για κάπόιους, αλλά δεν έχουμε λεφτά. Έτσι άλλωστε θα φανεί σε 3 χρόνια και ποιοι απ’ όλους αυτούς είναι υπαρκτές συλλογικές κινήσεις και ποιες είναι κατασκευές που κάνουν αφαίμαξη στα δημόσια ταμεία. Το 90% ανήκουν στη δεύτερη κατηγορία.
- Να απαγορευτεί στον δημόσιο τομέα να εισπράττει κοινοτικές επιδοτήσεις, ΕΣΠΑ και προγράμματα. Δήμοι, νομαρχίες, κρατικές επιχειρήσεις, συνδικαλιστικά σωματεία, μοναστήρια και μητροπόλεις έχουν άλλα έσοδα. Οι κοινοτικές ενισχύσεις υποτίθεται ότι επιδοτούν την ανάπτυξη της οικονομίας όχι τον αδηφάγο δημόσιο τομέα.
- Να προχωρήσουν ευέλικτες αποκρατικοποιήσεις που θα ξεπερνούν τα εμπόδια που αντιμετωπίζουν στις ΔΕΚΟ και συγχρόνως θα μειώνουν το χρέος. Θα μπορούσε ας πούμε, να ανταλλάσσονται οικόπεδα του δημοσίου με ομόλογα που διαθέτουν οι τράπεζες οι οποίες έχουν και τμήματα real estate και ξέρουν τι να τα κάνουν. Μόνο στρατόπεδα, είναι 1400 σπαρμένα σε όλη την Ελλάδα. Για να τα αποχαρακτηρίσει και να τα αξιοποιήσει το δημόσιο θα περάσουν χρόνια. Οι τράπεζες θα τα ανταλλάξουν με κρατικά ομόλογα, θα απαλλαγούν από άχρηστα χαρτιά, το χρέος θα μειωθεί, περιουσιακά στοιχεία θα αξιοποιηθούν, έργα θα γίνουν.
- Για τα επόμενα δύσκολα χρόνια, το μεγαλύτερο ποσοστό των κοινωνικών επενδύσεων πρέπει να στραφεί στοχευμένα στην αντιμετώπιση της ανεργίας. Η μισή καλή προσπάθεια που έγινε με την κρατική επιδότηση των ασφαλιστικών εισφορών πρέπει να συνεχιστεί και να επεκταθεί. Για να μην χάσουν την επαφή με την εργασία και να αποφύγουν την φτώχεια μεγάλα τμήματα της ελληνικής κοινωνίας. Εννοείται ότι επιδότηση της Εργασίας δεν σημαίνει πάλι κόλπα για νέους συμβασιούχους στο δημόσιο.
- Να λειτουργήσουν πραγματικές Υπηρεσίες Εσωτερικών Υποθέσεων. Στην αστυνομία, στις εφορίες, όπου υπάρχει διογκωμένη διαφθορά. Ας μας τις οργανώσει το FBI, η Σκότλαντ Γιαρντ απ’ την αρχή. Οι «φίλοι του λαού» θα κατηγορήσουν την ιμπεριαλιστική επέμβαση στην ηρωική μας χώρα αλλά πια αρκετός κόσμος καταλαβαίνει.
- Να προχωράνε με μικρά στοιχήματα ορισμένης διάρκειας που έχουν απτά αποτελέσματα και πείθουν για την επιτυχία και τη βελτίωση της καθημερινής ζωής. Ας πούμε, να δεσμευτούν υπουργοί, δήμαρχος, διοικητής της Αστυνομίας ότι σε 3 μήνες το ιστορικό κέντρο θα έχει απαλλαγεί από την παραβατικότητα αλλιώς θα παραιτηθούν. Ας πούμε, κινήσεις εξισορρόπησης, στα ακριβά εισιτήρια του μετρό, πολύ φτηνές μηνιαίες και ετήσιες κάρτες που μειώνουν τις αυξήσεις και προσφέρουν προκαταβολικά χρήμα στα δημόσια ταμεία. Ας πούμε, κινήσεις by pass που ξεπερνάνε τις δυσλειτουργίες τομέων του δημοσίου όπως έγινε με τα ΚΕΠ. Δημόσια φροντιστήρια π.χ. πολύ φτηνότερα από τα ιδιωτικά, μέχρι να μην χρειάζονται καθόλου. Εδώ μπορεί να βρεθεί άπειρος αριθμός ευφυών συνδυασμών αν υπάρχει διάθεση.
- Η αλλαγή της Ελλάδας δεν είναι θέμα ενός κόμματος, ούτε μιας κυβέρνησης, πολύ περισσότερο «μισής» όπως είναι αυτή που έχουμε. Προσωπικές πικρίες, μαγαζάκια, πολιτικά κέρδη και ζημιές, δεν χωράνε με την πτώχευση της χώρας προ των πυλών. Η χρεοκοπία θα αποφευχθεί μόνο αν όλοι όσοι βλέπουν εφικτή μια ευρωπαϊκή προοπτική, όσοι έχουν συμφέρον να την επιδιώξουν, συστρατευθούν σ’ αυτό τον σκοπό. Χρειάζονται μεγάλες πολιτικές και κοινωνικές συμμαχίες που θα αλλάξουν την κοινωνία μας. Αυτό το κάλεσμα όμως, μπορεί να το κάνει μόνο ο πρωθυπουργός.
