Σαν και χτες, 1992, αποχαιρετούσε τη βλαμμένη κοινωνία μας ο εικοσάχρονος Θάνος Αξαρλιάν. Για να μπορούν σημερινοί εικοσάχρονοι «περιφρουρητές του λαού και του κινήματος» (O.M.G.) να καγχάζουν «Τσούζει, τσούζει του Ξηρού το ούζι και η καραμπίνα του Μήτσου Κουφοντίνα».
Για το ότι αδιαλείπτως η χώρα βρίσκεται στο Προαύλιο της Κόλασης υπάρχουν αποχρώσες ερμηνείες/αιτίες πολλές. Είπαμε. Μία από τις κυριότερες είναι ο διαρκής στροβιλισμός μας στη σαγήνη της πολιτικής βίας. Της καλής πολιτικής βίας, εννοείται. Που καθεμιά από τις πολλές βερσιόν της ζει για να κατασπαράξει τις άλλες, στο πλαίσιο της ανάπτυξης του ευρύτατα διαδεδομένου πολυέκδοχου δόγματος/θρησκεύματος «Εχθρός-Μίσος-Βία».
Βαϊμαρικότατα
Οι αναγνώστες μας είναι επαρκώς κοινωνοί: η επικαιρότητα ποτέ δεν μας αφήνει να αγιάσουμε, αφού. Το πρόβλημα δυστυχώς είναι ότι η Κυβέρνηση Περονόσπορου έχει διαμορφώσει εξαιρετικό περιβάλλον για εκδήλωση/κλιμάκωση περιστατικών ανεξέλεγκτης πολιτικής βίας. Και μαζί με την αποχαυνωμένη/εθνολαϊκισμένη κοινωνία χασκογελούν κανονικά και βαϊμαρικότατα.
Ο Χειρότερος την ξανάπε πρόσφατα την γνωστή Μαοϊκή πιπεριά «Μεγάλη αναστάτωση, θαυμάσια κατάσταση!» (αυτή τη φορά με ψιλοάσχετη αφορμή). Δείχνοντας το μέτρο της σοβαρότητάς του, την είχε πρωτοντουντουνήσει στην διάρκεια των Δεκεμβριανών 2008. Όταν με άλλοθι μια άθλια δολοφονία, άσχετοι πικραμένοι έκαιγαν/έσπαγαν/έκλεβαν για πλάκα (σημειωτέον, τότε δεν υπήρχε πείνα), ασκώντας βία για τη χαρά της βίας.
Θαυμάσια κατάσταση, είπατε, Κυριούλη; Πάρτε λοιπόν, μεγάλη αναστάτωση παντού! Πάρτε τραμπουκαλεμένο «έτσι-γουστάρω-No-border-Camp» στο Αριστοτέλειο, ίσα-ίσα για να τεστάρουμε τα όρια του πρωτοφανώς ανυπόστατου για ευρωπαϊκή χώρα Κράτους Δικαίου… Γευθείτε την κυριαρχία μας στα Εξάρχεια και ξαναγευτείτε την. Πάρτε αιφνίδιο φασιστοτραμπουκισμό στον δήμαρχο Ελληνικού. Χαρείτε Μνημείο Λυσικράτους μπογιατισμένο α-λα-Τζιχαντιστές-κατά-Παλμύρας: δεν καταντάμε Ελληνικό ΙΣΙΣ φορ νάθινγκ… Πειράζει που είμαστε ουγκ και φωνάζουμε «κάτω η βιομηχανοποιημένη ζωή!», σπάζοντας αρχαία και νεότερα μνημεία; Καθόλου! Απολαύστε θαυμάσια κατάσταση γύρω από το ιστορικό Ε.Μ.Π., που κανονικά και με τον άγραφο νόμο έχει καταστεί Άσυλο του Μολοτοφικού Μίσους των Εχθρών της Ζωής. Πάρτε καμένα λεωφορεία/τρόλλεϋ, πάρτε εξαέρωση κοινωνικού/οικονομικού ιστού. Πριν ελάχιστα χρόνια, βλέπαμε προσκαίρως παιδάκια (αντί για πρεζάκια) να παίζουν μέσα στην Πλατεία (αστυνομευμένων) Εξαρχείων, τώρα η περιοχή πάλι είναι (Πρώτη-Φορά-«Αριστερά») κλειστή. Βαϊμαρική Αυτοδικία «έτσι-γουστάρω-παντού!» από Τάγματα Εφόδου «Ένοπλες Ομάδες Πολιτοφυλάκων»… Όποιος γουστάρει οπλοφορεί/παίρνει το νόμο στα χέρια του.
Πάρε θαυμάσια τρομοκράτηση, λοιπόν, ανόητε! Και συλλογίσου την συνεπαγόμενη αλληλουχία. Η κοινωνία δεν θα αντέξει τέτοια κλιμακούμενη «κινηματική» πίεση Σομαλικής Αυτοδικίας, οπότε αυτή αναπόφευκτα θα κατασταλεί με μακρόχρονη αχρείαστη κρατική κατάπνιξη στο αίμα… Δεν θα φταίνε τότε οι ψωνισμένοι/φαντασιόπληκτοι «Πολιτοφύλακες», αλλά εσείς, ανίκανες/ιδεοληπτικές/καταστροφικές ηγεσίες, θλιβερές μου ορδές!
«Κινηματικότατα»
Ο βλακώδης/κολλημένος θαυμασμός της βίας, δεν είναι μόνο ιδεοληπτικός, ως απόρροια της χαζής ανάλυσης του λαστ-γήαρ Μαρξισμού-Λενινισμού. Είναι επίσης αποτέλεσμα της πτωχοδιάβολης νεοκομμουνιστικής φρεσκομπαγιατίλας, που έγινε εσχάτως της μόδας υπό την γοητευτική μορφή της «κινηματικότητας»… Βέβαια αυτή καθίσταται μια ακόμα χαζομάρα, όταν υποχρεωτικά δονείται από τον παλμό της βίας. Κινηματικότητα ενδιαφέρουσα, που ξεκολλάει την κολλημένη ζωούλα μας, μπορεί να υπάρξει κάλλιστα ως κινητική κοινωνική ζωντάνια. Δεν προϋποθέτει βία ντε-και-καλά.
Έτσι κυριαρχεί, άλλωστε, η αενάως ανεπίλυτη αντίφαση ευστάθεια-αστάθεια. Δηλαδή καλή η σταθερότητα σε ένα σύστημα, αλλά χρειάζεται και κινητικότητα, ώστε αυτό να μην κολλάει και σαπίζει. Όχι υποχρεωτικά με χρήση βίας, όμως. Τέτοιες λεπτομέρειες, βέβαια, είναι ψιλά γράμματα για ληγμένα εξουσιολιγούρικα βλαχαδερά.
Δόγμα της Ασυνέχειας, χουλιγκανικότατα
Διαισθανόταν ο Ακαταλληλότερος, όταν κανάκευε/αποενοχοποιούσε τα χυδαία (Δεκεμβριανά και αργότερα Αγανακτισμένα/Αγαναζισμένα) βίαια ένστικτα του λαϊκισμένου οχλοπολτού, ότι έτσι θα κέρδιζε εύκολα την εξουσία. Πού να φανταστεί, όμως (άλλωστε είναι αποδεδειγμένα τύπος «βλέποντας και κάνοντας»), ότι αργότερα η εγκαθίδρυση αυτής της «δικαιωμένης» βίαιης ανωμαλαρίας, θα του παρενοχλούσε τη διατήρηση της εξουσίας;
Παρομοίως, τότε στήριζε φασιστοτραμπούκικες αντισυγκεντρώσεις, σήμερα βασανίζεται ανάλογα. Χτεσινοί Πολάκηδες λούζονται αυριανούς Πολάκηδες. Επίσης, παρομοίως, πυροβολημένοι στρατόκαυλοι ναζί κάνουν τακτικές πολεμικές ασκήσεις σε βουνά, ώστε να μας σώσουν από τον Κομμουνισμόν! Πού να σου εξηγώ… Σήμερα, βία είναι η αμήχανη ανορθολογική εκδήλωση της αδυναμίας/ανικανότητας να απαντήσουμε ορθολογικά στα αδιέξοδά μας…
Και τι είναι «Φασισμός»/Ολοκληρωτισμός; Δουλεύω ολοκληρωτικά για το (οποιοδήποτε) Καλό (μου), ώστε κάποτε να το επιβάλω (βλαμμένο ντετερμινιστικό Κισμέτ: «όταν ο ήλιος σηκωθεί από Δυτικά, θα έχουμε τέλεια/δίκαιη κοινωνία»). Οι οπαδοί της επιθετικής τελεολόγας τελειότητας, λοιπόν, είναι Ολοκληρωτικοί/«Φασίστες» κάθε μορφής, δεν άκουσαν τον (πρώην Μαρξιστή) Τάσο Λειβαδίτη: «η πραγματικότητα είναι κάτι το δευτερεύον, που διέκοψε για λίγο τα μεγάλα μας σχέδια»…
Στο πλαίσιο του ευρύτερου εκτσογλανισμού μας, βέβαια, η συγκεκριμένη ποινικο-«πολιτική» σύζευξη θιασωτών της βίας ιδεολογικοποιεί τον μηδενιστικό χουλιγκανισμό «βία για τη βία» των εξουσιολιγούρηδων εχθρών της ζωής, που βολεύονται πίσω από το Δόγμα της Ασυνέχειας. Δηλαδή, πρώτα τα καίμε/σπάμε όλα. Μετά, στάχτες/ερείπια παντού! Σούπερ! Έτσι θα χτίσουμε από το μηδέν τέλεια κοινωνία, όπου θα τρώμε πιλάφι και μέλι! Όμως, ποια εχέγγυα τελειότητας διαθέτουν οι συγκεκριμένοι Τζιχαντιστές;…
Αυτοδικία ίσον Φασισμός
Ουδείς «Αριστερός» γραφειοκράτης μπουχεκαρεκλάς τολμάει την αυτονόητη δημοκρατική νομιμότητα (ήταν τυχαία η προχτεσινή ανακλαστική επιτυχής αντιναρκωτική αστυνομική επέμβαση μετά τη δολοφονία Χαμπίμπι;). Ουδείς καταλύει, δηλαδή, αυτή την αντικοινωνική φασιστική γυφτιά «της-Αριστεράς-και-της-Προόδου» από οργανωμένα Φασιστικά Τάγματα Εφόδου…
«Κάτω η ανιστόρητη θεωρία των δύο Άκρων», θα πείτε. Νταξ, το μάθαμε το λαστ-γήαρ ποίημα. Όμως, η ζωή είναι αμείλικτη/αποκαλυπτική. Όσοι σαλταρισμένοι Ολοκληρωτισμοί υπόσχονται γκρέμισμα του Κακού και μετά νίκη του φορέβερ Καλού (με μια εγχειρισούλα πάνω από τα ρούχα) είναι Φασιστικοί. Και κάθε τελεολογικό «Όραμα» μισεί τα τόσο «αντίθετα»/εχθρικά ετερόχρωμα οράματα. Και ζει για να τα ξεπαστρέψει βιαίως. Όμως, ΟΛΑ τους έχουν δομικά πανομοιότυπο Σόφτγουεαρ/Λειτουργικό. Τη χαζή πρόσληψη/αφοσίωση στο Δόγμα της Ασυνέχειας «γκρεμίζω τα πάντα τα Κακά, πετυχαίνω ισοπεδωμένο μηδέν και ξαναχτίζω τα πάντα τα Καλά αποξαρχής»… Και μην αντισταθεί κανείς, όταν τον γκρεμίζω. Το Δόγμα «Εχθρός-Μίσος-Βία-Δίκαιη-Αυτοδικία» να ‘ναι καλά…
