Ίσως έχει πρώτα νόημα να τεθούν τρία σημεία: Δεν μπορεί να υπάρξει σύγχρονη Κεντροαριστερά με συντηρητικές διεργασίες. Δεν μπορεί να υπάρξει σύγχρονη Κεντροαριστερά με τα ίδια ακριβώς πρόσωπα. Δεν μπορεί να υπάρξει σύγχρονη, δημιουργική και αποτελεσματική Κεντροαριστερά στην αυτοεγκλωβιστική λογική του συμβιβασμού.
Αναζητώντας ποιος είναι σήμερα ο κύριος εκφραστής της Κεντροαριστεράς, πέρα από το να διαπιστώσουμε ότι δεν υπάρχει κάποιος διακριτά ισχυρός, βλέπουμε ότι ο ΣΥΡΙΖΑ, λόγω εσωτερικών ισορροπιών, αντιμετωπίζει την Κεντροαριστερά ταυτόχρονα καταδεκτικά και φοβικά, ως ανεπίσημο πεδίο εκλογικής διεύρυνσης και παράλληλα ως απειλή εκφυλισμού. Την ίδια στιγμή, την επίσημη «Κεντροαριστερά» διεκδικούν ως κληρονομιά οι εναπομείναντες των παλαιότερων και νεότερων συρρικνωμένων –κάθε ένα για τους δικούς του λόγους– σχημάτων.
Σήμερα τίθεται χειροπιαστό το δίλημμα: Μια εξ ανάγκης Κεντροαριστερά είναι καλύτερη από την απούσα ή θρυμματισμένη Κεντροαριστερά; Πώς μία θρυμματισμένη Κεντροαριστερά, σε λογική κολάζ, μπορεί να παρουσιαστεί πραγματικά αρραγής; Μοιάζει κάπως παράλογο, ίσως και σε απόγνωση, να προσπαθείς να δημιουργήσεις κάτι νέο με συνταγές που προσπεράστηκαν και έχουν –βάσει των αριθμών– αποτύχει.
Και αυτό γιατί από τη φύση της η Κεντροαριστερά θα έπρεπε να λειτουργεί περισσότερο ανανεωτικά, θα έπρεπε να είναι σφοδρός έρωτας και όχι συμβιβασμός. Αν σταθούμε όμως –και οφείλουμε να το κάνουμε– στο γεγονός ότι η Κεντροαριστερά αντιμετωπίζει σήμερα πρόβλημα επιβίωσης συνολικότερα στην Ευρώπη και στο ότι η πορεία της ταυτίζεται με το χαρακτήρα της Ευρώπης και τις διεξόδους πολιτικής διαφοροποίησης που της δίνει –οι οποίες ολοένα περιορίζονται– στο πλαίσιο αυτό, είναι συμπαθείς οι θιασώτες της σύμπραξης. Όμως αυτό μακροπρόθεσμα δεν αρκεί.
Είναι πολύ σημαντικό η Κεντροαριστερά να κερδίσει «αυθόρμητο» έρεισμα, βασιζόμενη στη δική της επιτυχία∙ όχι προσδοκώντας την αποτυχία των άλλων. Διαφορετικά, η απαισιόδοξη πρόβλεψη για την πορεία μιας «συνταξιοδοτημένης» Κεντροαριστεράς είναι ότι δεν θα επιτύχει να αποκτήσει ρεύμα.
Χωρίς –ως νέα– να υποστηρίζω ότι οι νέοι πρέπει εξαιτίας αυτής καθεαυτής της νεότητάς τους να προκρίνονται, αυτή η Κεντροαριστερά που σήμερα γίνεται αντικείμενο επεξεργασίας, δεν τους συμπεριλαμβάνει, δεν τους προσεγγίζει ανοιχτά. Το παλιό δεν πρέπει να επιδιώκει να πρωταγωνιστεί. Αναβιώνει πάντα από το νέο και είναι σημαντικό να επιβιώνει «χρήσιμα» μέσα από αυτό. Είναι όμως εξίσου αναγκαίο το παλιό να λειτουργεί ως έμμεση ανάδειξη του νέου, ως κατάλληλο υπόβαθρο, ως φόντο. Παρελθόν και παρόν, παλιό και νέο να βρίσκονται σε ουσιαστικά χρήσιμη αλληλεπίδραση.
Ας μην είναι λοιπόν στόχος η δημιουργία ενός μουσείου της Κεντροαριστεράς, όπου οι θέσεις των κάδρων θα έχουν κατανεμηθεί τιμής ένεκεν.
16°
