Μαύρα μεσάνυχτα ανέβασαν την παράσταση, έτσι για να μας πιάσουν στον ύπνο. Η ομάδα των ηθοποιών στις θέσεις τους. Όλοι εξαίρετοι καλλιτέχνες, ο καθένας στο είδος του βεβαίως. Γύρω στις δύο το πρωί όλα ήταν έτοιμα. Ο Γιώργος Πεταλωτής στο ρόλο του τελάλη. Ο Γιώργος Παπανδρέου στο ρόλο του εξοργισμένου –και εξαπατημένου συνάμα– προύχοντα Κάτω Αγουλινίτσης. Ο Γιώργος Παπακωνσταντίνου ως ανταποκριτής από γνωστό εστιατόριο του Παγκρατίου όπου συνέτρωγε μετά των εταίρων συμμετεχόντων στην παράσταση, οι οποίοι και συναποτελούν την Τρόικα. Ο Αντώνης Σαμαράς σε ζωντανή μετάδοση από τη Συγγρού στο ρόλο του Βασιλάκη Καΐλα σε σύγχρονη έκδοση. Ο Γιώργος Καρατζαφέρης σε νέα εκδοχή του ρόλου στο «Χιονάτη και οι 7 νάνοι» υποδύεται τον Μουρτζούφλη. Αλέκα Παπαρήγα και Αλέξης Τσίπρας στους γνωστούς ρόλους κομπάρσου όπου και διαπρέπουν. Η θεατρική παράσταση φέρει τον τίτλο « Τρεις μεσίτες για ένα οικόπεδο». Καθήκοντα σκηνοθέτη ανέλαβε η δημοσιογραφική ομάδα του τηλεοπτικού σταθμού Μega. Χορηγός... η ομάδα υποστήριξης Transaktor S.A. and companies. Σενάριο και προσαρμογή σε μορφή cartoon production, η ομάδα The Troikans, η οποία εδώ και καιρό αποσπάστηκε από την αρχική μητρική εταιρεία παραγωγών και θεαμάτων Mnimonium, συμφερόντων της Σοσιαλιστικής Διεθνούς.
Παραλλαγή στον Αλέξανδρο Δουμά
Οι τρεις σωματοφύλακες ήταν βλοσυροί εκείνη την Παρασκευή του Φλεβάρη. Στην τέταρτη και κομβική για τις εξελίξεις «δόση» έπρεπε να παίξουν τα ρέστα τους. Ο Δανός της παρέας ήταν συνηθισμένος σε τέτοιες εμπλοκές. Θα υποδυόταν για άλλη μία φορά το ρόλο του κακού. Άλλωστε για το λόγο αυτό πληρωνόταν. Υπομονή και επιμονή. Λίγα ακόμη χρόνια σε αυτή την πιάτσα και θα τσέπωνε την παχυλή σύνταξη με το εντυπωσιακό bonus. Μετά τον ανέμενε μία ανέμελη ζωή στην Τοσκάνη ή την Καλιφόρνια.
Ο σκηνοθέτης τους είχε ξεκαθαρίσει κανόνες, ρόλους και ελιγμούς. Δήθεν τάχα μου θα «πρόσβαλαν» τον ελληνικό λαό επιχειρώντας μία άμεση παρέμβαση στα εσωτερικά της χώρας. Η κυβέρνηση θα αντιδρούσε, δήθεν τάχα μου πάλι, και ο πρωθυπουργός θα απευθυνόταν σε ένα από τα αφεντικά τους, τον Γάλλο άρχοντα, ο οποίος με τη σειρά του θα προσποιούταν πως αιφνιδιάστηκε. Λίγο αργότερα, με χαρακτηριστική καθυστέρηση, ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης θα ξέσπαγε σε λυγμούς, δημόσια δαπάνη, για τους θησαυρούς της γης των Ελλήνων που θα εκποιηθούν μπιρ παρά στους Γερμανούς τοκογλύφους. Ο πρόεδρος του ΛΑΟΣ θα κατήγγειλε συνωμοσία των «Πυρήνων του Καλβίνου». Οι τρεις σωματοφύλακες θα έκαναν πως δεν καταλαβαίνουν τίποτε. Θα προανήγγειλαν τη μεθόδευση πώλησης δημόσιας περιουσίας ύψους 50 δις ευρώ. Εκείνη τη στιγμή ως από μηχανής θεός θα παρέμβαινε ο τραγωδός και με ένα τέχνασμα θα εξηγούσε πως όλα αυτά αποτελούν την υλοποίηση του χρησμού. «Ουκ αν λάβεις παρά του μη έχοντος». Μόνο που το υπόλοιπο εδάφιο του χρησμού για λόγους δόλιου αποπροσανατολισμού δεν έχει γίνει γνωστό στο ευρύ κοινό. Πρόκειται για μία αγοραία έκφραση που απευθύνεται σε χαμηλότατης υποστάθμης κοινωνικές κατηγορίες.
Στα χρόνια της αντίστασης
Σε κάθε εγχείρημα παραπλάνησης της κοινής γνώμης χρειάζεται πάντα ένας προπομπός. Την Παρασκευή το βράδυ στις 20.00 ο δημοσιογραφικός θίασος του γνωστού τηλεοπτικού σταθμού ανέλαβε να διαδραματίσει το ρόλο του «κράχτη». Με μάτια γουρλωμένα και πρόσωπα παραμορφωμένα οι τηλεοπτικοί συντελεστές, για πρώτη φορά από το 1996, εξύβρισαν, ναι εξύβρισαν, και στη συνέχεια αποδόμησαν, ναι, αν το πιστεύετε, αποδόμησαν κυριολεκτικά τους δανειστές της χώρας. Αυτό πια δεν ήταν δελτίο ειδήσεων. Έφερνε σε Αγία Λαύρα και στη Μάχη του Πέτα για την εθνική παλιγγενεσία, δραματούργημα που είναι εσχάτως και της μόδας. Λίγες ώρες αργότερα με βλέμμα γλαρό και φωνή να πάλλεται από εθνική έξαρση ο κυβερνητικός εκπρόσωπος, Θράκας στην καταγωγή, σήκωνε τη σημαία της αντίστασης στους βάρβαρους εισβολείς. Το πάρτι κράτησε δύο μερόνυχτα. Παρέλασαν οι πάντες από τα σανίδια που έτριζαν της γερασμένης θεατρικής σκηνής. Οι προβολείς πάλευαν να σηκώσουν την αναγκαία ισχύ για να φωτίζουν τα αγριεμένα από πατριωτισμό πρόσωπα.
Τότε ανέλαβαν οι έχοντες έξωθεν καλή μαρτυρία να βγάλουν τα κάστανα από τη φωτιά. Με το μαχητικό σύνθημα «Οι τρεις αυτοί υπάλληλοι δεν έχουν ούτε λόγο ούτε ρόλο» κυβερνητικά στελέχη επιχείρησαν να απαξιώσουν τους εκπροσώπους των Διεθνών Οίκων Ενοχής (ΔΟΕ). Με επιτυχία ομολογουμένως. Τα πάθη καταλάγιασαν και ο εθνικός κουρνιαχτός που είχε σηκωθεί κατακάθισε. Ο κυβερνητικός εκπρόσωπος με διαύγεια και ψυχραιμία επισήμανε στους πολιτικούς συντάκτες πως οι τρεις σωματοφύλακες δεν είναι τίποτε άλλο παρά τρεις υπάλληλοι. Και τότε όλοι κατάλαβαν.
Στην Ελλάδα του 2011,που βρίσκεται στη 2η θέση στη διεθνή κατάταξη των υπό χρεοκοπία χωρών, που έχει ένα από τα μεγαλύτερα ελλείμματα στην Ευρωπαϊκή Ένωση, σε αυτή λοιπόν τη χώρα τα πράγματα δεν πρέπει να λέγονται με το όνομά τους διότι ο νεοέλλην διαθέτει ατέλειωτες εφεδρείες εθνικής ευαισθησίας και πολιτικού καθωσπρεπισμού. Απαγορεύεται σε έναν ξένο δανειστή να εκφέρει γνώμη ή σε έναν αλλοδαπό πολιτικό - γραφειοκράτη να εξηγήσει τους όρους που έχει θέσει ως δανειστής. Η αλήθεια πληγώνει, διότι όπως αναγκάζεται να αποδεχθεί ο ποιητής, «η Ελλάδα με πληγώνει» όπου όμως και αν πας, όποιον και αν αντικρίσεις. Τα δύο κόμματα εξουσίας επανειλημμένα έχουν αποδεχθεί πως η αξιοποίηση, πώληση, μεταβίβαση, αποκρατικοποίηση της δημόσιας περιουσίας είναι αναγκαίος παράγων για τη βελτίωση των οικονομικών δεδομένων. Θα έπρεπε να στηθεί ένα ολόκληρο σκηνικό και να επιστρατευθεί η σκηνοθετική ματιά ενός έμπειρου team για να δημοσιοποιηθεί η πρόθεση πώλησης των φιλέτων του Δημοσίου. Δεν είναι απλώς απώλεια χρόνου και ενέργειας. Δεν αποτελεί μόνο άλλη μία ένδειξη για τον τρόπο που φέρονται και σκέφτονται οι κυβερνήτες. Πρόκειται για μία εισέτι προσθήκη στα στοιχεία που καθορίζουν τη συμπεριφορά του πολιτικού σκηνικού έναντι της κοινωνίας και προφανώς τούμπαλιν.
Λέγεται ότι μετά την αποφράδα Παρασκευή, κυβερνητικά στελέχη ζητούν την κεφαλή επί πίνακι του Γιώργου Παπακωνσταντίνου. Προφανώς διότι επιδιώκουν να αναλάβουν εκείνοι το θεάρεστο ρόλο του θεσμικού λογιστή. Το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι ο Γιώργος Παπακωνσταντίνου να προσφέρει τη θέση του σε κάποιον Κώστα Παπαγεωργίου ώστε στη συνέχεια να υφίσταται ένα ακόμη πρόσωπο για να υποδυθεί την Ιφιγένεια. Στην Ελλάδα του Αιγαίου χρειάζονταν ανέκαθεν Ιφιγένειες ώστε να αποκατασταθούν οι ήρωες. Κυρίως οι ντεμέκ. Τι σπατάλη, θεέ μου.
12°
